School of Horror

Casey smiled when Layla calmed down "Yeah I know, I was pretty surprised myself. It was more something you would do" he joked a little while watching her lay down. It took a while before he got what she was saying, but when he did, he immediately started moving towards the exit of the tent "Oh yeah sure, i'll just, I'll be outside if you need me" the sun was shining so he probably wouldn't have to worry about a shirt. He quickly grabbed the bottle of water and when outside so Layla could have her privacy.
Calbed was happy that he could show of his guitar. It did cost a lot, almost all of his savings, though he was really happy with it. Without saying anything else he started playing a lullaby, it was soft and sweet. He hummed a little with it, though he did not pronounce any words. Although he had been practicing since he was little, he never showed stragers his work. He only played for himself, family and some friends. He didn't want other people to hear his music, in this case, he didn't want other people to hear the words to the song.
His voice sounded like he almost knew better, for a second Kayla had her doubts of the boys whereabouts. But maybe he was just being carefull. "Well it's not like we're going anywhere here.." she noted but soon realised that it would be useless to go into the forest. "Yeah, well how the hell was I supposed to know it would be this hot and that we were left here alone" she signed, she wanted some water to cool down. She then decided to roll up her shirt a little so that her stomach got some fresh air, as you could of guessed, her belly was flat and she had some great abs. "Okay, since you sort of know it all beter, what should we do now?" She then asked Newton while standing next to him and looking down on him.
"Are you serious..." Hailey said when she noticed that he was really thinking about it. "Well it couldn't hurt right? I mean, they did leave us alone here.." she mumbeld softly as she looked at the bus "We could go see if we can find keys in the bus, or do you know how to hotwire a bus? There must be someone here who knows how?" Hailey said as she starting thinking about who could know. Maybe they could try it, see who wants to go can go with them. "Actually, I think we should try it" Hailey then stated. She was never someone who would do something bad, she was actually your typical good girl, always works hard in school and not that popular. This was actually the first time she was thinking about doing something that's so not like her.

Layla laughed when he quickly removed himself so that she could have her privacy. He was a real gentleman. She grabbed her bag and pulled out some short pants and a white blouse. After a few minutes she crawled out of the tent and looked for Casey. He wasn't very hard to find, because he was one of the few who didn't have a shirt on. "Shall we socialize with the others?"She joked and went to look for somebody to talk to.
Dennee was swaying softly to the sweet music he was playing. She did not mind that he wasn't singing words because the humming gave it something special. Though she wondered if there were words to this song. She clapped her hands when he finished and gave him an big smile "That was beautiful. Do you wish to make money with your songs someday? Or is it just a hobby?"She asked him. She wanted to hear more, she couldn't listen to this kind of music all day long.
Newton his eyes lingered on her stomach for a split second before looking up at her. "I don't know, but i'm guessing someone is going to have a great idea now or later."He was not going to let her work him al up. "Grab a bottle of water, maybe that helps."He suggested and looked around. Since Kayla lifted her shirt the guys around them couldn't stop looking at her so now and then. He rolled his eyes and sighed. They were undressing her with their eyes, even he could feel it.
"Come on then, let's hurry and gather everyone."Nathan said as he jumped up an pulled her with him. He started to pack all of his stuff and took them with him when he almost run to the bus. Once there he went inside. There were no contact keys. "Could you go tell everyone what our plan is? They should take their stuff with them." He asked Hailey.

Casey looked up when he heard Layla's voice "That was quick" he said with a little smile to her. "Sure, why not, couldn't hurt" he said while getting up from the grass and started walking. His arm did hurt like hell, once they got back he would have someone to look at it. They started walking and came across Hailey who was packing , just like the other boy Nathan. "You guys going anywhere?" he than asked while looking at the two. "Well, we have the bus right, though no keys. But if we can get it started we might be able to drive ourselves home!" Hailey said with a big smile, she was excited to go home. "That doesn't really sound like a bad idea" Casey said while thinking about it. "Can you guys help me tell the others? Not sure if everyone wants to come, but we can try right?" Hailey said while looking hopefully. "Yeah sure, better than staying here. But I do have a little knowlegde about cars and such, so I might be able to get that thing started without keys. I'll be right back" Casey said to Layla and then he went to the bus, he was standing next to Nathan while looking inside "So, let's get this things started" Casey noted and was looking for a way to get to the wires of the bus. Hailey smiled at Layla "I'm sorry, I don't think we've mett, I'm Hailey and that's Nathan" she introduced herself and smiled at the girl standing in front of her. "I already told a couple others but they don't want to take the risk, some rather stay here waiting for someone else." Hailey said while looking around.
Caleb smiled when Dennee got excited abouthis music. "Thanks, well currently it's just a hobby. Not really seeing myself go out in public.." he said to her while grabbing his bottle of water and drinking some. "What's going on there?" He said looking at the bus "Come on, let's check it out.." he said while putting his guitar down and helping Dennee up. They started walking together towards Hailey and Layla "So what's up?" he started as a conversation. "Heey, great, more people. We're trying to get the bus started so we can get home, you guys inn?" Hailey asked while looking at Dennee and Caleb.
There was something off with this guy Kayla thought, though she did grab the bottle of water and opend it. She was actually wanted to throw it all over herself, but the idea of having a wet shirt with all of these guys around her, stopped her from doing it. "I'm just gonna go in my tent, see you around.." she then said, kinda getting annoyed by the other people staring. She quickely went into her tent, did her hair in a little 'knot' grabbed her hat and put on some sunglasses. She was so ready to go home, maybe he was right and someone would get an idea.

[zullen we de rpg gewoon verder in het nederlands doen? Ik vind dat toch makkelijker (A)]

De mensen die besloten hadden om mee te gaan in de bus zaten her en der in de bus. Er heerste een gespannen sfeer terwijl twee jongens hun best deden om de bus te starten. Na een tijdje lukte het echter en de motor werd brullend wakker. Nathan grijnsde breed naar Casey. Hij bood zichzelf aan om het eerste stukje te rijden en nam plaats in de rijstoel. Eenmaal onderweg leek iedereen een beetje te ontspannen. Layla zat onderuitgezakt op een van de achterste zitplaatsen en had haar zonnebril naar het puntje van haar neus geschoven zodat ze over de donkere glazen naar de mensen in de bus kon kijken. "Zou je denken dat de leraren verwachten dat we de bus gebruiken om naar huis te gaan?" Vroeg ze aan Casey die naast haar zat. Dennee had haar knie opgetrokken en had het zich gemakkelijk op de stoel gemaakt "Als we weer terug zijn, zou je me dan de basis van het gitaarspelen willen leren? Oh lieve, lieve Caleb?"Vroeg ze zo liefjes mogelijk en knipperde extra overdreven met haar wimpers. Waarna ze naar hem lachte.
Newton zat ergens in het midden en had zich op een stoel naast het raam genesteld. Zijn arm hing over de leuning en zijn voorhoofd was tegen het koele raam gedrukt. Hoe lang zou het gaan duren voordat het eerste ongeluk plaats zou nemen? Dat was het vervelende van zijn voorspellingen, ze waren altijd vaag en niet goed in te schatten. Met zijn ogen gesloten luisterde hij naar het rumoerige geluid in de bus. Het was nog lang niet voorbij..

[ Hmmm vooruit dan maar ]


Casey staarde uit het raam, het was al donker geworden wat de omgeving er duister uit liet zien. Hijzelf wist niet zo goed wat er aan de hand was en waarom er een lege bus was. Waar waren de leraren heen? "Ik heb geen idee wat ze verwachten" antwoorde hij op Layla's vraag. Ook hij zat wat onderuit en speelde wat met Layla's haar. De bus reed maar klonk niet echt goed, het leek meer een oud wrak wat op een wonderlijke wijze op gang was gebracht. Caleb kreeg een klein grijnsje op zijn gezicht toen Dennee hem vroeg haar het een en ander te leren. "Natuurlijk, graag zelfs" zei hij, al vroeg hij zich af wanneer het zou zijn, ook hij merkte het rammelige geluid van de bus op. "Daar hoef je niet zo voor te slijmen hoor" zei hij met een klein grijnsje terwijl hij haar een speelse tik op der neus gaf. "Maar je moet er wel iets voor terug doen" begon hij terwijl hij nadacht over zijn volgende woorden. "Bijvoorbeeld een avondje voor me koken, me was doen, en mijn huis opruimen? Klinkt wel als een eerlijke deal nietwaar?" Caleb kreeg een bredere grijns op zijn gezicht terwijl hij haar reactie afwachte. Kayla zat vlakbij Newton terwijl ze uit het raam staarde, ze vond het maar niks de sfeer die er hing. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Newton, er was iets wat ze niet helemaal vertrouwde bij deze jongen al kon ze niet echt plaatsen wat het was. Plots hoorde ze een geluid wat haar aandacht trok, eerst dacht ze dat het een steen ofzo was dat tegen de bus aan kwam, maar toen ze het steeds vaker hoorde vond ze het wat verdacht. Langzaam stond ze op en liep ze naar voren naar Hailey en Nathan. "Horen jullie dat ook?" vroeg ze terwijl ze naar de weg keek. Wat verbaasd keek Hailey op toen ze Kayla's woorden hoorde. Ook zij hoorde iets maar kon het niet plaatsen "Het is vast niks, gewoon de stenen denk ik?" murmelde Hailey terwijl ze Kayla wat vragend aankeek. Casey speelde nog wat afwezig met Layla's haar terwijl hij de weg bestudeerde waar ze langs reden. Vaag keek hij naar een bordje waar ze langs reden 'Creek Lake' stond erop. "Hé Nathan, volgens mij rijden we... rondjes" merkte hij op vanuit achteren. "Dit is al de derde keer dat we langs hetzelfde bord komen.." merkte Casey op terwijl hij naar voren keek. Het bordje zag er elke keer precies hetzelfde uit en de omgeving ook nu hij erop lette. Wat vragend keek Kayla naar achteren, nu hij het zo zei, herkende ze ook de omgeving. "Misschien, moeten we even stoppen en kijken waar we zijn?" opperde Kayla terwijl ze rond keek, het was mistig geworden en ze reden opnieuw langs het bordje 'Creek Lake'. Hailey knikte iets en keek vervolgens weer naar Nathan "Wat denk jij? "vroeg ze aan hem terwijl ze even naar de weg keek, het was donker en mistig, zij bleef liever in de bus.

Layla had niet eens in de gaten dat Casey bezig was met een lok van haar haar terwijl ze langzaam haar zonnebril goed schoof. Toen er werd opgemerkt dat ze rondjes aan het rijden was moest ze toegeven dat de omgeving haar nu wel bekend voorkwam. "Dan zijn we wel erg grote rondjes aan het rijden."Mompelde Layla verstrooid. Nathan minderde vaart en fronste zijn hoofd "Ik heb niet het gevoel dat ik telkens dezelfde route aan het rijden was, maar verdomd. dat bord komt me inderdaad bekend voor."Hij stopte langzaam en trok de handrem op waarna hij naar Hailey keek "Lijkt me dat er niks anders opzit dan kijken of hier mensen zijn die ons misschien kunnen helpen."Hij wierp een blik over zijn schouder naar de rest. "Wie wilt er mee?"Vroeg hij. Dennee beet op haar lip en keek naar Caleb, haar antwoord zou afhangen van Caleb's antwoord. Ze had besloten dat ze zich veilig en op haar gemak bij hem voelde. Ze keek twijfelend naar buiten en weer terug naar Nathan. Het leek er op dat hij van plan was om te gaan, en hij zou toch wat steun nodig hebben mocht er iets gebeuren. Newton veroerde zich niet en keek eerst wie zich vrijwillig op zou geven om mee te gaan. Een ding was zeker, degene die besloten in de bus te blijven leken hem veiliger dan degene die dat niet zouden doen. Of het nu donker of klaarlichte dag was. Onbewust gingen zijn ogen naar Kayla. Toen hij dat in de gaten had dwong hij zijn ogen ergens anders naar te kijken. Hij hoopte niet dat ze een domme beslissing zou maken. Layla draaide haar hoofd abrupt om naar Casey waardoor de lok haar uit zijn vingers gleed."Nee. nee nee!"Zei ze in gedempte stem tegen Casey in het geval hij het in zijn hoofd haalde mee te gaan. "Wij blijven hier. Begrepen?" ze wilde helemaal niet bazig overkomen, zo was ze helemaal niet, maar ze wilde niet dat hij meeging.

Toen niemand meteen opsprong van enthousiasme besloot Kayla zich maar op te offeren "Ik ga wel mee, even kijken" opperde ze terwijl ze even naar Nathan keek "Kan je niet alleen laten gaan" zei Kay met een klein glimlachje. Casey keek lichtjes verbaasd op toen Layla zo tegen hem begon te praten. "Ik ga alleen maar even buiten kijken, niks gevaarlijks aan , ben zo terug" zei hij zachtjes tegen Layla terwijl hij een klein kusjes op haar voorhoofd drukte. Langzaam stond hij op waarna hij meteen stil stond, voor een paar seconden voelde hij de pijn van de val door zijn lichaam heen schieten. Even bleef hij staan waarna hij naar voren liep naar Nathan "Laten we dan maar gaan" opperde hij waarna hij wachtte tot de deur open ging. Eenmaal open stapte hij uit en tuurde door het donker en de mist heen. Kayla volgde hem al gauw waarna ze naar het bagage ruim keek "Case, Ik blijf iets vreemds horen, misschien zit er iets los daarin?" begon Kay terwijl ze wees naar de deur van de bagage ruim. Casey keek wat verbaasd op, ook hij hoorde iets. Rustig liep hij erheen en trok in een paar keer het luik open. Meteen viel er iets uit het ruim vlak voor zijn voeten. Verstijfd bleef Casey staan waarna hij langzaam achteruit deinsde. Kay hield meteen haar handen voor de mond en maakte een sprongetje naar achter. Daar lag het levenloze lichaam van één van de leraren. Tijdens het rijden was het waar schijnlijk heen en weer geschoven wat het geluid veroorzaakte. Caleb bleef rustig zitten, hij voelde er niets voor om uit de bus te gaan, hij was al lang blij dat Casey en Kayla zich op offernde om met Nathan mee te gaan. Hij glimlachte ietswat toen hij Dennee's vragend blik zag, zodat ze wist dat hij zou blijven zitten. Hailey wachtte op Nathan voordat ze uitstapte maar zo gauw ze het levenloze lichaam zag ontsnapte er een gil uit haar keel. Zonder het zelf door te hebben draaide ze zich om en drukte ze zich tegen Nathan aan met haar hoofd tegen zijn borstkas en haar ogen dichtgeknepen. Dit was iets wat ze liever niet wilde zien.

Nathan streek zachtjes door Hailey haar haar en wendde zijn blik af van het lijk. "Het lijkt er op dat dit geen spel is, jongens."Zei hij zachtjes maar luid genoeg voor de anderen om het te horen. Hij liet zijn armen geruststellend rond Hailey glijden en hield haar stevig vast. Deels om haar zwijgzaam te laten weten dat haar niks zou overkomen zolang ze bij hem bleef. "Er is iets serieus mis en ik wil hier niet lang genoeg blijven om uit te vinden wat dat is."Hij liet zijn ogen langzaam langs iedereen heen gaan. "Iemand heeft hem vermoord... Waar zijn de andere leraren?" Layla had haar armen over elkaar heen geslagen en keek bang naar buiten. Het groepje was aan de andere kant van de bus en ze kon met geen mogelijkheid zien wat er aan de hand was. Toen ze kabaal hoorde liep ze langzaam hun kant op, zonder Casey naast haar voelde ze zich niet veilig. "What's up?" Vroeg ze en wurmde zich door de menigte heen. Ze spotte Casey en fronste toen ze zijn houding zag, waarna ze haar ogen richtte op hetgeen waar hij naar had gekeken. Bij het aanzien van de leraar zijn lichaam werd ze lijkbleek en draaide er iets in haar maag. "W..wat?"Pruttelde ze. Dennee voelde zich niet op haar gemak en leunde onbewust meer naar Caleb toe. "Ik kan niet tegen al deze spanning."Mompelde ze ongelukkig en keek hem vervolgens wanhopig aan. "Leid me af."Zei ze met een zwak glimlachje tegen de knappe jongeman naast haar.

Caleb glimlachte ietswat toen Dennee meer naar hem toe leunde. "En... hoe wil je dat ik je af leid?" begon hij zachtjes terwijl hij iets dichterbij met zijn gezicht kwam. Met zijn hand streek hij een pluk haar uit haar gezicht waarna hij met zijn lippen richting de hare ging. Hij wist de perfecte manier om haar af te leiden en zichzelf ook. Net voordat hun lippen elkaar raakte schrok hij van het geluid en rumoer buiten. Voorzichtig trok hij zijn hand terug en draaide zijn hoofd "Wat is er toch aan de hand buiten.." mompelde hij iets tegen zichzelf. Langzaam stond hij op en liep hij naar de andere kant om een raampje open te doen. Alleen toen hij het raampje open deed en zijn hoofd naar buiten stak wenste hij dat hij dat niet gedaan had. Meteen viel hij terug in zijn stoel en staarde wat voor zich uit. Was dat nou echt een lijk wat hij gezien had?
Hailey bleef een tijdje zo tegen Nathan aanstaan, toen ze eindelijk de moed had verzameld om om te kijken, draaide ze voorzichtig haar hoofd. Met angstige ogen staarde ze naar het levenlose lichaam op de grond. "Is ie..." murmelde ze zachtjes al wist ze het antwoord eigenlijk al. Casey deed een paar passen achteruit en staarde naar het lichaam, hij kon zijn ogen er niet van afhouden. Voorzichtig ging hij door zijn knieën en ging met zijn trillende hand naar de arm van het lichaam. Toen zijn vingers de huid aanraakte van het levenlose lichaam ging er een rilling door hem heen. De huid voelde ijskoud aan, het was zeker dat hij al een tijd dood was geweest. Langzaam knikte hij op Hailey's vraag zonder haar aan te kijken. Een rilling ging door Hailey's lichaam toen Casey bevestigde wat hij al wist.
Angstig keek ze omhoog naar Natha's gezicht toen hij sprak, hij had gelijk. Iemand had hun leraar vermoord, maar betekende dat dat er nog iemand hier was? Het duurde even voordat dat ook tot Casey door drong. Langzaam gleed zijn blik naar de koffer ruimte van de bus, zou hij daar nog inzitten? Hij kwam langzaam omhoog en liep naar de bus toe,maar toen hij de koffer ruimte in keek zag hij niks of niemand. Plots voelde hij iets tegen zich aan, maar toen hij omkeek zag hij dat het Kayla was met een zaklamp "Hier.." murmelde Kay zachtjes terwijl ze deze aan hem gaf. Met de zaklamp scheen hij naar binnen maar er was niks te zien, vreemd genoeg was er ook geen bloed te zien. Toen hij besloten had dat er verder niks te zien was sloot hij de koffer ruimte en keek hij om zich heen naar de rest "Instappen en wegwezen..." kon hij alleen nog maar uitbrengen. Kay knikte en wist niet hoe snel ze de bus in moest gaan, deze starte ze alvast waarna ze even bleef staan, wachten op Nathan en Casey. Net toen Casey wilde lopen ving hij Layla's blik op, wat hem meteen ongerust maakte. Binnen een paar stappen was hij bij haar waarna hij haar hoofd tussen zijn handen nam "Heey..." murmelde hij zachtjes terwijl hij zo voor haar ging staan zodat ze niet naar het lichaam kon kijken. "Kom, we gaan terug de bus in.." murmelde hij zachtjes, je kon een triling in zijn stem horen. Voorzichtig pakte hij haar handen beet en leidde hij haar naar de bus. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg.

Dennee's adem was blijven stokken toen Caleb verleidelijk een pluk haar uit haar gezicht had gestreken. Ze had klaar gezeten voor zijn lippen op de hare, ze had er zelfs naar verlangt, maar toen het moment maar niet kwam had ze haar ogen weer geopend om hem weg te zien lopen. Ze wist niet waarom, maar ze hoopte dat ze datgene wat hij zo abrupt had gestopt snel genoeg zouden hervatten. Ze slikte een paar keer om haar kurkdroge mond vochtig te maken en vond haar stem weer "Wat is er Caleb?" Vroeg ze luid genoeg voor hem om te horen. Ze schoof naar het voetpad en vervolgens liep ze naar hem toe. "He, wat is er?"Herhaalde ze weer "Je ziet lijkbeek." Met haar hand streek ze over zijn bovenarm en negeerde de makkelijke manier om er achter te komen, door zelf ook uit het raam te kijken.
Nathan liet zijn armen van Hailey af glijden en draaide haar zachtjes om, weg van het lichaam, waarna hij zijn handen op haar schouders plaatste en haar zachtjes naar de ingang van de bus duwde. "We moeten rekening houden met de benzine,"Mompelde hij "Wat stom van me dat ik in rondjes heb gereden..."vervolgde hij wat verdwaasd. Nathan boog zich iets naar Hailey haar oor en fluisterde "Kom lieverd, we gaan hier zo snel mogelijk vandaan." Waarna hij haar de bus in hielp en nog even bij de deur bleef wachten op de anderen. Het was pikkedonker en alleen het licht van de koplampen zorgde ervoor dat je nog enigszins wat zag.
Layla bleef stijf staan en voelde de handen van Casey niet eens, terwijl ze voor zich uit bleef staren. Ze had de leraar herkent. Het was haar favoriete leraar geweest. Leraar van Engels. Ze wist zijn naam. Ze wist dat hij gelukkig getrouwd was en drie kinderen had. En ze kon de gezichten van die drie jonge kinderen voor haar zien bij het horen van dit afschuwelijke nieuws. Haar ogen bleven naar de plek kijken waar ze het lijk hadden gevonden, zelfs toen Casey's brede lichaam haar het zich versperde bleven haar ogen die kant op staren. Verdoofd liet ze zich door Casey naar de bus leidden en op een stoel drukken, haar kaken stijf op elkaar geklemd.
Newton had de nagel van zijn duim tussen zijn tanden geklemd en keek naar het groepje mensen dat de bus weer kwamen binnen stromen. Zijn ogen zochten die van Kay en hij bezweek bijna onder de ellende die hij van de anderen voelde. Maar hij kón gewoon niks zeggen. Hij kon niets over zijn gave zeggen. Niemand zou hem uberhaupt geloven. Hij lachte schamper, hij zou het zelf niet eens hebben geloofd mocht hij het ooit van iemand anders horen. Met een zucht bereidde hij zich voor op de volgende gruwel.

Caleb staarde voor zich uit, half horend wat Dennee tegen hem zei maar zo gauw hij haar aanraking voelde zochten zijn ogen de hare. Even keek hij haar aan voordat hij keek naar de mensen die binnen kwamen, ook zij zagen lijkbleek wat alleen maar bevestigde wat hij gezien had. Wat moest hij tegen Dennee zeggen? Misschien was het beter om niks te zeggen, maar waarom was hij anders zo lijkbleek? Voordat Caleb spak schraapte hij zijn keel en probeerde weer een ontspannende houding aan te nemen "Ik geloof dat we een dier hebben geraakt of iets, het zag er niet zo mooi uit" bracht hij maar waarna hij opstond en Dennee zachtjes terug in haar stoel duwde. Gelukkig zaten ze niet aan de kant van het raam waar het lijk lag, dat hoefde zij niet te zien. "Kan niet zo goed tegen bloed" zei hij vervolgens, aangezien hij lijkbleek was moest hij wel iets verzinnen.
Hailey rilde nog steeds, het was verschikkelijk om aan te zien al gauw Nathan haar wel een veilig gevoel. Langzaam knikte ze en draaide zelf haar hoofd weg van het lichaam. Een geruststellend gevoel kwam over haar heen toen Nathan wat in haar oor fluisterde. Voordat ze de bus instapte zag ze iets uit haar ooghoeken. Even bleef ze nar het bord staren voordat Nathan haar verder de bus in hielp. "Ik denk niet dat het jou schuld is Nathan.." zei ze uiteindelijk terwijl ze in de bus stond en door het ruit wees "Zie je dat bord daar?" vroeg ze terwijl ze ernaar wees. Het was een bord met een pijl erop, er van uitgaand dat de pijl hun de juiste kant op zou wijzen. "Ik denk dat iemand met opzet de borden heeft veranderd zodat we alleen maar in rondjes zouden rijden.." ze tuurde het donker in, het licht van de koplampen scheen in ieder geval ver genoeg om nog een beetje bord te zien. "Misschien zijn er zijwegen?" vervolgde ze terwijl ze Nathan vragend aankeek.
Casey hielp Layla de bus in en zorgde ervoor dat ze zat en dat het lijk niet meer in zicht was. "Layla?" zei hij zachtjes terwijl hij naast haar ging zitten en haar bezorgd aankeek. Voor even vergat hij het feit dat iemand hun leraar had vermoord en dat ze zojuist het lijk hadden gevonden. Het enige wat er nu nog in zijn gedachten rond ging was hoe Layla zich voelde en wat hij kon doen om haar te helpen. Voorzichtig liet hij een arm om haar middel glijden en trok haar tegen zich aan "Het komt wel goed..." zei hij zachtjes terwijl hij een klein kusje op haar voordhoofd drukte en haar tegen zich aan hield. Het duurde niet lang voordat zijn ogen naar het raam gingen en hij door het donker tuurde. Iets was daarbuiten maar wat? Hij kon niet wachten tot ze thuis waren of dat het in ieder geval daglicht zou worden, dat zou al een stuk helpen. Hopelijk hadden ze genoeg benzine want lopen in het donker zag hij niet ziten.
Kay was de laatste die de bus in kwam en ook zij zag er niet zo heel best uit. Wat zwakjes liet ze zichzelf neerzakken en staarde voor zich uit. Wat als er echt iemand was die hun achter na kwam? Wat als die leraar nog maar het begin was? Wat was er met alle andere leraren gebeurd? Wat zou er met hun gebeuren? Veel vragen gingen door haar hoofd, ze kon nergens anders aan denken. Langzaam trok ze haar benen op en deed haar armen er omheen terwijl ze even haar ogen sloot. Maar vrijwel meteen opende ze deze weer, wanneer ze haar ogen dicht deed kwam elke keer het beeld van het lijk weer voor haar. Een rilling ging door haar lichaam waardoor ze haar vest goed dichttrok en in elkaar bleef zitten. Haar ogen gingen van haar benen langs het gangpad en bleven uiteindelijk bij Newton hangen. Er was iets met deze jongen al kon ze het niet plaatsen? Waarom was hij zo nerveus? Hij stond niet buiten bij het lijk, maar misschien had hij wel het raam uit gekeken. Langzaam verzonk ze in haar eigen gedachten, pas toen ze merkte dat ze naar hem aan het staren was wende ze haar blik af naar buiten, maar ook daar kon ze niet te lang naar kijken. Bang van wat ze misschien zou zien.

Dennee had geen reden om aan te nemen dat hij tegen haar aan het liegen was en knikte. Toen ze weer op hun eigen plek zaten keek ze hem met een schuin hoofdje afwachtend aan. Zou ze iets zeggen over wat er daarnet bijna gebeurde? Gaat het alsnog gebeuren? Ze keek even vluchtig naar degene die zijn plaats achter het stuur van de bus ging zitten en hoorde wat gemompel over 'met opzet borden verwisseld'. Al snel liet ze haar aandacht weer naar Caleb gaan en trok even zachtjes aan de mauw van zijn shirt "Gaat het alweer een beetje beter?"Vroeg ze aan hem en glimlachte "Ik dacht altijd dat meiden degene waren die niet tegen bloed konden."Probeerde ze en trok haar hand weer zachtjes terug. Ze hoopte dat hij weer gauw wat kleur op zijn wangen kreeg, want hij zag er nog steeds zo bleek uit dat ze moeite moest doen om hem niet naar haar toe te trekken en te zeggen dat ze gauw weer thuis zouden zijn.
Nathan keek even naar Hailey en daarna naar het bord. "Verdorie nog is aan toe."Gromde hij zachtjes. "Nou kom op, we zoeken wel wat." Hij ging achter het stuur zitten en deed de deur van de bus dicht. Hij keek even over zijn schouder naar de rest "Iedereen binnen?" Toen hij een hoop geja hoorde knikte hij "Goed dan, we gaan nog een keer proberen hier weg te komen. Als iemand iets verdachts ziet, zeg het dan." Hij keek naar Hailey en klopte op de stoel die dicht bij zijn eigen was. "Hou je me gezelschap?" Vroeg hij aan haar met een charmant glimlachje rond zijn lippen. Voordat hij de bus liet rijden deed hij opnieuw zijn haar in een staart en met een zucht probeerde hij extra goed op zijwegen te letten.
Layla voelde de warmte die van Casey afstraalde, maar voelde zich er niet beter door. Ze sloot haar ogen en met een zucht schudde ze haar hoofd tegen zijn borst "Oh god."Snifte ze zachtjes. Ze was niet gelovig, maar het was het enige dat ze er uit wist te brengen. "Meneer Hendriks. Waarom zou iemand hem willen vermoorden? Hij deed geen vlieg kwaad." Stille tranen maakte Casey zijn shirt vochtig en ze wikkelde haar armen om hem heen. Ze hield hem stevig vast, alsof ze bang was dat iemand ook achter hem aan zou komen. "Ik ben bang dat de anderen ook iets is overkomen." Ze opende haar vochtige ogen en hief haar hoofd op om Casey aan te kunnen kijken. "Ik doe je toch geen pijn?"Glimlachte ze zwakjes, zich er van bewust dat Casey eerder vandaag van een steile helling af was gevallen. Ze liet hem langzaam los en haalde haar handpalmen over haar gezicht heen en keek vervolgens naar de vochtige plek op zijn shirt, waar ze met haar vingers over heen ging. "Het gaat wel weer"Zei ze. "Het gaat wel weer."

Caleb staarde voor zich uit, het beeld bleef zich herhalen in zijn hoofd waardoor hij nog steeds bleek was. Hij wist dat hij gauw weer bij zinnen moest komen maar het was niet een beeld wat hij zo één, twee, drie uit zijn hoofd kon zetten. "Ja.. het gaat wel weer.." murmelde hij zachtjes en gleed even met zijn handen over zijn gezicht. Rustig kwam hij weer op adem en draaide zijn hoofd naar Dennee "Je moet me eens in de les zien, bij een kikker ontleden, ook niet echt mijn sterkste kant" zei hij met een lachje om op andere gedachten te komen. Hij was blij toen de bus weer ging rijden, maar nog steeds was hij ongerust. Wie zou de man vermoord hebben? Langzaam ontspande hij zich waarna hij even zijn ogen sloot "Misschien...is een kleine nacht rust niet eens zo'n gek idee.." zei hij na enige tijd en keek even opzij naar Dennee. Ergens hoopte hij in slaap te vallen en weer wakker te worden in zijn eigen bed.
Hailey staarde naar de deur, bang dat er opeens een moordenaar voor hun stond. Maar zodra de bus op gang was ontspande ze zich ietsjes. Even keek ze naar de plek naast Nathan waar hij wilde dat ze ging zitten. Langzaam ging ze naast hem zitten en glimlachte iets terug. Al zaten ze in een hele rare situatie, ze kon zichzelf niet helpen te denken dat Nathan wel iets charmants had. "Denk je... dat we hier levend uit komen?" vroeg Hailey na enige tijd. Het klonk misschien een beetje absurd. Maar als je er zo over nadacht was het niet eens zo gek. Iemand had de leraar vermoord, iemand saboteerde de weg en iemand saboteerde hun hele trip. Dit was vast niet allemaal toeval. "Wat heb ik veel over om weer in mijn bed te liggen" murmelde ze zachtjes en rilde iets bij de gedachte van de leraar.
Casey bleef rustig zitten toen hij de armen van Layla om zich heen voelde, goed het deed wel iets zeer maar dat maakte hij niet zoveel uit op dit moment. Beschermend hield hij zijn armen om haar heen en legde zijn hoofd ietsjes tegen de hare aan. "Sshhh, komt goed. We zijn veilig nu. Jij bent veilig.." murmelde hij zachtjes tegen haar terwijl hij met zijn hand over haar rug gleed. 'Je doet me geen pijn, echt niet" zei hij maar ze had hem al los gelaten. Met zijn hand gleed hij langs haar gezicht waarna hij nog een traantje weg veegde. Met zijn andere hand pakte hij haar hand vast die over de vochtige plek op zijn shirt ging. "Kom is hier..." murmelde hij terwijl hij haar weer opnieuw tegen zich aantrok en zijn armen om haar middel deed. Zijn hoofd legde hij tegen de haren aan en voor een paar seconden sloot hij zijn ogen. Dit was niet alleen omdat hij haar gerust te stellen, maar ook meer voor zichzelf.

Enige tijd ging er voorbij, het was pikdonker buiten en ze reden nog steeds door de middel of nowhere. In de doodse stilte klonk plots een bekend geluid, het was het geluid van een mobiel. Meteen keek de meerderheid op, "Ik dacht dat we geen verbindg hier hadden" merkte Caleb op die naar zijn eigen mobiel keek, hier had hij geen verbinding. Casey pakte zijn mobiel maar het was ook niet de zijne, ook hij had geen verbinding. Tot haar verbazing was het Kay's mobiel. "Hmm?" verbaasd graaide ze naar haar mobiel en zag een onbekend nummer staan "Hallo?" murmelde ze terwijl ze opnam. Misschien kon iemand hen hieruit halen. Het was stil aan de andere kant van de lijn totdat ze opeens gehijg hoord en gerommel. 'Ik ben vlak achter jullie' klonk de stem waarna er een gil uit haar mond kwam en ze de telefoon op de grond smeet. Angstig keek ze naar haar mobiel, niet wetende wie de persoon aan de andere kant van de lijn was.

Layla was in slaap gevallen na enige tijd, maar werd met een zucht wakker toen ze het geluid van een mobiel hoorde. Kay had doodsbang gekeken en het mobieltje op de grond gegooid. "Wat is er?"vroeg ze aan het meisje waarna ze met wantrouw naar het mobieltje keek, alsof die ieder moment in een monster kon veranderen. Newton, die de rol als chauffeur had overgenomen van Nathan aangezien hij al een paar uur achter elkaar had gereden, keek in zijn achteruitkijkspiegel toen Kay werd gebeld. Hij wendde zijn ogen weer af om naar de weg te kijken. Vast geen goed nieuws.
Nathan die samen met Hailey ergens achter in de bus was gaan zitten, keek eventjes naar Hailey, die tegen hem aan was gaan liggen in haar slaap, om te zien of het geluid haar wakker had gemaakt. Dennee had het mobieltje, dat dicht bij haar was komen te liggen, opgepakt en drukte deze tegen haar oor. Maar zij hoorde niets, waarna ze zich omdraaide om naar Kay te kijken. Had ze het gespeeld? Nee, de angst in haar ogen was echt.
"Vertel het ons, lieverd." zei Dennee zachtjes, en wilde haar het mobieltje teruggeven toen opeens Newton's luidde stem de bus vulde "Mensen achterin de bus, zoek een andere plek!"hij keek angstig in zijn achteruitkijkspiegel en hield zijn handen stevig vast op het stuur, alsof hij zich ergens aan het voorbereiden op was. "NU. VERDOMME, ik meen het. Iedereen, zet je schrap!"schreeuwde hij bijna.
Een paar seconden tikte voorbij en geen beweging vond plaats, maar toen gebeurde het gene wat Newton in zijn hoofd had zien gebeuren. Er kwam iets met een enorme snelheid tegen de achterkant van de bus aan, waardoor deze gevaarlijk heen en weer begon te zwenken. Zijn handen deden hun best om de bus op de weg te houden, en zweet vormde zich op zijn voorhoofd door de inspanning. Nathan had Hailey ondertussen samen met hem meegetrokken, weg hun zitplaatsen maar niet op tijd genoeg om zich vast te houden.
Dennee gilde het uit en keek met grote ogen naar de deuk die er was ontstaan in de achterkant van de bus. "WAT WAS DAT?" gilde ze schril. Haar handen hadden zich maar net op tijd ergens aan vast weten te houden toen de klap kwam, maar dat kon ze over velen niet zeggen. Ze keek rond en zag dat er verschillende mensen gewond waren geraakt.
"Dat kan ik niet zien, er rijd verdomme niemand achter ons!" Antwoordde Newton met een luide stem, om over iedereen heen te komen die nu in paniek aan het gillen waren. En het was waar wat Newton zei, in zijn zijspiegel was niemand te bekennen. Geen auto die achter hun reed die de klap had kunnen veroorzaken. En het was onwaarschijnlijk dat de auto zelf van de weg was geraakt. Newton probeerde te zien of Kay in orde was, maar hij kon op het moment moeilijk even over zijn schouder kijken. Hij verwachtte ieder moment nog een klap.
Layla zat op de stoel bij het gangpad, en door de harde klap werd ze over de leuning heen gebonjourd en haar lichaam kwam daarbij met een rotgang tegen een stang aan, waarna ze in een ellendig hoopje op de grond lag. De lucht was uit haar longen geslagen en er gierde een pijn door haar lichaam, maar ze was nog bij bewustzijn. Ze krabbelde overeind en hield zich vanaf de grond stevig vast aan een stoel, hopend dat de bus niet over de kop zou gaan.

Kay pakte de telefoon niet aan, ze wilde niet nog een keer die stem horen. Toen Newton begon te schreeuwen keek ze naar voren, wat had hij hiermee te maken? Al vanaf het begin had ze een raar gevoel over hem. Eerst klonk het waanzin toen hij begon te schreeuwen, er gebeurde niks en ze zag ook niks buiten. De klap kwam en Kay schoof heen en weer op haar plek. Doordat ze zich niet had schrap gezet knalde ze met haar hoofd hard tegen de stoel voor haar aan en tegen het raam waardoor er een wond op haar hoofd ontstond. Een kreet van pijn verliet haar mond waarna ze meteen met haar handen naar haar hoofd ging. Haar vingers voelde iets nats waarna het bloed langzaam langs haar gezicht droop. Meteen greep ze zichzelf vast aan de leuning en trok zichzelf wat meer naar het gangpad zodat ze naar voren, naar Newton kon kijken. De bus slingerde wat heen en weer door de klap waardoor ze moeizaam omhoog kwam en liep vervolgens naar voren. Met enige wantrouw keek ze naar Newton, hij wist hier meer van af dan alle andere in de bus. Voorzichtig deed ze een paar stappen naar voren maar greep zich al gauw ergens aan vast aangezien ze wat lichtjes in haar hoofd voelde.
Hailey had de paniek rondom de telefoon niet gehoord, ze stond net op het punt om in diepe slaap te vallen totdat Newton begon te schreeuwen. Geschrokken opende ze haar ogen maar voor ze het wist werd ze door Nathan meegetrokken. Enige paniek verscheen in haar ogen, wat was er aan de hand? Voordat ze haar mond kon open trekken om iets te vragen kwam de grote klap. Een kleine gil verliet haar mond waarna ze zich nergens aan vast kon houden, met een klap belandde ze op de grond. Angstig bleef ze op de grond liggen en keek iets voor zich uit, wat was er aan de hand?
Casey hield zich goed vast toen de klap kwam, de schok van de klap ging door zijn rug waardoor hij even zijn ogen sloot. Door de val van eerder die dag kon zijn rug weinig hebben en dit was zeker een van die dingen die veel pijn veroorzaakten. Door de pijn was hij voor enkele seconden Layla vergeten, maar zodra hij merkte dat ze niet meer naast haar zat schoten zijn ogen open "Layla?!" al gauw zag hij haar op de grond liggen waardoor hij zijn pijn negeerde en naar haar toe ging. Hij knielde naast haar neer terwijl hij met een hand zichzelf vasthield en zijn andere arm om Layla deed en haar wat tegen zich aan trok zodat ze niet meer heen en weer door de bus kon gaan. "Lay? Gaat het?" vroeg hij terwijl hij zichzelf goed vast hield. Even keek hij naar voren en keek via de spiegel naar Newton, hij wist dan wel niet veel van deze jonge af maar de blik die hij zag betekende niet veel goeds. Voorzichtig trok hij Layla wat omhoog en sleepte haar wat meer naar voren waar hij met haar ging zitten op de grond. "Waar heb je pijn?" vroeg hij meteen bezorgd terwijl hij ogen haar lichaam onderzochten, zoekend naar wonden of bloed.
Caleb zette zich schrap en hoorde het gegil van de andere "Welke idiooot..." bromde hij terwijl hij door het raam naar buiten keek, maar ook hij kon niets zien. Al gauw draaide hij zich om naar Dennee en keek haar wat bezorgd aan "Alles okee?" vroeg hij terwijl hij zichzelf goed vast hield.

Newton probeerde angstig naar een plaats te zoeken waar hij de bus veilig tot stilstand zou kunnen brengen. Nu reed hij op een slecht verlichte weg waar geen zijwegen waren, of parkeer vlakken, of iets als een benzinepomp. "Godver,"Vloekte hij onder zijn adem. "Iedereen oke?"riep hij. Hij kon zien dat Kay zijn kant op wankelde en hij kon de wantrouw in haar ogen meteen ontdekken. Hij beet op zijn onderlip en hoopte dat ze niet te erg gewond was, maar nog liever hoopte hij dat niemand anders wantrouwen jegens hem zou krijgen. Dan zou dit een hele vermoeiende trip worden.
Dennee knikte vluchtig met haar hoofd en liet haar ogen vervolgens over hem heen glijden, hij leek in een gezonde staat te zijn, wat haar opluchtte. "Ik ben bang."zei ze zachtjes, waarna haar rechterhand zich los trok van de stoel voor haar en zijn hand op zocht. Haar ogen hielden die van hem vast, maar ze wist verder niet wat ze moest zeggen. Deze trip was binnen no time in een horrorverhaal veranderd, en zij zaten er midden in.
Layla hapte naar adem toen Casey haar tegen zich aan trok en haar stevig vasthield, ze wist niet wat er mis was, maar er deed iets verschrikkelijk veel pijn. Na een paar tellen besefte ze dat ze of haar ribben had gekneusd, of veel erger, een paar gebroken. Met een zuur gezicht hield ze zich evengoed aan hem vast, bang dat ze nog een klap misschien niet zou overleven. Door de angst was haar hoofd leeg en het enige waar ze zich op concentreerde was om regelmatig te blijven ademhalen. Wat moeilijk was door de druk op haar longen. "Casey, het doet zo'n pijn."Murmelde ze zachtjes, en een hand drukte stevig onder haar borst. "Maar genoeg over mij, houd je rug het nog vol?"Grapte ze zwakjes in een poging om hem gerust te stellen, hoewel haar hart flink tekeer ging in haar eigen borst.
Nathan krabbelde vluchtig overeind en trok Hailey wederom overeind en met zich mee naar een, in zijn ogen, veiligere plek in de bus. Hij hield haar goed vast en zorgde ervoor dat ze niet weer met z'n tweeën op de grond belandde. "Gaat het? Sorry dat ik je zo ruw heb wakker gemaakt."Grijnsde hij wat. "Houd je goed vast, lieverd. Ik heb zo het gevoel dat er meer klappen volgen." Nadat hij dat had gezegd kwam er deze keer een beuk tegen de zijkant van de bus. Alsof er een auto de bus bijna had ingehaald en midden in zijn manoeuvre volop tegen de zijkant insloeg.
Newton besloot hetgeen te doen dat hem het verstandigste leek toen hij de bus weer onder controle had, en trapte op de rem. "Iedereen, eruit. NU." hij deed de deuren van de bus open en hij hoefde het niet nogmaals te herhalen.Dennee trok Caleb met zich mee naar buiten en zag dat ze op een lege weg stonden, omsingeld door natuur. Geen enkele bordjes gaven aan waar ze waren.

Kay hield zich goed vast aan een van de stoelen terwijl ze voorzichtig naar voren naar Newton probeerde te lopen. Eenmaal daar zocht ze iets om zich aan vast te houden en richtte haar aandacht vervolgens op Newton. Deze jongen wist hier meer vanaf, het kon niet anders. Hoe kon hij anders weten dat er een klap zou komen? En hoe kon het zijn dat hij zou koel bleef toen ze het lijk hadden gevonden. Misschien was hij de moordenaar? Toen er een volgende klap volde schomelde ze wat heen en weer. Gelukkig had ze zich zodanig vast gehouden dat ze niet weer een flinke klap maakte. Een gedeelte van haar blonde haar had een rode gloed over zich, het was best een flinke klap die ze had gemaakt en het bloed was daar het bewijs af. De bus kwam tot stilstand waardoor ze meteen een hand op het stuur zette en de uitgang voor Newton blokkeerde "Jij gaat me nu haarfijn uitleggen wat er aan de hand is..." bracht ze uit terwijl ze de jongen aankeek. Ze had geen angstige blik in haar ogen, goed ze was wel bang maar op dit moment wilde ze weten wat hij hiermee te maken had. Als hij wel de moordenaar was zou hij haar niet hier kunnen vermoorden met alle andere erbij. Dus was het momenteel veilig voor haar om hem erop aan te spreken.
Casey hield zich goed vast terwijl hij Layla observeerde"Waar doet het zeer?" vroeg hij maar al gauw had hij haar hand gezien. "Je Ribben?" vervolgde hij terwijl hij haar bezogrgd aankeek. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen en voelde zich vrij hopeloos toen Layla aangaf dat ze pijn had. De pijn werd alleen maar bevestigd toen ze het probeerde te verdoezelen en over zijn pijn begon te praten. Een volgde klap volgde maar Casey had Layla goed vast gehouden zodat ze niet nog een klap op ving. Na enige tijd kwam de bus tot stilstand waardoor Casey Layla omhoog wilde trekken. Na een paar seconden bedacht hij zich dat het waarschijnlijk geen goed idee zou zijn om Layla omhoog te trekken. "Hou je vast.." zei hij zachtjes terwijl hij haar voorzichtig optilde. De pijn ging door zijn lichaam heen door het extra gewicht, dit negeerde hij waarna hij gauw de bus door liep naar buiten. Eenmaal buiten legde hij haar neer op de grond en boog zich over haar heen "heey, waar doet het zeer?" vroeg hij terwijl hij haar opnieuw bekeek.
Hailey murmelde het een en ander en hield zich goed aan Nathan vast "Dit is niet grappig Nathan..." pruttelde ze toen hij die opmerking had gemaakt. Bij de tweede klap had ze zich goed aan Nathan vastgehouden en had zichzelf helemaal tegen hem aan gedrukt. Eenmaal tot een stilstand gekomen, schoot ze omhoog en trok ze Nathan de bus uit, vlak achter Dennee en Caleb. Vrijwel meteen liep Caleb naar de achterkant van de bus, maar er was niks te zien. Grote deuken en krassen waren op de bus te vinden maar in de verte zag je geen andere auto en hoorde je ook niks. "Dit is gekkenhuis" mompelde Caleb die rond keek, zoekend naar iets wat dit gedaan kon hebben.

Newton was pas van plan om uit de bus te gaan wanneer hij zeker wist dat iedereen buiten was, dus hij keek koeltjes naar Kay terwijl die hem de weg naar buiten blokkeerde. Het was moeilijk om niet zijn hand uit te strekken en te kijken hoe ernstig haar hoofdwond was, ze zag er zo kwetsbaar uit. "Doe niet zo idioot, ik heb hier niets mee te maken."Zei hij streng. Het was nu niet de tijd om het er over te hebben. Hij deed de motor van de bus uit, de accu zou het niet trekken om de hele nacht nog door te moeten werken, en stond langzaam op. Zijn lichaam drukte haar zwakke poging om hem op zijn plek te houden voorzichtig uit de weg, hij was breder en groter als haar, en hij knikte naar buiten. "Laat me je helpen, je wond moet behandeld worden."Zei hij zachtjes, zijn handen hield hij langs zijn zij hangen en hij zou ze pas gebruiken als hij daar toestemming voor kreeg.
Layla kreunde hoorbaar terwijl Casey zijn best deed om zo voorzichtig mogelijk met haar om te gaan. "Rechterkant.."kreunde ze toen hij haar op de grond had gelegd, en legde wederom haar hand op de plaats van haar ribben die aan het klagen waren. "Ik denk niet dat ze gebroken zijn, wat goed is."mompelde ze opgelucht, gebroken botten zouden zeker niet uitkomen in deze situatie. Er was geen mogelijkheid om dat te behandelen. Alhoewel het een feit was dat gekneusde ribben meer pijn deden dan gebroken. Wat was dit een ramp. "We hebben... zeker geen pijnstillers?"Glimlachte ze waterig naar hem terwijl hij over haar heen gebogen zat. Ze streek met haar vingers even over zijn gezicht om hem tot rust te stellen. Ze leefde nog en hij ook. "Is verders iedereen nog in leven?"vroeg ze recht voor z'n raap. Als zij het er zo slecht van af had gebracht, kon ze alleen maar voorstellen hoe anderen er aan toe konden zijn.
Nathan was achter Caleb aan gelopen en kwam tot hetzelfde besluit. "Vertel mij wat."Bromde hij. Hij streek met zijn hand door zijn haar, een gebaar dat hij wel vaker had wanneer hij nerveus was. En nerveus was zacht uitgedrukt. Nathan liep weer terug naar Hailey en boog zich wat voor over om haar recht in haar gezicht aan te kijken. "Enige pijntjes ergens?"Vroeg hij met een bezorgde frons op zijn voorhoofd. Plukken haar waren uit zijn staart ontsnapt en hingen ergerlijk in de weg. Hij mankeerde niks, en eerlijk gezegd zorgde de adrenaline die door zijn lijf gierde er voor dat hij zich niet moe voelde.
Dennee zette haar evenwicht van het ene been op het andere, terwijl ze onrustig toekeek naar de andere mensen. Wat moesten ze nu doen? Ze waren de pineut. Dat was het gewoon. Iemand had het op hun gemunt, geen idee waarom, en ze waren ten dode opgeschreven. Een schamper lachje vormde om haar lippen. Wat een vrolijke gedachte om te hebben. Door de schrik die langzaam uit haar lichaam ebde had ze het nu behoorlijk koud. Beide handen probeerde haar armen wat op te warmen. "Laten we een kampvuur bouwen ofzo."Opperde ze wanhopig. Ze vond het veel te donker en had het gevoel dat ze door iemand werden bekeken.

Kay schrok iets van de toon die Newton uitbracht, even blijf ze staan waarna ze zelf ook aan de kant ging zodat hij er langs kon. Pas toen hij hulp bood ging ze weer met haar hand naar haar hoofdwond, het was nogal aan het bloeden. Plukken van haar haar hadden een rode gloed en ook langs haar gezicht liep een straaltje. "Ik hoef je hulp niet..." opperde Kay waarna ze zich omdraaide en de bus uitstapte. Even wankelde ze omdat ze zich wat lichtjes in haar hoofd voelde, maar al gauw herstelde ze zich en liep naar de rest toe. Even keek ze achterom naar Newton, nog steeds was er iets eigenaardigs aan deze jongen maar ze wist gewoon niet wat. "Niks te zien?" vroeg ze aan Caleb terwijl ze naast hem ging staan. Caleb schudde zijn hoofd "Alleen wat krassen en deuken maar verder niets of niemand te zien. Niet eens een geluid" mompelde Caleb die lichtelijk gefrustreerd raakte. Rustig liep hij richting Dennee toen hij doorhad hoe koud ze het had. Voorzichtig ging hij achter haar staan en deed zijn armen om haar heen terwijl hij haar tegen zich aandrkte "Kampvuur klink goed, maar als er iets hier is, lijkt het me verstandiger om van de weg af te gaan" zei Caleb terwijl hij even naar de andere keek.
Casey rolde voorzichtig haar shirtje iets omhoog waarna hij met zijn hand over haar buik ging "Sorry als ik je pijn doe.." zei hij zachtjes terwijl hij probeerde te kijken of haar ribben echt niet gebroken waren. Na enige tijd trok hij zijn hand terug en deed haar shirtje weer omlaag. "Sorry.." murmelde hij zachtjes toen ze om pijnstillers vroeg. "Het komt goed.." murmelde hij er zachtjes achteraan waarna hij met zijn hand langs haar gezicht streek. "Ik geloof dat de rest oke is, hier en daar wat wonden" Van de weg af gaan zou niet zo'n heel goed idee zijn maar waar moesten ze anders heen? Hij kon moeilijk een heel parkoer aflopen met Layla in zijn armen. Maar wat moesten ze nu doen? Ze konden ook niet hierblijven, dat zou net zo gevaarlijk zijn. Hailey rilde even terwijl ze haar hoofd schudde "Nee geen pijntjes, alleen mijn arm maar dat valt wel mee" murmelde Hailey terwijl ze Nathan aan keek. Haar blik gleed af naar het meisje op de grond, Layla. Uit bezorgdheid kroop ze erheen en boog zich ook ietswat over haar heen "Ben je.. in orde?" vroeg ze zachtjes terwijl ze het meisje aankeek. Casey keek even opzij richting Nathan, afvragend wat ze nu in godsnaams moesten doen. "Wat denk jij, doorlopen? Of hier blijven wachten tot het licht wordt?" begon Casey waarna zijn blik even afweek naar Newton. Misschien had hij wel een geniale ingeving?

Layla nam Casey's hand in de haren en glimlachte naar hem. "Je zegt te veel sorry. Hou ermee op." Even vertrok haar glimlach toen ze op eigen krachten overeind probeerde te komen. Dat ging voorlopig even niet. "Ah jawel, ik dacht alleen kom laat ik even op de koude grond gaan liggen."lachte ze zwakjes naar het aardige meisje.
Newton moest moeite doen om niet alsnog zijn hulp aan haar aan te bieden, maar hield zich uiteindelijk in. Waarna hij verslagen uit de bus stapte. Zijn spieren in zijn bovenarmen deden pijn van de inspanning en hij was plotseling doodmoe. "We blijven in de buurt, maar gaan wel het bos in voor enige dekking."Opperde Newton toen er naar zijn mening werd gevraagd. "Misschien komt er iemand langs, ziet de bus, en snapt dat er iets goed mis is. Dan is het verstandig dat we tenminste in de buurt zijn en snel gevonden worden, mochten ze de zoektocht aan gaan."Beredeneerde hij waarna hij naar het meisje keek dat op de grond lag. Hij merkte dat de jongen die duidelijk voor haar probeerde te zorgen, zelf ook zijn pijntjes had en hij liep er naar toe. "Kom, laat mij haar dragen." Hij wachtte niet op bezwaar van de jongeman, knielde en keek het meisje neutraal aan. "Als ik je teveel pijn doe, moet je het zeggen." Voorzichtig gleed zijn hand onder haar knieën en eentje bij haar schouders.
Layla haar ogen werden wat groter toen de onbekende jongen haar optilde, desondanks was ze hem dankbaar omdat Casey het daardoor niet hoefde te doen. "Het.. gaat wel."Murmelde ze zachtjes en sloeg onwillig haar arm om de brede schouders van de jongen.
Nathan liep naar Hailey toe en hielp haar voorzichtig omhoog. "Komen jullie achter ons aan? Ik leid de weg wel." Hij nam Hailey's hand en begon een weg door het bos te lopen.
Dennee zuchtte tevreden toen Caleb achter haar kwam staan en zijn armen om haar heen sloeg. "Dank je."Murmelde ze, ietwat verlegen dat hij zo spontaan deed, maar leunde desondanks met haar hoofd tegen zijn borst. Ze voelde zich al wat warmer worden, en wachtte expres totdat iedereen achter Nathan en Hailey het bos in waren gelopen. Langzaam draaide ze zich om in zijn armen, keek naar hem op en ging op haar tenen staan waarna ze haar lippen zachtjes op die van hem drukte. Ze had de afleiding nodig waar ze het eerder over hadden gehad in de bus, en wel nu.

Casey wilde protesteren toen Layla door Newton werd opgetild maar voor nu moest hij het ermaar mee doen. Ietswat moeilijk liep hij achter het twee tal aan terwijl hij naar Layla keek, zoekend naar enige teken van onveiligheid. Maar toen hij dat niet vond liep hij door al blijf hij wel in de buurt van Layla en Newton. Kay rilde even van de kou, net toen ze achter de rest aan wilde lopen herinnerde ze dat haar mobiel nog in de bus lag, misschien konden ze die later nog gebruiken. Twijfelend liep ze terug de bus in en bleef vooraan stil staan. Het zag er donker uit en alles behalve een gezellige plek. Haar ogen gingen zoekend rond, waar lag haar mobieltje? Al gauw had ze hem gespot in het midden van het gangpad. Haastig liep ze erheen en raapte hem op. Een kleine windvlaag ging voorbij wat een rilling bezorgde bij Kayla. Voor een paar seconden bleef ze stil staan waarna ze haastig de bus uitging en achter de rest aan hobbelde. Caleb was ietsjes verbaasd toen Dennee zich omdraaide en haar lippen op de zijne drukte. Verrast bleef hij staan maar al gauw beantwoorde hij haar kus door haar terug te zoenen. Langzaam gleden zijn handen omhoog en pakte zachtjes haar gezicht vast "Je bent een rare weet je dat..." murmelde hij zachtjes tegen haar lippen aan waarna hij zijn ogen opende "Je kiest wel hele foute momenten uit" zei hij terwijl hij haar gezicht los liet en haar meetrok achter de rest aan. "Begrijp me niet verkeerd.." murmelde hij terwijl hij haar naar zich toe trok en nog een kusje op haar lippen drukte. "Hoe graag ik ook zo wil blijven staan, lijkt het me momenteeel niet handig" murmelde hij zachtjes. Hij wilde absoluut niet hier bij die bus achterblivjen dus wilde hij wel snel achter de andere aanlopen.

Dennee liet zich met een frons meetrekken door Caleb, ze hadden de groep makkelijk kunnen vinden, vond zij. Met een zucht liet ze het er maar bij en keek om zich heen terwijl ze door het bos liepen. Nathan kwam tot een halt toen ze op een plek kwamen die vaker gebruikt leek te zijn door kampeerders. "Zouden er een paar mensen naar droog hout kunnen zoeken voor het vuurtje?"Vroeg hij terwijl hij Hailey's hand nog steeds vast hield.
Dennee keek even zijlings naar Caleb en haalde haar wenkbrauwen veel betekend op. Waarna ze het aan hem overliet om het te beslissen. Ze wilde hem geen dingen laten doen waar hij geen zin in had. Maar wat beweging zou haar goed doen, en het zou haar wat kunnen opwarmen aangezien ze nog lichtjes rilde van de kou.
Newton hield het gewonde meisje nog steeds vast in zijn armen en hij betrapte zichzelf er op dat hij zo af en toe een blik naar Kay wierp. Newton keek naar de andere jongen waarvan hij onderweg had gemerkt dat hij alles in de gaten hield wat Newton deed. "Waar willen jullie zitten?"Vroeg hij om aan te geven dat hij niet van plan was om de hele tijd te blijven staan.
Layla begon wat onrustig te worden en wilde los gelaten worden. "Zet me nou maar neer op de grond, ik ben niet gehandicapt."Pruttelde ze wat. Ze had er altijd al een hekel aan gehad om in de watten gelegd te worden. Newton keek haar even aan met opgetrokken wenkbrauwen, maar liet gehoorzaam haar benen langzaam los, waardoor ze met haar voeten op de grond stond, maar de pijn op haar gezicht was duidelijk af te lezen en dus hield Newton zijn boven arm nog steeds rond haar torso, zodat ze met haar gewicht zwaar op hem kon leunen. Ze wenkte Casey. Ze had liever dat hij haar vasthield dan de jongen die ze nauwelijks kon. "Nogmaals bedankt.. uh?" "Newton."maakte hij voor haar af.

Zodra Newton Layla op de grond wilde zetten, liet zijn meteen zijn arm om haar middel glijden zodat hij haar kon ondersteunen "Ik redt het vanaf hier wel, dankje" zei Casey met een glimlachje tegen Newton waarna hij al gauw richting Layla keek. Toen Newton haar los lat gelaten liet hij haar voorzichtig zakken op de grond en ging naast haar zitten. "Heb je het koud? Of heb je nog iets nodig?" vroeg Casey vrijwel meteen waarna hij haar wat bezorgd aankeek. Als er iets met Layla was, was hij in staat van alles voor haar te doen. Wat ze ook maar nodig had, hij zou het halen, soms was hij natuurlijk wat overbezorgd maar hij bedoelde het goed. Hij hoopte maar dat de andere snel wat hout zouden brengen en een vuurtje zouden maken.
Terwijl Caleb achter de rest aan liep, hield hij Dennee's hand vast. Toen iemand vroeg of mensen wat hout wilden zoeken wilde hij zichzelf best opofferen. "Zullen wij dan maar wat gaan zoeken?" opperde hij terwijl hij Dennee vragend aankeek. "Wij gaan wel even op zoek" zei hij tegen Nathan terwijl hij Dennee zachtjes met zich meetrok "Een vuurtje zou zeker niet verkeerd zijn" zei hij terwijl hij ietsjes rilde. Toen ze wat verder van de rest waren kwam hij tot een stilstand en trok Denne ietsjes naar hem toe waarna hij haar een kusje op haar lippen gaf. "Hout..." zei hij vervolgens waarna hij wat rondkeek, opzoek naar hout.
Hailey rilde ietsjes en keek rond naar waar ze terecht waren gekomen. Het zag er kil uit en het was zeker niet haar favoriete plek. Al gauw werd ze afgeleid toen ze door had dat ze Natha's hand nog steeds vast hield. Een kleine blos verscheen er op haar wangen, maar die verdween al gauw toen er een wildvlaag langs kwam. Toen raakte het haar een beetje, ze waren in de middle of nowhere, met niks in de buurt. Even dacht ze terug aan de trip die ze hadden in de bus, de laatste keer dat ze een dorpje had gezien was zeker uren en uren hier vandaan. "Wat moeten we nu Nathan..." pruttelde ze naa enige tijd terwijl ze hem wat hopeloos aankeek.
Toen iedereen ergens ging zitten bij elkaar besloot Kay ook maar plaats te nemen. Voor een boom nam ze plaats zodat ze ergens tegen aan kon leunen. Voor een paar seconden sloot ze haar ogen waarna ze met haar mauw langs haar voorhoofd ging, het was nog steeds aan het bloeden wat niet echt een goed teken kon zijn. Misschien was het beter als ze wat actiever bezig zou zijn, met die gedachte stond ze op en ging ze ook opzoek naar wat droog hout. Uiteraard hield ze er rekening mee dat ze niet te ver zou afwijken van de groep.

"oef"zuchtte Layla toen ze op de grond zat, en liet zich vervolgens tegen casey aanhangen. "Heb je toevallig een chocoladereep ergens verborgen?"grapte ze wat, ze begon een beetje honger te krijgen, maar de glimlach verliet al gauw haar gezicht bij een nieuwe pijnscheut. "Ik wil slapen, maar ik wil niet op de grond liggen." murmelde ze en keek hem even aan.
Nathan schudde zijn hoofd verslagen en haalde zijn schouder op waarna hij haar naar zich toe trok voor een knuffel, met de bedoeling haar wat gerust te stellen. "we gaan eerst wat rusten voordat we met nieuwe plannen komen."Zei hij zachtjes tegen haar waarna hij haar na een tijdje los liet. Hij glimlachte "We zijn gelukkig met een grote groep."zuchtte hij. Hij probeerde het altijd wel van de positieve kant te bekijken.
Dennee wilde wel wat meer dan een simpel kusje en keek hem wat zieligjes aan. Maar zijn ogen zochten naar hout en ze moest moeite doen om niet te jammeren. "Mag ik een echte zoen? Daarna kunnen we naar hout gaan zoeken." probeerde ze en keek hem met een schuin hoofdje aan, haar armen wikkelde zich om zijn middel. Ze kon niet beschrijven wat ze voor deze jongen voelde maar hij zorgde er voor dat de haartjes in haar nek overeind gingen staan elke keer dat hij met die mooie ogen van hem naar haar keek. En ze had wat afleiding nodig van deze nachtmerrie. Dat was toch niet zoveel gevraagd?
Newton wachtte een paar tellen voordat hij langzaam achter Kay aan ging. Hij zorgde voor genoeg afstand zodat ze hem niet zou opmerken. Het idee dat ze alleen naar hout zou zoeken beviel hem niet. Ondertussen verzamelde hij ook wat hout stukken.

Casey keek Layla bezorgd aan, pas toen ze over een chocoladereep begon, kreeg hij door hoeveel honger hij wel niet hand. "Zeg dat alsjeblieft niet nog een keer.." murmelde hij zachtjes nu hij aan eten begon te denken."Je mag ook wel tegen mij aan liggen, al ben ik niet zo zacht als een kussen" voorzichtig verplaats hij zich en ging hij achter haar zitten. Hij trok haar naar zich toe en deed haar armen van achter om haar heen, zo zou ze iets warmer blijven dan zonder zijn lichaamswarmte. "Probeer wat te slapen, of tenminste wat te rusten..." murmelde hij zachtjes tegen haar terwijl hij zijn hoofd liet rusten op haar schouder
Hailey sloot even haar ogen toen ze Nathan's armen om haar heen voelde, het gaf haar een veilig gevoel maar zodra hij haar weer los liet was dat gevoel ook meteen weer weg. Ietswat knikte ze terwijl ze rond keek naar de groep mensen, ze merkte dat er een paar weg waren, die zouden vast hout aan het zoeken zijn. Voorzichtig zocht haar hand de zijne op en trok ze hem mee wat meer richting de groep. Langzaam ging ze zitten en keek even opzij naar Casey en Layla, het meisje die gewond was geraakt. In het donker tuurde ze voor zich uit, er was iemand die een geintje met hun probeerde uit te halen daar was ze zeker van.
Caleb keek Dennee lichtelijk verbaasd aan toen ze vroeg om een echte zoen. "Je bent wel een volhoudertje he.." zei hij zachtjes terwijl hij omlaag keek. Met zijn hand streek hij door haar haar waarna hij hem liet rusten op haar wang. Voor een paar seconden keek haar haar recht aan waarna hij voorzichtig haar kin omhoog tilde en haar zoende.
Kay rilde even van de kou en verzamelde hier en daar wat hout voordat ze helemaal stil stond. Haar ogen gingen rond, ze was gek aan het worden, ze hoorde iets en ze was er zeker van dat het niet haar eigen voetstappen waren. Het voelde alsof ze bekeken werd, alsof er nog iemand vlak bij was die hen in de gaten hield. Van een afstandje zag ze Newton staan waarna ze opgelucht adem haalde, waarschijnlijk was hij het geweest. Opnieuw bukte ze op hout op te rapen, maar op dat moment werd ze duizelig en liet ze de rest uit haar handen vallen. Vrijwel meteen viel ze op haar knieeën en ging één hand naar haar hoofd. Misschien was het verstandig als ze wat ging rusten. Zich er niet van bewust zijnd dat er inderdaad nog iemand anders in de bossen rond liep en de groep in de gaten hield.