World of Souls

Camilla liet hem zijn gang gaan, het was een tijdje geleden dat ze zich zo had gevoeld en dat ze handen over haar lichaam voelde gaan. Even grinnikte ze toen hij de kus verbrak "En dit keer was je niet bang dat ik zou zeggen 'Ga weg viezerik' ?" zei ze met een klein grijnsje waar ze hem nog een kus op zijn lippen gaf. "Misschien ben je toch niet zo'n watje als ik had gedacht" zei ze zachtjes met een grijnsje. Opnieuw drukte ze haar lippen op de zijn en trok zijn lichaam dicht tegen de haren aan. Haar handen gleden naar zijn borstkas waarna ze onder zijn shirt verdwenen en over zijn boven lichaam heen gingen "Gespierd.." murmelde ze zachtjes tegen zijn lippen aan. Ze keek lichtelijk op toen ze vaag gekuch hoorde, het was Lucas die langs liep. Camilla grinnikte iets terwijl ze wat onschuldig keek. Lucas schudde zijn hoofd en liep meteen stug door naar de voorraden kamer. Daar pakte hij een zaklamp, tas en twee messen. Hij kon hier niet blijven onnuttige wezen. Lucas verdween wel eens vaker, alleen en kwam terug met spullen. Hij was heel voorzichtig als hij erop uit ging en wist zich ook prima te redden, maar eens moet het hem tegen gaan zitten.
Toen Eevie haar naam zei trok Leighton haar arm terug en luisterde ze naar het verhaal van Eevie. Ze knikte ietswat en keek om zich heen, de omgeving in haar opnemend. Vervolgens bkeek ze Eevie even en ging voorzichtig met haar hand naar haar trui die ze bij het uiteinde vastpakte. Zelf had ze niet zoveel aan, een jurkje en ondergoed, dat was het ongeveer. Vragend keek ze van Eevie naar Noah, hopende dat ze begrepen dat ze wel wat warmere kleding kon gebruiken. Het hele verhaal van de Souls klonk haar vaag bekend in de oren, maar het klopte nog niet helemaal in haar gedachten. Het zou nog wel even duren voordat ze volledig begreep wat er aan de hand was.

Len huiverde zachtjes bij de aanraking van haar hand op zijn huid en kon het niet laten om even te grijnzen. "Een watje vind ik niet het juiste woord, eerder voorzichtig."Hij kuste haar gretig terug en leek niet echt van zijn stuk gebracht toen Lucas voorbij liep. Hij keek aandachtig welke richting hij opliep en toen hij uit het zicht was verdwenen was zijn aandacht weer volledig bij de lieftallige dame die voor hem stond. "En, bak ik er wat van of heb ik nog wat oefening nodig?"Vroeg hij haar nieuwsgierig, duidend op zijn zoen techniek. Zijn neus liet hij plagend langs die van haar gaan en zijn handen bevonden zich nog steeds bezitterig op haar heupen. Hij vroeg zich niet eens af waar Lucas naartoe ging, wat hij eigenlijk wel had moeten doen, maar het was nogal moeilijk om niet haar lippen te willen voelen met de zijne. Ze waren zo zacht en proefde heerlijk.
Eevie snapte precies wat Leighton bedoelde en knikte even. "Wil jij hier blijven met haar? Dan ga ik even op jacht naar wat kleding."Ze keek even naar het tengere meisje "Ik gok dat je een niet al te grote maat hebt. Veel kleding hebben we niet, dus ik zal kijken of ik iets geschikt voor je kan vinden."Noah knikte en keek Eevie na toen ze wegliep. "Waar dacht jij heen te gaan?"Vroeg Eevie streng toen ze bij de voorraadkasten aankwam en Lucas herkende. Eevie had haar armen in elkaar geslagen en keek hem aan. Ze dacht dat ze aan iedereen hier duidelijk had gemaakt dat niemand deze plek verliet zonder haar toestemming, en het leek er op dat Lucas spullen bij elkaar aan het rapen was voor een lange trip. Noah liet zich vermoeid op de grond zakken. Het waren een paar lange dagen voor hem geweest en hij begon het te voelen. "Ben je nou je geheugen verloren?"Vroeg hij plompverloren, hoe moest hij nou met een meisje omgaan dat niet kon praten?

Camilla grijnsde bij zijn woorden, voorzichtig was hij zeker "Hmmm, het kan ermee door..." zei ze met een grijnsje tegen hem terwijl ze haar aan de onderkant van zijn shirt frunnikte "Maar meer oefening zou zeker geen kwaad kunnen, gelukkig heb je een pro voor je staan.." zei ze zachtjes waarna ze weer wat dichterbij kwam met haar gezicht en haar lippen op de zijn drukte. "Maar misschien, moeten we zo maar ergens anders heen.." opperde ze na een tijdje zachtjes tegen zijn lippen aan "De muur is niet heel comfortable om tegen aan te staan"
Lucas keek verbaasd op toen hij Eevie hoorde "Ik ga er vandoor, mezelf nuttig maken" zei hij terwijl hij zich niet veel van haar aantrok. Hij was altijd al iemand geweest die niet naar anderen luisterde. Plus hij was al vaker weg gegaan zonder haar toestemming dus waarom zou het deze keer wel anders zijn. "Je redt het prima hier, heb je mij niet voor nodig" merkte Lucas op terwijl hij de rugzak vastpakte en opstond. Nu hij helemaal recht stond was hij zeker wel een kop groter dan haar. "Misschien kun je je beter zorgen maken om die andere vrienden van je, die staan te fozen in de gang" merkte hij op waarna hij langs haar heen wilde gaan.
Leighton haalde haar schouders op, waarschijnlijk was ze haar geheugen verloren maar ze wist het niet zeker. Ze wist alleen dat er een stukje van haar geheugen weg was maar niet hoeveel. Langzaam liet ze zichzelf ook zakken en ging naast hem op de grond zitten. Het duurde even maar na enige tijd draaide ze zich naar hem toe en keek hem recht aan "D-ankje..." zei ze met een zachte schorre stem waarna ze met haar hand naar haar hoofd ging, het verband op de wond. Ze had voor zichzel besloten dat hij haar geen kwaad wilde doen, dus wilde ze best wat meer energie in haar stem steken. Verder hield ze haar mond weer, niet te veel willen zeggen. Ze glimlachte iets naar hem waarna ze haar maag hoorde knorren, ja het was dus ook een tijdje geleden dat ze eten had gehad.

"Pestkop."Pruttelde Len wat tegen haar lippen, en met een ondeugend grijnsje pakte hij haar beiden handen vast in die van haar waarna hij langzaam achteruit begon te lopen, weg van de muur. "Waar o waar zouden we wat meer privacy kunnen krijgen, denk je?"Zei hij waarna hij haar naar zich toe trok "We hebben genoeg slaapkamers, misschien is de kleinste een optie? Dan schoppen we de mensen daar gewoon weg."Hij liet zijn hand door haar haar glijden en keek haar vragend aan vanonder zijn wimpers. Hij kon zweren dat hij zonet Eevie geluidloos als een muis voorbij had zien lopen, maar dat zouden ze later wel van haar horen als dat zo was geweest. Zoiets als dit zou niet onopgemerkt blijven.
Eevie liet zich niet zo makkelijk kennen, zelfs niet door een jongen die haar met gemak opzij kon blazen. Ze stapte opzij en blokkeerde wederom zijn weg langs haar heen, wat hem niet zou bevallen. Ze hief haar gezicht op naar Lucas "Jij gaat nergens heen. Ik heb mijn regels voor een reden bedacht, en ook jij gaat je daar aan houden."Ze hield haar handen gebald en was niet van plan om op zijn laatste zin commentaar te geven. Ze gunde Camilla wat plezier, en len was een goeie jongen. "Leg die spullen terug en ga slapen. Je zult niemand helpen als je nu weggaat en sneuvelt door een te kort aan energie." Eevie zette haar handen in haar zij. Nu was het afwachten of deze jongen het pikte dat ze hem bevelen gaf, van wat ze had gezien leek hij zich nooit iets van anderen aan te trekken.
Een brede glimlach liep over het gezicht van Noah bij het horen van Leighton's stem. Hij keek even bedachtzaam voor zich uit "Heb je zin om naar de keuken te gaan om onze buikjes te vullen?" vroeg hij aan haar. Hij had ook ontiegelijk veel honger en om dat kenbaar te maken maakte zijn buik op zijn beurt ook wat knor geluiden. "Lijkt me een strak plan. Dan kan ik je meteen aan wat mensen hier voorstellen. Of lijkt het je verstandiger om even op warmere kleren te wachten?" Vroeg hij achteraf en even keek naar het jurkje dat ze aanhad.

Camilla liet zich door hem meetrekken en bleef dicht bij hem staan. "Net de eerste zoen gehad en je probeert me al meteen je slaapkamer in te werken..." zei ze met een speels grijnsje. Vervolgens drukte ze een zachte kus op zijn lippen waarna ze zich los trok en voor hem uit liep naar een van de 'slaapkamers'. Toen ze daar aankwam was het gelukkig leeg, dus hadden ze alle privacy die ze maar wilde. Langzaam zakte ze naar beneden op het matras waarna ze een tevreden glimlach kreeg "Stukken beter..." murmelde ze waarna haar schoenen uit trok en even op het matras bleef zitten, wachtend op Len.
Voorzichtig drukte hij naar de muur en hield drukte haar polsen tegen de muur met zijn handen zodat ze verder niks kon doen. "En wat als ik dat niet doe..." zei Lucas zachtjes terwijl hij haar recht aankeek met zijn lichtgrijze ogen. Hij respecteerde haar voor het feit dat ze tegen hem in ging, niet veel zouden dat durven. Na enige tijd liet hij haar los en draaide zich om "Ik weet dat je alleen maar wilt helpen maar ik moet nog het een en ander halen.." zei hij vervolgens waarna hij begon te lopen. Hij was van plan terug te gaan naar zijn oude schuilplek om wat spullen op te halen, en een foto zodat hij zijn familie ook nog op een goede manier kon herinneren. Als Lucas eenmaal besloten had was het moeilijk om hem nog op andere gedachten te brengen, tenzij je zéér goede argumenten had.
Leighton knikte ja, ze had honger en ze ging liever eerst wat eten. Eevie zou hun dan toch wel vinden nam ze aan. Meteen stond ze op en keek Noah, eten leek haar ook een zeer strak plan. Ze deed een paar stappen vooruit waarna ze zich weer omdraaide en op Noah wachtte, ze kende de weg hier niet en als ze alvast zou gaan lopen dan zou ze al helemaal verdwalen.

Len volgde haar op de voet en was tevreden toen hij haar op haar gemak op het matras zag zitten. Toch zat hem iets dwars waar hij pas net aan had gedacht "We kunnen voorlopig niet..."Hij maakte een handgebaar in de hoop dat ze zou snappen wat hij bedoelde, ook al wist hij dat het niet bepaald duidelijk was. "Je weet wel.. zonder iets van een.. voorbehoedsmiddel.."wist hij er misschien niet al te charmant uit te brengen, maar hij verdomde het om wanneer dan ook een baby op deze wereld te zetten. "Ik zeg niet dat ik nu al met je wil... jeweetwellen, alleen.."Hij zuchtte en liet zich zakken op het matras naast haar, waarna hij zijn voorhoofd tegen haar schouder liet rusten. "Wat een gedoe."Murmelde hij wat zachtjes en na een tijdje keek hij haar weer aan.
Eevie stribbelde tegen toen hij haar bij haar polsen had gegrepen, zijn handen voelden aan als ijzeren draden en ze vervloekte haar meisjes kracht inwendig. Tegelijkertijd voelde ze de wond op haar schouder klagen, maar dat negeerde ze. "Prima, als je er zo nodig op uit wilt gaan om niet alleen je eigen veiligheid in gevaar te brengen, maar ook die van mij,"ze pauzeerde even "die van ons, ga vooral je gang."Beet ze hem toe en wreef even over haar polsen toen hij haar had losgelaten. "en ik wil niet alleen maar helpen, het gaat hier puur om goed je hersens gebruiken. Ik wil dat mensen in paren, groepen, wat dan ook, weggaan en niet in hun eentje. Volgens mij ben je zelf slim genoeg om te bedenken waarom." Ze liep naar de voorraadkast en begon gefrustreerd door het stapeltje kleding te wurmen. Ze haalde een broek en een trui tevoorschijn die bestemd waren voor Leighton. Met een gespannen blik in haar ogen keek ze wat Lucas verkoos om te doen, als hij weg zou gaan zou ze hem dat niet snel vergeven.
Noah liep naar Leighton toe en begon langzaam in de juiste richting te lopen. Hij hield haar goed in de gaten terwijl hij hun beide naar de keuken leidde. Eenmaal daar zag hij twee andere mensen die over een simpele houten tafel zaten gebogen en hun lunch naar binnen werkten. "Kijk, dit hier is onze keuken."Je zag niet veel, een paar simpele kasten waar tonnen voedsel in schuilde en flessen drinkwater en andere dingen die lang houdbaar waren. Ook was er enig servies in een van de kastjes gepropt.

Camilla kon niet anders dan lachen toen ze hem zo hoorde praten. "Hierop maak ik uit wat je weinig ervaring hebt met vrouwen?" zei ze nog wat gerinnikend. Ze zag hem helemaal niet aan voor een jongen met weinig ervaring. Sterker nog, hij was een knappe jongen, leuke persoonlijkheid dus dit verraste haar een beetje. "Geen zorgen, ik was ook nog niet van plan om je zo snel zonder moeite me broek in te laten komen" zei ze met een grijnsje terwijl ze haar hoofd tegen de zijne liet rusten. Vervolgens liet ze zich langzaam naar achteren vallen en trok hem wat meer boven haar zodat ze hem kon zoenen.
Lucas reageerde niet meer, hij begreep best wat ze bedoelde maar echt slapen kon hij toch niet meer. Elke keer als hij zijn ogen dicht deed zag hij het hele gebeuren weer opnieuw voorbij gaan. Hij kon gewoon geen oog dicht doen zoder dat hij ergens een beetje rust had gevonden. "Je ziet me wel weer verschijnen..." zei hij alleen nog tegen Eevie waarna hij de gangen door liep richting de uitgang. Het was nog een heel uitpluis werk, er waren zoveel gangen, dit was ook vooral in geval van nood als er wel indringers waren. Maar Lucas wist zijn weg maar al te goed te vinden.
Leighton keek bewonderend om zich heen, ze vond het wel interesant hoe deze mensen leefden en hoe ze hun eigen gangen en kamers hadden gebouwd. Ze knikte even tevreden naar Noah waarna ze de andere twee mensen even aankeek. Lichtjes stak ze haar hand op waarna ze weer achter Noah aan liep. Ze was ook redelijk benieuwd naar de andere kamers en andere mensen. Maar misschien konden ze dat beter de volgende dag doen, nu had ze voornamelijk honger en ze had het koud. Beter kon ze eerst wat slapen voordat ze de rest ging verkennen.

Len zijn protesten werden gesmoord toen haar lippen weer op de zijne kwamen. Hij leunde met zijn ellebogen naast haar lichaam en zette daar zijn gewicht op, om ervoor te zorgen dat hij haar niet met zijn gewicht zou pletten. "Maar mocht het er ooit van komen, wat dan?"Wist hij er na een tijdje ietwat hijgend uit te brengen. Met zijn hand veegde hij wat plukken haar uit haar gezicht en keek haar vragend aan. "Het lijkt me stug dat ze hier ergens de pil hebben liggen? Of vergis ik me daarin?" Hij boog zich weer naar haar toe en streek zijn lippen langs die van haar terwijl hij zijn gewicht verplaatste naar zijn ene elleboog en met zijn hand over haar buik wreef. "Ik wil hier geen baby in hebben."
Eevie liep met een gevoel van onmacht weer door de gangen heen. Het idee dat Lucas vaker zijn eigen gang zou gaan beviel haar niet. Met een norse uitdrukking op haar gezicht ging ze op zoek naar Noah en Leighton. Uiteindelijk vond ze de twee in de keuken. "Hier, je kunt ze zo meteen aantrekken. Ik hoop dat ik het een beetje goed heb ingeschat."Ze overhandigde de kleding aan het meisje en ging aan de tafel zitten. Noah zag meteen dat Eevie ergens mee liep en keek haar vragend aan, maar Eevie schudde simpelweg haar hoofd somber. "Okee, Lydi wat is er vandaag voor ons om op te peuzelen?"Vroeg Eevie aan het meisje dat recht tegenover hun stond met een paar pannen aan een geïmproviseerd aanrecht dat voornamelijk bestond uit een paar aaneengesloten keukenkastjes. "Nou, dat zal ik je eens vertellen, lieverd."Antwoordde Lydi. Het meisje was niet eens ouder dan Eevie, tegen een jaar of negentien, maar gedroeg zich al als een moeder voor iedereen. Haar korte blonde haar was golvend en haar bruine ogen keken van de pannen naar de mensen verzameld rond de tafel. "De jongens hebben soep uit een blik gevonden en daar heb ik een flinke hoeveelheid groente aan toegevoegd waardoor het extra smakelijk is. Ook moeten we een hoeveelheid brood opmaken, anders kunnen we dat zo meteen wel weggooien." Ze haalde een soeppan van de het standje af dat boven een gasbrander stond en zette deze op het midden van de tafel, die al gedeeltelijk gedekt was met borden en bestek. "Aanvallen maar."Glimlachte Lydi en liet haar ogen over iedereen heengaan. Haar ogen bleven echter steken bij het voor haar onbekende meisje. "Dit is Lydi, ze is gevonden op onze laatste tocht."Zei Noah voordat Lydi kon vragen wie het meisje was. "aah, nou aangenaam lieverd, ik ben Lydi."

Camilla bleef rustig liggen terwijl ze met haar hand wat door zijn haar ging "Dat zien we dan wel, en anders mag je opzoek gaan naar condooms tijdens je volgende trip naar buiten" zei ze grinnikend tegen hem. "Voorlopig hoef ik ook nog geen baby te hebben " pruttelde ze waarna ze hem nog een kus gaf. "Hmmm nu ik hier zo lig, besef ik dat ik toch best wel moe ben" murmelde ze zachtjes waarna ze met haar vrije hand zocht naar het dekentje naast haar.Deze deed ze wat onhandig half over hun heen. Met haar handen gleed ze weer onder zijn shirt en haar lippen drukte ze nog een laatste keer op de zijne.
Leighton keek even vragend op toen Eevie binnenkwam, maar ze was blij me de kleding die ze kreeg. Dankbaar keek ze Eevie aan en trok de kleding over haar jurkje aan. Meteen had ze het een stuk warmer wat alles wat aangenamer maakte. Nieuwschierig keek ze naar de soep, het rook best lekker, maar op dit moment kon ze wel alles eten. Leighton knikte vriendelijk naar Lydi. Toen men zelf een kom pakte en opschepte volgde ze de rest en schepte ook wat op. Tevreden knikte ze naar Lydi toen ze het geproeft had, het smaakte goed. Gretig begon ze verder te eten waarna ze er al een stuk beter uit zag.

[Paar dagen later]
Het was richting een uur of twaalf in de ochtend en de meeste mensen waren al vol op in de weer. Eevie daar in tegen lag nog steeds in haar bed met een arm onder haar hoofd geslagen. Ze keek wezenloos voor zich uit en genoot van de rust die ze op het moment had. Haar wond was minder pijn gaan doen, en ze verheugde zich er al op dat ze binnenkort weer met de rest mocht gaan plunderen, maar het was niet alsof ze hier niks te doen had. Wanneer er iets aan de hand was hier, kwamen ze als eerste naar haar. Met een hand wreef Eevie over haar warme voorhoofd en eigenlijk voelde ze zich naast haar genezende wond helemaal niet lekker. Ze voelde zich moe en futloos, en ze had hier en daar wat spierpijn. Fijn, was ze bijna van haar wond af en dan word ze ziek. Het zat ook niet bepaald mee. Met een zucht draaide ze zich op haar zij en probeerde weer in slaap te komen.
Len lag languit op de bank en hield een boek voor zijn gezicht. Hij leek helemaal op te gaan in het verhaal en lette dan ook totaal niet op wat er rond hem gebeurde. Het was niet bepaald rustig in de woonkamer en Lydi schoof geïrriteerd zijn voeten aan de kant zodat zij ook nog op de bank kon zitten. Len reageerde daarop door zijn voeten op haar schoot te leggen. "Sjonge jonge, Len, ik heb je nog nooit zo stil meegemaakt. Je zou is vaker een boek moeten lezen." Len mompelde wat onverstaanbaars en ging vervolgens gewoon verder met zijn boek.
Noah was zichzelf aan het wassen en genoot van het koude water op zijn warme lichaam. Het was heet weer en de schuilplaats werd maar al te goed verwarmd waardoor het ook nog eens benauwd werd. Na een uitgebreide wasbeurt liep hij met schone kleren door de gangen, al voelde hij na enige tijd alweer het zweet van zijn voorhoofd komen. Hij was iemand die niet bepaald goed tegen hitte kon en vroeger nooit op vakantie ging naar een of ander warm land.

Meerendeel van de tijd hing Camilla om Len heen, goed ze hielp nog steeds veel mensen maar als ze niks te doen had was ze bij Len te vinden. Als hij een boek las, pakte ze er zelf ook heen en lag ze gewoon bij hem haar boek te lezen. "Heey..." murmelde ze zachtjes toen ze vanachter Lenn verscheen. Haar handen gleden over zijn schouders naar zijn boven lichaam en met haar lippen drukte ze een kus op zijn wang. "Weer een boek aan het lezen?" zei Camilla terwijl ze haar gezicht naast de zijne hield en mee keek naar de pagina waar hij aan het lezen was. Vanuit haar ooghoeken zag ze een paar hoofden draaien. Wat verbaasd keek ze op toen ze Lucas binnen zag komen lopen. In haar gedachten was hij al dood, uit het niets was hij vertrokken en hij kwam niet terug na een paar dagen. Dus ging ze ervanuit dat hij het niet had overleefd, waarschijnlijk ging iedereen daar vanuit. Nieuwschierig bekeek ze hem van top tot teen, hij zag er vies uit, onder het zand enzo. Maar ook zag ze de vermoeidheid in zijn ogen. Lucas had verder geen echte wonden, hij had een paar schrammetjes maar verder ook niets. Zonder ook maar iets te zeggen of iemand aan te kijken liep hij door naar zijn eigen plekje waar hij altijd te vinden was. Met een plof gooide hij de tas op de grond en zakte zelf langs de muur naar beneden. Vermoeid sloot hij zijn ogen waarna hij met een hand in zijn zak ging. Daar haalde hij een foto uit waar hij even naar keek, een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij ernaar keek. Het was een foto van zijn familie een tijd geleden, toen zijn vader er nog bij was. Hij deed geen enkele moeite om zich ook maar iets te wassen, hij was totaal uitgeput waardoor zijn ogen al gauw dicht gingen. Camilla volgde hem met haar ogen waarna ze even opzij naar Len keek "Ik ben zo terug..." murmelde ze waarna ze hem nog een kus op zijn wang gaf en richting Eevie ging "Eef, Eevie, wordt eens wakker" murmelde ze toen ze bij Eevie in haar kamer kwam. "Gaat het wel?" vroeg ze toen ze dichtbij genoeg was om te zien dat ze er niet zo heel goed uit zag "Sorry, ik wilde je alleen zeggen, dat Lucas terug is..." murmelde ze terwijl ze naast haar vriendin ging zitten "Hoe voel je je?" vroeg ze zachtjes waarna ze wat haar uit haar gezicht veegde en een hand op haar voorhoofd legde "Je bent warm.." murmelde ze terwijl ze wat bezorgd naar Eevie keek.
Leighton was de laatste paar dagen veel bij Noah in de buurt, ze voelde zich veilig bij hem en hij begreep haar hints ook vaak als ze iets nodig had. Maar toen ze deze ochtend wakker werd voelde ze zich weer als nieuw geboren. Na een uitgebreide wasbeurt had ze ontbeten en liep nu wat nieuwschierig rond, de omgeving in haar openemend. "Heey..." zei ze toen ze Noah zag, een brede glimlach was op haar gezicht te zien, haar stem was weer terug. Tenminste het kwam langzaam terug, je kon nu horen dat ze een zachte en kalmerende stem had. "Mijn stem..." zei ze zachtjes tegen hem terwijl ze opgewekt naast hem kwam lopen "Gaat een stuk makkelijker zo vind je niet?"

"Len de boekenwurm noemen ze me ook wel."Grijnsde Len en scheurde zijn ogen van de letters op de pagina af om even een liefdevolle blik naar Camilla te werpen. Hij knikte glimlachend naar haar en liet zijn ogen weer terugkeren naar de pagina waar hij mee bezig was geweest. Toen hij echter een kneetje in zijn kuit voelde keek hij vragend over de rand van zijn boek naar Lydi die hem vet grijnzend aan zat te kijken. "Wat?"pruttelde hij "Volgens mij ben jij smoor verliefd op onze Camilla."Gierde Lydi zachtjes en keek hem vol vermaking aan. "Ik mag haar graag."Zei Len langzaam, zodat hij zijn woorden zorgvuldig kon kiezen. Hij vond het idee dat anderen aan hem konden merken hoe verliefd hij wel niet op Camilla was helemaal niet geruststellend. Toen hij zag dat Lydi haar mond weer opendeed voor een weerwoord kapte hij haar snel af "Ik probeer hier rustig een boek te lezen ja."Waarna hij zijn gezicht weer behendig achter zijn boek verborg. Lydi glimlachte breed en veegde een plukje haar achter haar oor. Ze vond het altijd wel schattig om te zien hoe snel ze hem op de kast kon jagen.
Noah draaide zich verbaasd om toen hij een onbekende stem hoorde, en glimlachte van oor tot oor toen hij zag van wie die stem afkomstig was. "Eindelijk weet ik nu hoe je stem klinkt, en eerlijk gezegd bevalt me dat wel meer dan de stilte."Grijnsde hij naar haar. Hij vond Leighton een leuke meid om mee om te gaan, en het verbaasde hem dat ze koel kon blijven onder alle omstandigheden, ze was tenslotte nog niet helemaal de oude en bevond zich op een vreemde locatie. Al kon hij zien dat ze zich op haar gemak bij hem voelde, wat hij ook fijn vond om te zien. Het was een mooi meisje, al vroeg hij zich af hoe oud ze was. Vast niet veel jonger dan hemzelf, gokte hij. "Zeg eens, 'je bent de allerbeste Noah', gewoon om te kijken hoe het klinkt."Grapte hij waarna hij vriendschappelijk zijn arm om haar schouders sloeg.
Eevie was oppervlakkig aan het slapen toen Camilla binnenkwam en het duurde dan ook niet lang voordat ze zich naar haar omdraaide. "Lucas?"herhaalde Eevie en bevochtte haar droge lippen met het puntje van haar tong voordat ze verder ging "Is hij er slecht aan toe?"Vroeg ze bezorgd, meteen ervan uitgaand dat er iets was gebeurd, aangezien hij toch wel een paar dagen weg was gebleven. Het was in haar aard om eerst bezorgd te doen voordat haar irritaties weer boven kwamen drijven. Camilla haar hand voelde koel aan op haar huid en ze glimlachte even zwakjes naar haar. "Zeg hem maar dat hij voorlopig uit me buurt moet blijven." Zei ze vervolgens tegen Camilla toen ze van haar houding aannam dat er geen problemen waren. "En nee ik voel me klote."Pruttelde ze zielig.

Camilla keek wat bezorgd naar Eevie "Het is alweer een tijdje geleden dat je ziek bent geweest" murmelde ze zachtjes terwijl ze haar even bekeek. "Ik weet het eigenlijk niet, hij heeft geen grote zichtbare wonden..." even dacht ze na, maar aan Lucas kon ze niet zien of hij pijn had. "Nou blijf vandaag maar lekker liggen, ik zorg wel voor alles" Camilla verving Eevie altijd als ze ziek was, wat niet vaak voorkwam. Ze hoopte maar dat er vandaag geen ernstige problemen voor zouden komen. "Ik haal wel wat water voor je, en een nat doekje." waarna ze gauw opstond en weg liep. Even bleef ze stil staan toen ze Lucas zag, ergens voelde het alsof ze hem moest helpen, maar ze wist niet of hij haar hulp zou aanvaren. Toch gokte ze het erop en liep ze op Lucas af. "Lucas?" murmelde ze zachtjes terwijl ze wachtte op zijn reactie. Lucas opende zijn ogen en keek Camilla met een vermoeide blik aan "Kom, dit is geen plek om te rusten..." pruttelde ze waarna ze zijn arm pakte om hem te helpen op te staan. Lucas had simpel weg de kracht niet meer om tegen te stribbelen. Voorzichtig ondersteunde ze hem waarna ze hem bracht naar een van de slaapkamers. Daar liet ze hem voorzichtig neerzakken op een mattras, trok zijn schonen en vest uit waarna ze een deken over hem legde. Voordat ze verder iets kon zeggen was Lucas al weg, die was al erg moe. Wat vragend keek ze naar iets wat op de grond lag, het was een foto, al gauw zag ze dat deze van Lucas was. Een kleine glimlach verscheen er op haar gezicht, de foto legde ze weer naast hem waarna ze verdween. Op haar weg terug pakte ze een doekje, maakte deze nat en pakte ook een kom water waarna ze weer terug liep naar Eevie. Langzaam zakte ze weer neer naast Eevie, legde de koude natte doek op haar voorhoofd en legde het bakje water naast haar. "Ik geloof dat Lucas wel oke is, heb hem naar de slaapkamer gebracht. Denk dat hij erg uitgeput is" merkte ze op terwijl ze even bleef zitten "Kan ik nog iets voor je halen? Of iets anders doen?"
Leighton grinnikte iets, het was fijn om weer te praten en niet te hoeven nadenken hoe ze de dingen moest uitbeelden. Toen hij een arm om haar heen sloeg gaf ze hem een knuffel "Je bent de allerbeste Noah" murmelde ze zachtjes, zoals hij wilde. "Klinkt het goed?" zei ze grinnikend. Ze wist nog steeds vrij weinig van haar verleden, bijna niets eigenlijk. Eigenlijk vond ze het wel prima, ze wilde geen pijnlijke herinneringen hebben die steds terug kwamen. "Wanneer gaan jullie weer naar de buiten wereld?" vroeg ze terwijl ze hem vragend aankeek. Nog steeds begreep ze vrij weinig van het hele Souls gebeure.

"Dat is mooi, al weet ik niet wat ik met hem aanmoet."Verzuchtte Eevie. Ze maakte even een geluidje van dankbaarheid toen de natte doek op haar voorhoofd werd gelegd. "Nee.. dank je lieverd, zorg er nou maar voor dat je ver uit me buurt bent en blijft, voor het geval het besmettelijk is. Voordat je het weet ben ik weer beter."Ze liet haar ogen weer vermoeid dichtvallen. "Mocht je me hulp nodig hebben, je weet me te vinden."Voegde ze er nog aan toe voordat ze weer langzaam in slaap viel. Haar ademhaling ging wat haperend en het zweet brak haar uit wat er voor zorgde dat ze niet bepaald lekker lag. Onrustig begon ze te draaien en na een paar uurtjes besloot ze haar benen maar even te gaan strekken. Ze legde het natte doekje in het kommetje water en keek om zich heen. Niemand had haar in de tussentijd gestoord en stilletjes bedankte ze Camilla in haar hoofd. Wat moest ze toch zonder haar? Ze liep op haar blote voeten door een aantal gangen naar de uitgang. Ze was niet van plan om weg te gaan, maar een beetje frisse lucht zou haar goed doen. Ze deed het luik open dat ook wel als de uitgang bekend stond en klauterde haar weg naar buiten. Het luik lag goed verstopt onder een aantal struiken en lag te midden in een bos. De lucht deed haar goed en ze voelde haar hoofd helder worden. Ze woelde met haar blote voeten door het gras. Ondanks haar korte broek en topje had ze het niet koud.
Len legde uiteindelijk het boek waar hij mee bezig was geweest aan de kant en ging overeind zitten. Lydi was onlangs al weer elders afgedwaald en hij was blij dat hij haar blik niet meer hoefde te vermijden. Soms wist dat meisje gewoon op zijn zenuwen te werken, ook al was dat vast niet haar bedoeling. Noah lachte genoeglijk en keek haar even met een frons aan. "Dat zal nog een heleboel jaren gaan duren ben ik bang. We hebben je al eens verteld dat wij de enige overgeblevenen mensen op deze wereld zijn, en dat menen we dan ook. Je ziet dan wel dingen lopen die lijken op mensen daarbuiten, maar het zijn geen mensen meer. Hun lichamen worden gestuurd door de wezens die daarbinnen schuilen. Door middel van hoge wetenschap, tenminste dat gokken we, hebben ze zoveel jaren terug zichzelf voor de eerste keer in een mens geplaatst. Wat er dan met dat mens gebeurd is dat zijn ziel overmeesterd word door het wezen in hem. Zijn gedachtes liggen open voor de soul en de daarbij behorende emoties. Het is een vrij lang verhaal en ik weet niet eens of je dit begrijpt, maar je kunt niets beginnen zodra ze een soul in je plaatsen. Je hebt geen controle meer over je eigen lichaam. Een ware hel."

Camilla was ondertussen weer haar eigen ding gaan doen waarna ze Len weer ging opzoeken. Met een plof kwam ze terrecht op de bank naast Len "Eevie is ziek, dus daar hebben we niet zoveel aan vandaag" pruttelde ze terwijl ze haar haar in een staart deed en even opzij keek naar Len "Boek uitgelezen?" vroeg ze terwijl ze hem wat vragend aan keek.
Leighton luisterde aandachtig naar het verhaal van Noah al kon ze er geen echte punten aan vast knopen. "Wezen... in een lichaam... souls..." herhaalde ze terwijl ze hem verward aankeek. "Het klinkt wat vaag..." murmelde ze zachtjes tegen hem terwijl ze nadacht "Raar, niks van dit komt me .. bekend voor.." pruttelde ze wat geërgerd. Ze vond het vreselijk dat ze zich zo weinig kon herinneren. "Hoe hebben jullie het overleefd? Sterk nog, hoe heb ik het overleefd.." murmelde ze terwij lze nadacht, maar niks school haar te binnen.
Lucas had kort geslapen maar kon vervolgens niet meer slapen, hij legde zijn spullen neer en ging naar de waskamer. Daar nam hij een uitgebreide wasbeurt zodat hij van top tot teen weer schoon was. Toen hij droog was trok hij schone kleren aan en liep de waskamer weer uit. Hij had Eevie door de gangen zien lopen waardoor hij even stil bleef staan, hij twijfelde of hij erachter aan moest gaan. Uiteindelijk ging hij haar wel achter na en bleef even op een afstandje staan, ze was vast boos op hem en ze zou hem waarschijnlijk wel een hele preek geven. Daar had hij niet echt zin in, dus besloot hij om haar met rust te laten. Langzaam draaide hij zich om en liep hij weer terug naar de slaapkamer waar hij zojuist in verbleef.

"Bijna, en met ogen zijn te moe om nog een letter goed te kunnen onderscheiden. Kortom: ik lees te veel."Verzuchtte Len, waarna hij Camilla dicht tegen zich aan trok en haar benen over zijn schoot sloeg. Hij drukte een zoen in haar nek en steunde vervolgens met zijn hoofd tegen haar schouder. "Laten we hopen dat ze weer snel beter is, en dat de mensen hier je nu niet te veel lastig gaan vallen. Zo meteen heb je geen tijd meer voor me."Pruttelde hij quasi zielig. Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht en gaapte uitgebreid. Zo af en toe was het gewoon slopend om niks te doen te hebben.
"Ik zou niet weten hoe jij het hebt overleefd, Leighton. Maar wij zitten hier al een aantal jaar ondergedoken. Onze opa, die van eef en mij, heeft dit verzonnen. Hij had snel in de gaten dat we dit ooit nodig zouden hebben. Samen met iemand anders is het hem gelukt. Toen eevie uiteindelijk haar eigen vermoedens begon te krijgen over wat er allemaal gaande was op de achtergrond wist ze dat ze dit bij hem kwijt kon. Het heeft echter een tijdje geduurd voordat ze haar mondje duidelijk opendeed zonder zich iets aan te trekken van wat anderen vonden, want veel mensen keken maar raar naar haar wanneer ze dr maar iets over durfde te zeggen."Zei Noah en trok zijn schouders even op. "Het begon toen haar basisschool leraar zich anders begon te gedragen. Hij leek met zichzelf in strijd te zijn, maar dat hield op na een paar dagen en de leraar deed zijn best normaal over te komen. Eevie dacht dat het niets was, maar toen begon het in een sneller tempo rond haar heen ook met andere mensen te gebeuren. "
Eevie bleef nog een tijdje buiten zitten totdat ze merkte dat het weer wat begon te betrekken. Rustig ging ze weer terug en hield zich wankelend overeind met haar hand tegen de muren. Ze dacht niet aan veel, en haar hoofd was dan ook vrij blank op het moment. Het kostte haar teveel van haar energie om haar benen te bewegen. Hoe kon het toch dat ze te verduren had met zo'n ellendige griep. Ze kwam langs de dichtstbijzijnde slaapkamer en haar knieën begonnen te klagen onder haar gewicht. "Help."Pruttelde ze voordat het zwart voor haar ogen werd en ze met een plons op de grond neerviel.

Lucas was naar zijn kamer gelopen, daar lag hij lang uit op het matrasje op de grond. Hij staarde naar de foto in zijn hand, het was een afbeelding van hem en zijn familie een tijdje terug. Zelfs zijn vader stond er nog op. Even bleef zijn blik hangen bij de vrolijke glimlach van zijn jongere zusje, Selina keek altijd op naar hem, ze bewonderde hem. Altijd wanneer er problemen waren was Seline degene die iedereen uit de sleur haalde en positief bleef. Maar nu was ze er niet meer om hem op te beuren, om hem te vertellen dat alles goed was. Zonder dat hij het zelf door had frunnikte hij wat aan de ketting die hij om had gedaan. Het was een goudenkettingtje wat open kon, in de binnenkant zat een foto, een van hem, zijn zusje en broer en een ander van hem en zijn moeder toen hij nog klein was. Het was een mooie herinnering wat hij niet kwijt wilde. Abrupt werd hij uit zijn gedachten gehaald toen hij een vage kreet om help hoorde. Wat vragend keek hij op maar al gauw zag hij iemand op de grond liggen, altans een paar armen. Rustig stond hij op en liep eropaf, al gauw zag hij dat het Eevie was. Voorzichtig knielde hij bij haar neer en veegde wat haren uit haar gezicht voordat hij haar voorzichtig optilde en op zijn mattras legde. Met zijn hand ging hij langs haar gezicht waarna hij bleef hangen op haar voorhoofd "Je gloeit helemaal" murmelde hij zachtjes waarna hij langs haar wang streek "Hee, doe je ogen eens open..." murmelde hij zachtjes terwijl hij geknield naast haar ging zitten.
Camilla grinnikte ietswat toen ze zijn lippen in haar nek voelde en liet een tevreden zucht. "Voor jou heb ik altijd wel eventjes tijd" waarna ze haar hoofd omdraaide en hem een kleine kus op zijn lippen gaf. "Trouwens, ik heb Noah amper gezien deze paar dagen, hij zit wel veel met dat meisje... Leighton" merkte Camilla op terwijl ze ietswat nadacht. Noah was vaak bij Camilla en Len te vinden maar sinds Leighton er was, was hij amper te vinden. "Maar ik hoop inderdaad dat Eevie gauw weer op de been is want er moet weer nodig geplunderd worden" pruttelde Camilla. "De voedselvoorraad gaat er snel doorheen. Er komen steeds meer mensen bij waardoor het voedsel ook sneller weggaat. Plus we moeten nog meer dekentjes etc. halen. Wat een gedoe" murmelde Camilla die er al tegen op zat om Len te laten gaan voor nog een gevaarlijke reis.
"Al jaren ondergedoken..." murmelde Leighton terwijl ze wat voor zich uit staarde, ze haatte het dat ze zich niet veel meer dan haar eigen naam kon herinneren. Ze zuchte ietswat waarna ze weer een klein glimlachje opzette "Nou, gelukkig zitten we nu veilig" Leighton kon het zich amper voorstellen dat ze hier de rest van haar leven moest doorbrengen, het idee vond ze niks. Onder de grond, amper dag licht, geen frisse lucht. Ze was niet zo'n persoon die op één bepaalde plek kon blijven, maar het leek er niet op dat ze ook maar een keuze had. "Heeft niemand nog bedacht hoe we de wezen kunnen wegjagen? Of dat we in ieder geval iets hebben om ze mee af te weren? We moeten toch wel iets kunnen vinden wat in hun nadeel was" pruttelde Leighton, al kon ze zelf niet veel verzinnen. Dit ook omdat ze nog nooit van souls had gehoord en er dus ook nog nooit één had gezien.

Eevie kreunde even en leek zich nergens van bewust te zijn. Onrustig woelde ze op het matras en het duurde even voordat ze ontspande en weer enigszins rustig werd. Langzaam opende ze haar ogen en bij het zien van Lucas verscheen er een glimlach rond haar lippen, maar haar ogen leken een wazige gloed te hebben. "Ik heb je gemist."Zei ze zachtjes en ze had moeite haar emoties te bedwingen, al was het niet meer dan een zacht gefluister. Ze was duidelijk aan het hallucineren, en dacht dat Lucas haar vader was. "Ik vergeef je het je trouwens, pap.." Bracht ze er langzaam uit en wendde even haar blik af, een eenzame traan rolde uit haar ooghoek het matras op, en ze keek langzaam terug "Het was vast niet je bedoeling mama te vermoorden." Ze strekte haar hand uit en streek met haar vingers door het haar van Lucas en liet haar vingers vervolgens over zijn wang glijden. Een halve glimlach lag nog steeds rond haar lippen. Ze had niet eens door dat dit niet haar vader was, dat het haar vader niet kon zijn.
Len zuchtte diep "Als Eef het toelaat neem ik je met me mee, kun je hier eindelijk weer eens weggaan."Zei hij en keek haar aan. Met een schuin hoofdje dacht hij na "Volgens mij is het een lange tijd geleden sinds dat jij ooit buiten bent geweest, heb ik gelijk?"Hij moest er niet aan denken om zo'n lange tijd hier te moeten zitten. Hij zou het gevoel hebben gehad dat hij een gevangene was die een of andere straf moest uitzitten in een verdoemde plaats. "Bovendien, wat zou je kunnen overkomen met mij erbij? Ik heb niet voor niets deze spierballen."Hij demonstreerde door zijn spieren te spannen in zijn linker bovenarm en lachte even "Alhoewel ze in maat zijn geslonken sinds de laatste keer."Hij glimlachte liefjes naar haar.
"Nee, anders hadden we dat wel geprobeerd."Noah wreef even verwoed met een hand over zijn voorhoofd "We weten niet hoe we een soul uit een lichaam kunnen halen. Dus we zouden de lichamen moeten verwonden willen we ze uitroeien. Ik zie geen andere keuze."Hij keek neer naar Leighton "Maar we geven de moed niet op."Hij gaf haar een speels kneepje in haar zij en stopte vervolgens zijn handen in zijn zakken. Nee, als ze de moed op zouden geven zouden ze verloren zijn.

Lucas bleef zitten waar hij zat, waar kwam die opmerking vandaan? Maar voordat hij verder kon denken wist hij wat er aan de hand was, ze dacht dat hij iemand anders was. Rustig bleef hij zitten en liet haar hand door zijn haar gaan en langs zijn gezicht. Het deed hem pijn haar woorden te horen, blijkbaar was hij niet de enige die een gruwelijk gezin's drama had meegemaakt. "Shhh...." zei hij zachtjes terwijl hij de traan van haar wang veegde en een dekentje pakte wat naast het matras lag. Deze legde hij over haar heen waarna hij met zijn hand naar haar hand ging. "Probeer wat te slapen.." zei hij zachtjes, voorzichtig boog hij zich naar voren en drukte een kus op haar voorhoofd. Zelf had hij het niet echt door, ze deed hem denken aan zijn kleine zusje, ze lijkte er zelfs een beetje op. "Ik kom zoweer terug.." zei hij zachtjes waarna hij opstond en nog even naar haar keek. Ze kon alle rust wel gebruiken. Vervolgens draaide hij zich om om weg te lopen zodat hij een handdoek kon paken en een natte doek. Na enige tijd kwam hij weer terug en ging naast het matras op de grond zitten. Voorzichtig draaide hij haar hoofd ietsjes zodat hij de natte doek op haar voorhoofd kon leggen. Ergens voelde hij alsof hij haar moest helpen, alsof hij voor haar moest zorgen. Ook omdat hij een aantal dagen geleden tegen haar in ging en gewoon verdween en zich dus wat schuldig voelde. Uiteindelijk besloot hij maar te gaan liggen, uiteraard naast haar op de grond, voor het geval ze iets nodig had. Opnieuw haalde hij de foto tevoorschijn en keek van de foto naar Eevie waarna hij de foto naast zich neerlegde en zijn ogen sloot, wachtende tot Eevie wakker zou worden.
"Eindelijk!" pruttelde Camilla tegen Len toen hij zei dat hij haar mee zou nemen "Héééél lang geleden, kan het me niet eens meer herinneren! Ik weet niet eens meer hoe de zon eruit ziet" pruttelde ze iets zielig terwijl ze zich goed nestelde tegen hem aan. "Ja, ik ben duidelijk nodig om jou uit de problemen te houden" zei ze met een klein grijnsje terwijl ze even naar zijn armen keek. "Nou hopen dat Eevie niet zo moeilijk gaat doen ove rdat ik mee ga. Ze is er altijd op tegen en op de een of andere manier weet ze me altijd om te praten." Camilla was lichtelijk geiriteerd, het iriteerde haar dat Eevie haar altijd op de juiste manier wist aan te spreken.
Leighton knikte iets en grinnikte toen hij in haar zij kneep "Je hebt gelijk" murmelde ze terwijl ze naar een klein gaatje in de muur staarde waar een straaltje zonlicht doorheen kwam. "Kunnen we naar buiten gaan...? " vroeg ze na enige tijd terwijl ze hem wat vragend aan keek "Ik bedoel voor even, is er een veilige uitgang hier?" murmelde ze zachtjes. Ze snakte naar een beetje buitenwereld, ze was nu al een paar dagen binnen de zelfde muren, ze begon het een beetje benauwd te krijgen binnen deze ondergrondse muren.

-SPOEEEEL. hope you don't mind <3-
Avonduurtjes....
Noah keek naar Leighton die hij goed bestudeerde terwijl ze naar buiten klom. Hij had met opzet gewacht totdat het donker zou zijn buiten, dan zouden ze ook nog kunnen profiteren van de koele nacht. Hij had Eevie bij Lucas zien liggen en vroeg zich af of het allemaal weer goed tussen die twee was, aangezien Eevie had geweigerd over hem te praten toen hij weg was en er nu geen last meer van leek te hebben. Nadat Leighton buiten was volgde hij haar op de voet. Het maanlicht zorgde voor genoeg licht om haar te kunnen onderscheiden van de vele planten en ander natuur. "Hier verderop is een open plek. We moeten extra opletten als we daar willen zitten, omdat we makkelijker te zien zijn."Zei hij, ook al betwijfelde hij of er daar souls lurkten. Al in geen maanden waren hier ooit souls geweest. "Hup, been je een weg vooruit en je zult de plek vanzelf zien."Vervolgde hij waarna hij ervoor zorgde dat de luik weer netjes dicht ging en goed gecamoufleerd werd.
"Wat wil je doen?"Fluisterde Len in het oor van Camilla terwijl hij achter haar stond en zijn armen om haar middel heen hield. Hij had geregeld bij Eevie gekeken of te zien of ze al weer bij bewustzijn was, maar dat was tot nu toe nog niet het geval geweest. "We kunnen natuurlijk... dingen doen.."Grinnikte hij zachtjes waarna hij met zijn lippen langs haar nek streek "Die niet voor kleine kinderen hun oogjes zijn bestemd."Hij liet zijn hand onder haar shirtje glijden en wreef zachtjes met zijn ruwe handen over haar onderbuik. Hij haakte zijn duim achter de tailleband van haar broek en grijnsde geamuseerd.
Eevie draaide zich om waarbij het doekje op haar voorhoofd op het matras viel. Met een zacht geklaag ging ze langzaam overeind zitten. Eenmaal bij zinnen merkte ze wel dat het wat beter ging dan eerder die middag. Ze kon zich weinig herinneren en schrok zich wezenloos toen ze merkte dat ze op de slaapkamer van onder andere Lucas was beland. Met zo weinig mogelijk geluid probeerde ze zichzelf te verwijderen van de slaapkamer. Toen de foto die naast de slapende Lucas haar aandacht trok bleef ze even hangen. Een stem in haar hoofd vertelde haar dat het waarschijnlijk zijn zusje was geweest. Een naar gevoel zorgde ervoor dat haar buik samentrok uit medelijden. De foto verkeerde in slechte staat en ze gokte dat hij die al een hele lang tijd met zich meedroeg. De boosheid die ze eerder voor deze jongen in zich had gedragen ebde langzaam weg. Ze kon het ook niet over haar hart krijgen om hem nu wakker te schudden om hem alsnog de wind van voren te laten voelen. Ze zuchtte zachtjes en liep langzaam weg, van plan om zichzelf een beetje op te frissen.

Leighton had een brede glimlach op haar gezicht toen Noah haar mee naar buiten nam. Het voelde heerlijk aan om weer in de buiten lucht te zijn, haar humeur knapte er ook onwijs van op. Even keek ze om zich heen, maar voordat Noah zijn zin af kon maken liep ze al verder. Goed, ze had dan wel alle verhalen over de souls gehoord van Noah maar zelf was ze er nog niet echt helemaal van overtuigd. Al gauw kwam ze op de open plek terecht waar ze even stil stond en haar ogen sloot. De koele wind voelde heerlijk aan op haar huid en haar korte haren zwierde mee met de wind. De omgeving was best mooi en voor zover ze kon zien waren er geen andere 'wezens' in de buurt. "Je had me eerder mee naar buiten moeten nemen" zei ze vervolgens terwijl ze zich met een grote glimlach opdraaide en naar Noah keek. Vervolgens ging ze rustig in het gras zitten terwijl ze naar de heldere hemel keek waar de sterren goed zichtbaar waren.
Camilla schrok zich rot toen ze opeens armen om haar heen voelde, maar zodra ze zijn stem hoorde wist ze dat het Len was. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht "Heey..." murmelde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd ietsjes schuin deed voor zijn lippen. Momenteel had Camilla een beetje last van dubbele gevoelens. Ze vond het altijd leuk als ze aandacht kreeg, ook vooral van Len aangezien het een goed uitziende jongen was. Camilla vond het heerlijk om bij Len in de buurt te zijn, maar aan de andere kant miste ze Noah. Noah was zo'n beetje een van haar beste maatjes, meer een haat-liefde relatie wat ze hadden. Ze had nog nooit echt over Noah anders nagedacht tot hij met Leighton optrok. Sinds zij er was besteede hij amper aandacht aan haar, wat ze miste. Natuurlijk had ze Len ,maar iets in haar zat niet helemaal juist. Ze grinnikte iets bij zijn woorden waarna ze haar hoofd ietsjes draaide en een klein kusje op zijn lippen drukte. "Oh, wat had je in gedachten dan?" zei ze grinniktend waarna ze haar handen op zijn handen legden. "Ik ben eigenlijk best wel moe.." murmelde ze daarna terwijl ze zich omdraaide zodat ze nu met haar lichaam naar hem toe stond. Haar armen gleden om zijn nek waarna ze hem met een klein glimlachje aankeek. "Lege slaapkamer opzoeken?" pruttelde ze terwijl ze rustig bleef staan.
Lucas was een lichte slaper, tenzij hij echt dood en dood op was dan kon hij wel diep slapen. Vlak voordat Eevie de kamer kon verlaten kwam hij ietsjes overeind "Ik zie dat je je alweer wat beter voelt.." begon hij zachtjes terwijl hij rechtop ging zitten en haar even bekeek. Meer om te kijken of ze wel in staat was om te gaan lopen. Langzaam kwam hij omhoog en rekte zich uit, beetje stijfjes van de harde grond "Doe rustig aan, het is toch al avond, misschien kan je beter nog wat slapen" zei hij terwijl hijzelf aanstalte maakte om weg te gaan zodat zij wat ruimte had. Toen hij vlak bij haar was stond hij even stil, het duurde even maar uiteindelijk trok hij zijn mond open "Ik wilde nog even mijn excuses aanbieden..." begon hij terwijl hij haar recht aankeek "Ik had niet tegen je in moeten gaan, toen ik weg ging. Het zal niet meer gebeuren" beloofde hij haar terwijl hij rustig bleef staan, zich afvragend of hij nog iets kon doen voor haar. Hij had zich pas gerealiseerd dat dit meisje toch veel hooi op der vork had genomen, zij zorgde ervoor dat iederene hier kon wonen, dat ze alles hadden wat ze nodig hadden. Plus dat ze alles hier in toon hield, en dat nog op zo'n jonge leeftijd.

Noah verscheen niet veel later achter Leighton en bleef staan terwijl hij zijn hoofd ophief naar de hemel. De maan was helder en wierp een spookachtige gloed over de bijna niet aanwezige wolken heen. "Dit is eigenlijk al strict tegen de regels."Begon hij en begroef zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. "We mogen nieuwkomers pas de uitweg laten zien als we er zeker van zijn dat ze te vertrouwen zijn.." Hij keek het jonge meisje doordringend aan. Zijn blik had bijna iets nors. "Maar iets in me zegt dat ik je wel dat beetje vertrouwen kan geven. Nu maar hopen dat mijn instinct gelijk heeft." Hij kon het echter niet al te lang volhouden of er was weer een glimlach rond zijn lippen. "Zeg niet tegen Eevie dat ik je hier heb gebracht, tenzij je wilt zien hoe ze me er van langs geeft." Hij lachtte even en keek weer omhoog. Niets was mooier dan een heldere zomernacht.
Len keek haar even met een schuin hoofdje aan en plaatste zijn handen op de bovenkant van haar shirtje. Hij wist niet wat het was maar iets voelde niet goed. Hij besloot echter zijn gevoel aan de kant te zetten en trok haar naar zich toe. Hij knikte "Laten we lekker gaan slapen, het is al laat." Zijn lippen zochten die van haar op drukte een kus op haar mond. Samen met haar zocht hij een plek op om te overnachten en trok zijn schoenen uit, gevolgd door zijn broek en trui. "Morgen maar even kijken wat ik kan regelen met lieve Eef. "Hij wachtte totdat ze naast hem kwam liggen. "Hij sloeg zijn arm om haar heen en dacht even over iets na. Na een hoop denkwerk nam hij een twijfelde stap in het duister door de woorden te fluisteren die hij nog nooit tegen iemand had gezegd. "Ik ben smoor verliefd op jou." Hij wist bij god niet of zij dezelfde gevoelens voor hem had, maar ze waren nu al een tijdje bij elkaar en hij wilde weten waar ze stonden. Hij wilde het gewoon weten..
Eevie draaide zich om naar hem en knikte "Het gaat wel weer. Ik hoop dat ik er nu wel zo'n beetje van af ben."Zei ze scheef. Ze had het washandje van eerder in haar hand en wring het laatste beetje vochtigheid er uit. "Ik kan niet meer slapen.. "Bracht ze er tegen in en ze wist ook niet zeker of ze naast hem wilde slapen. Ze was verbaasd toen hij oprecht zijn excuses leek aan te bieden, maar ze wist niet zo snel wat ze er van moest denken. "En hoe zal het er de volgende keer aan toe gaan als ik je je zin niet geef?"Fluisterde ze zachtjes. Ze geloofde zijn excuses, ze merkte dat hij het vervelend vond wat er tussen hen was gebeurd, maar het was nu eenmaal gebeurd. "Niemand is zo snel van zijn koppigheid verlost, dus ik gok dat ik weinig te zeggen heb mocht je weer wilde plannen hebben." Ze liet haar schouder hangen en keek neer naar hem. "Ik ben je dankbaar dat je voor me hebt gezorgd, dat meen ik, maar ik heb wel wat meer nodig dan alleen woorden voordat ik je weer vertrouw."

Een paar uur later~
Velen hadden een kleine nachtrust gehad, maar ze moesten al vroeg op om te gaan jagen. Als het donker was konden ze zich geruisloos verplaatsen zonder hun woonplek te verraaden. Lucas kon Eevie niet meer beloven dan zijn best te doen, maar ze had wel gelijk, als hij zijn zinnen ergens op ahd gezet dan ging hij ook door tot hij zijn doel had bereikt. Lucas was in een andere kamer in slaap gevallen, maar was optijd wakker voor de jacht. Hij had zijn spullen al gepak en wachte in de 'verzamelhal' op alle anderen. Er waren al een paar andere mensen die bij hem stonden maar nog niet iedereen was er. Hij vroeg zich af of Eevie mee ging, maar hij gokte van niet. MIsschien was het ook maar beter als ze niet mee ging, zo konden ze elkaar in ieder geval niet iriteren.
Camilla was verbaasd toen Len die woorden tegen haar had gezegt en wist niet echt hoe ze er op moest reageren. Maar ze durfde de woorden ook niet terug te zeggen, bang dat ze een verkeerde stap maakte. Ze had nog een beetje gemixte gevoelens, ze miste Noah al wist ze niet of dat gewoon vriendschap was of iets anders. "Len?" murmelde ze toen ze zich omdraaide op het matras en naar hem keek. "Ben je... boos?" vroeg ze zachtjes terwijl ze rustig bleef liggen. Waarom zou hij niet boos zijn, het enige wat ze had gedaan was hem een kus gegeven en in slaap gevallen. Verder had ze niet echt iets gezegt. Met haar hand gleed ze langs zijn gezicht. Ook zij zouden meegaan jagen, tenminste ze hoopte het, ze wilde hier weg.
Leighton en Noah waren na eventjes naar binnen gegaan om te gaan slapen. Maar toen zij eenmaal neit meer kon slapen besloot ze weer naar buiten te gaan. Op een geruisloze manier sloop ze door de gangen heen. Verbazingwekkend wist ze de weg naar de uitgang. Voorzichtig baande ze haar weg door het luik, verborg het weer goed en ging weer naar de open plek. Daar ging ze in het gras liggen en staarde ze naar de hemel. Ze hoopte maar dat niemand haar hier zou zien, anders zou ze waarschijnlijk een hele grote preek krijgen van Noah en van Eevie. Maar ze kon niet langer in die klame ondergrondse schuilkelder blijven. Het voelde alsof ze opgesloten zat en daar kon ze absoluut niet tegen.

Len had zich lopen afvragen wat hij mis had gedaan in de tijd dat hij samen met Camilla had doorgebracht.Waarom had ze zo koel gereageerd op wat hij had gezegd? Door al dat gepieker had hij nauwelijks een oog dicht gedaan, en de vraag die ze hem stelde leek hem overbodig. Langzaam kroop hij uit bed en trok zijn shirt en broek aan, gevolgd door zijn schoenen. "Ik denk niet dat ik mee ga deze keer. Ik ga iemand zoeken die in mijn plaats wilt gaan."Hij keek haar niet aan toen hij dat zei en verliet de slaapkamer zonder ook maar een woord te spreken over gisteravond. Hij ging op zoek naar de enige persoon die hem zo snel te binnen schoot terwijl er een vage pijn in zijn borst rond ging. Hij zuchtte zachtjes in de hoop zijn hoofd wat leger te maken, maar veel zin had het niet.
Noah werd gapend wakker en strekte zijn armen zo ver hij kon uit. Langzaam opende hij zijn ogen en het viel hem meteen op dat er iets niet klopte. Waar was Leighton? Met gefronste wenkbrauwen stond hij op. Zijn rug was klam en warm terwijl zijn voeten juist koud waren. Hij trok zijn schoenen aan en deed niet de moeite om zijn torso te bedekken met kleding. Van hem werd ook verwacht dat hij vandaag meeging om te jagen, maar hij was daar nog niet klaar voor. Onderweg naar buiten raapte hij het een en ander bijeen dat hij wellicht nodig kon hebben bij de jacht en hing de schoudertas waar hij alles in had gestopt over zijn schouder. Met een beklemmend gevoel kroop hij de openlucht in. Als ze hier niet was.. Maar zodra hij haar figuur zag liggen op de open plek nam hij weer rustig een teug lucht naar binnen. Met grote stappen was hij binnen enkele seconden bij haar "Wat denk jij hier te doen verdomme?"Zei hij woedend tegen haar. De zon zou binnen een paar uur opkomen en des te langer hij zijn tijd aan haar moest besteden des te langer zou het duren voordat zo konden gaan jagen.
Eevie kwam fris en fluitend de badruimte uit en werd bijna omver gelopen door een Len die duidelijk niet zo'n goed humeur had. "Hoho daar tijger. Wat is er aan de hand"Toen hij haar zag staan leek hij uit zijn gepeins wakker te worden "Ik zocht jou. Je ziet er weer goed uit Eevie, ben blij dat het beter gaat."Len glimlachte naar haar. Hij was niet van plan om enige woord te zeggen over hem en Camilla. Dat bleef tussen hen. Eevie knikte. "Zou jij in mijn plaats op jacht kunnen gaan? Ik weet niet of je je dáár al goed genoeg voor voelt, maar ik..mijn hoofd staat er niet echt naar."Zei Len. Toen Eevie hem goed bestudeerde zag ze dat hij zich ongemakkelijk voelde. "Ik weet niet."Antwoordde Eevie en leek het te overwegen. "Doe nou maar Eef, je wilt al een lange tijd weer gaan jagen en je kan tegelijkertijd een oogje in het zeil houden. Plus je kan op Camilla passen."Toen hij dat laatste zei viel het Eevie op dat hij daar een aantal dingen mee bedoelde. Met een gefronst voorhoofd bleef ze even nadenken. Wat deerde het? "Voor deze ene keer. Volgende keer verwacht ik gewoon weer dat je bereid bent om mee te gaan. Je bent een van onze beste mannen."Ze klopte even op zijn bovenarm en hij knikte dankbaar.

Leighton schrok zich rot toen ze woede in Noah's stem hoorde. Ze sprong op en keek hem ietswat angstig aan "Sorry, ik... het spijt me" stamelde ze terwijl ze even naar de grond keek. "Ik wilde wat frisse lucht..." murmelde ze zachtjes. Noah was altijd aardig tegen haar geweest en had hem nog noooit zijn stem horen verheffen. "Het spijt me..." zei ze nogmaals en hield vervolgens naar mond. Ze bedacht zich dat, voordat hij haar met brute kracht naar binnen zou trekken, ze zelf maar naar binnen moest gaan maar ze kon haar lichaam niet bewegen. Een vaag beeld schoot door haar gedachten heen, het was een man die schreeuwde. De woorden kon ze niet horen maar ze zag de woede in zijn ogen en zijn mond tekeer gaan. Geschrokken staarde ze voor zich uit waarna ze haar hoofd wat verward schudde. Met een hand ging ze langzaam naar haar voorhoofd, ze voelde zich wat onwel worden. Voorzichtig richtte ze haar blik weer op Noah en zag dezelfde woede als bij die man. Zwijgzaam liep ze langs Noah heen, richting het luik van de schuilplek. Camilla bleef rustig zitten, wetend dat ze Len had gekwetst. Het was niet haar bedoeling geweest om hem te kwetsen, maar ze wilde hem ook niet voorliegen. Toen hij weg was trok ze haar trui en schoenen weer aan en stond op. Onderweg kwam ze Lucas tegen die al klaar stond om op jacht te gaan. "Heb je Noah gezien?" vroeg ze terwijl ze hem wat vragend aankeek "Noah? Ik zag hem richting de uitgang lopen, Ik geloof dat hij opzoek was naar Leighton" antwoorde Lucas. Camilla knikte iets terwijl ze hem even bekeek "Is het wel verstandig dat je gaat? Ik bedoel, volgens mij ben je niet helemaal fit na je laatste tocht?" opperde Camilla. Ookal had ze niet veel met Lucas, ze was wel bezorgd om hem ook omdat ze wist dat hij vaak meer deed dan hij aan kon. "Ik voel me prima" opperde Lucas al voelde hij zich nog niet helemaal honderd procent. Camilla keek hem even aan maar besloot verder te lopen, hem op andere gedachten brengen was haast onmogelijk. Toen ze de stem van Eevie en Len hoorde stond ze stil, ze overhoorde het gesprek waardoor ze zich schuldig voelde. Meteen kreeg ze er spijt van dat ze niks tegen Len had gezecht. Voor ze verder nog iets kon doen of zeggen zag ze Lucas langs haar heen lopen richting Eevie en Len "Len, ben je klaar?" vroeg hij terwijl hij een paar passen verwijderd van de twee stil bleef staan. Hij en Len konden best goed samenwerken wanneer ze op jacht waren. Alleen had hij nog geen kennis van het gesprek dat zojuist had plaats gevonden.