School of Horror

Layla nestelde zich tegen Casey aan totdat haar ribben het minste klaagden en tot haar genoegen had ze het binnen de kortste keren lekker warm. "Jij zou ook even moeten slapen.."zei ze zachtjes en drukte even een kus op zijn tempel. Haar ogen sloten zich vervolgens moeiteloos en ze zuchtte even tevreden. "Maak je me wakker als er iets is?" murmelde ze zachtjes voordat ze zich liet overspoelen door de moeheid en alles rond haar heen buiten sloot. Het waren een paar vermoeiende dagen geweest en dat begonnen de meeste nu wel te voelen.
Nathan trok Hailey voorzichtig met zich mee en zocht een fijn plekje op om te zitten. "Mijn haar zit vast afschuwelijk."Mopperde hij wat en deed zijn best om zijn witte haren weer een beetje in een fatsoenlijk kapsel te krijgen, maar uiteindelijk bond hij het gewoon weer vast met een elastiekje. "Het eerste wat ik ga doen zodra we weer thuis zijn is naar de kapper gaan."Hij legde zijn arm om haar smalle schouders heen en grijnsde "Misschien doe ik eens spontaan en laat ik me kaal scheren."Opperde hij.
Dennee maakte een tevreden geluidje toen hij haar een echte zoen gaf en haar handen vonden hun weg naar zijn borstkas. Haar hart leek in haar keel te bonken en eigenlijk wilde ze meer. Maar ze maakte na enige tijd wat afstand tussen hen en glimlachte. "Hmmm."Was het enige geluid dat ze wist te produceren, waarna ze met nog steeds een glimlach op haar gezicht haar rug naar hem toekeerde en zoals beloofd naar houtblokken begon te zoeken. Ze was op het moment gewoon even met haar hoofd in de wolken.
Newton kwam meteen in actie toen hij zag dat Kay duidelijk pijn had en gooide de houtblokken die hij had verzameld op een hoopje op de grond. Hij snelde zich naar haar toe en ging op zijn knieën voor haar zitten. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij dringend terwijl hij zich moest tegenhouden haar aan te raken. Zijn ogen keken bezorgd maar zijn lippen stonden strak terwijl hij de wond op haar hoofd bestudeerde. Hij had zich er eerder niks van aan moeten trekken dat ze zijn hulp niet wou, want de wond was nog steeds een beetje aan het bloeden. Hij keek naar zijn kleding maar kwam tot het feit dat die te vies waren om het bloed mee te stelpen. "Kay, we moeten je wond behandelen.."Zei hij.

[Hope you don't mind :3]
Een paar uur later ....

Casey was na enige tijd zelf ook in slaap gedommeld, hij had zijn armen nog wel om Layla heen dus hij zou merken als ze zou opstaan. Echt warm was het niet, al hoopte hij dat hij Layla nog redelijk warm hield met zijn lichaam. Plots trok iets zijn aandacht en was hij meteen wakker. Ietswat slaperig keek hij om zich heen en zag dat vele in slaap waren gevallen, gelukkig waren er nog wel een aantal wakker om een oogje in het zeil te houden. Alles zag er nog hetzelfde uit als toen hij in slaap viel, dat was een plus punt. Toen hij opzij keek, keek hij Caleb recht aan. "Dus ik ben niet de enige die dat hoorde?" opperde Casey terwijl hij Caleb wat vragend aankeek. Caleb schudde zijn hoofd "Nee, ik hoorde het ook, het klonk als een.. auto.." opperde hij terwijl hij even opzij keek naar Dennee die tegen hem aan in slaap was gevallen. "Misschien moeten we even een kijkje nemen..." begon Casey, even keek hij naar Layla, hij kon het niet over zijn hart krijgen om haar nu wakker te maken. Hij was allang blij dat ze sliep terwijl ze last van haar ribben had. Hailey opende haar ogen, ze kon niet echt slapen al probeerde ze het wel. "Nathan..." murmelde ze zachtjes terwijl ze omhoog keek naar Nathan's gezicht. Ze was tegen hem aan gaan liggen toen ze eenmaal een plekje hadden gevonden. Het gesprek tussen Caleb en Casey was haar niet ontgaan, dus misschien dat zij een kijkje konden nemen "Ben je wakker? Men denkt een auto te horen.." murmelde ze terwijl ze langzaam rechtop ging zitten en Nathan vragend aankeek. Misschien betekende dat wel een uitgang, want ze had het echt ijskoud. Haar lippen zagen al ietsjes blauw en ze had er nu ongeveer alles voor over om in een warm bed te liggen. "Misschien moeten we even een kijkje nemen?"
Kay liet zich uiteindelijk door Newton meenemen en liet hem haar wond bekijken. Veel konden ze niet doen aangezien geen van hen iets schoons had, ze waren al blij dat iemand een flesje water had meegenomen. "Dankje.." murmelde ze uiteindleijk uit het niets tegen Newton. Ze kon vaak koppig en eigenwijs zijn en liet zich dan ook niet graag helpen door andere mensen maar in dit geval was het zeker wel nodig.

[ Hoop dat je hier iets mee kan =3 ]

Paar dagen later ...

Ze waren twee dagen later en in een klein dorpje aangekomen. Echter was het vreemde dat ze geen telefoons, tv's of computers hier hadden, alsof het een stenen tijd perk was. Het dorpje was erg verlaten maar hier en daar liepen toch wat vreemde mensen rond, de huizen waren oud en er waren veel leegstaande panden. Momenteel bevond iedereen zich in een soort van 'Nursing home', echter ontbrak daar heel veel apparatuur. Dag en nacht was Casey bij Layla om er voor te zorgen dat ze goed opgelapt werd, ze had eerder last van haar ribben maar alles was verbonden om haar middel en ze had wat pijnstillers gekregen. Casey opende de deur van de kamer en gooide zijn jas neer op een stoel. Ondertussen hadden ze wel wat schone kleding weten te krijgen wat in ieder geval tegen de kou hielp. "Heey" zei Casey terwijl hij richting Layla liep en een kus op haar voorhoofd drukte. "Het is een stukje lopen naar de bewoonde wereld" zei hij terwijl hij op een stoel naast haar bed ging zitten. "Wel een beetje vreemd dat ze nergens een telefoon of iets hebben" waarna hij een diepe zucht liet ontsnappen. "Vreemde mensen hier, een man vertelde me net dat het hier zo verlaten is omdat er jaren geleden een soort epedemi uit was gebroken en dat daarom bijna niemand hier meer is" waarna hij haar wat bezorgd aankeek "Hoe voel je je eigenlijk?" vroeg hij waarna hij haar hand vast pakte en haar bezorgd aan bleef kijken.

Hailey en Nathan waren door het dorpje aan het lopen, ze waren opzoek naar winkeltje. "Nathan hierzoo.." murmelde Hailey terwijl ze een deur open dieuwde. Een belletje klonk toen ze naar binnen stapte maar niemand kwam tevoorschijn "Hallo? We zijn opzoek naar wat eten" murmelde Hailey terwijl ze naar binnen liep. De schappen stonden vol met eten, er ontbrak amper iets "Raar, verlaten dorpje maar de schappen staan wel helemaal vol?" merkte Hailey op terwijl ze een zak chips pakte en ernaar keek. "Nog niet eens over datum" pruttelde ze merkwaardig waarna ze zich naar Nathan toe draaide 'Wat denk jij? Waar heb je trek in?" nog steeds ervan uitgaand dat er zo iemand zou komen om hun te helpen. Hailey was vrij goed hersteld, ze had dikke kleding aan en hier en daar wat schrammetjes. Ze was blij dat ze een dorpje hadden gevonden maar wilde het liefst terug naar de grote stad. Haar ouders zouden zich wel enorm zorgen maken om haar, net als de rest van de jongeren die hier rond liepen.

Kay was alleen op pad, ze kreeg de rillingen van het soort ziekenhuis en wilde hier zo snel mogelijk vandaan. Echter wilde ze niet alleen op pad gaan dus wachtte ze totdat de rest hersteld was. "Is er iemand thuis?" vroeg ze toen ze in een pad de deur opende "Ik ben opzoek naar een telefoon?" riep ze maar niemand gaf gehoor. "Natuurlijk niet" merkte ze op waarna ze weer de straat op ging. Hier en daar keken mensen naar buiten maar toen ze eenmaal oog contact met haar maakte sloten ze de gordijnen weer. Dit waren zeer vreemde mensen die niet gewend waren aan vreemdelingen, Kay rilde even. Waarom was ze er ookalweer alleen op uit gegaan? Vluchtig liep ze weer terug naar de 'Nursing home' waar ze naar innen stapte. Meteen kreeg ze een veilig gevoel, dit kwam omdat hier de meeste jongeren van de groep rondliepen. Haar ogen gingen ietswat zoeken rond, opzoek naar Newton. Zijzelf had een verbandje om haar hoofd voor de hoofdwond die ze had maar verder was ze prima in orde.

Caleb was met Dennee op pad gegaan, hij was de afgelopen paar dagen nogal gehecht aan haar geraakt en was dan ook constant bij haar in de buurt. Ditmaal stonden ze bij een auto die bij een soort garage stond, natuurlijk ook verlaten. Na enige tijd kwam Caleb onder de auto vandaan en zuchte wat "Gaat even duren voordat ik dit ding aan de praat heb" mompelde hij waarna hij onder de motorkap keek. "Veel moet even aangeschroefd worden, schoongemaakt worden en andere dingejtes moeten vervangen worden" merkte hij op waarna hij even rond keek. "Maar ze moeten hier in de garage toch wel spullen hebben?" zei Caleb, meer tegen zichzelf dan tegen Dennee. Hij liep naar de garage deur en keek of hij open as, verbazingweekend genoeg was deze open en kon hij hem zo omhoog duwen. Een grote stofwolk ontsnapte toen hij dat deed maar toen de inhoud zichtbaar werd zag je overal onderdelen liggen. "Wellicht dat ik nog een paar andere jongens kan strikken om me te helpen, dan kunnen we in ieder geval met een paar weg" merkte Caleb op. Hij kon natuurlijk niet te veel mensen hierbij betrekken aangezien er weinig ruimte was in de auto.