World of Souls

Het was een zomerse dag in het jaar 2050. Dertig jaar geleden was er voor de mensen op aarde nog niks anders om te vrezen naast de gewoonlijke terroristische aanvallen, natuurrampen en andere onfortuinlijke gebeurtenissen die her en der over de hele wereld plaats vonden. 'Ze hadden niet aan me moeten twijfelen,' dacht Eevie wrang. Eevie was een van de eerste personen die vermoedens had over de invasie. Ze was ook de eerste die tegen haar dierbare begon te vertellen over haar vermoedens. Natuurlijk alleen tegen de personen waarvan ze wist dat ze daarmee om konden gaan, en die haar misschien wel serieus zouden nemen. Ze had er niet meer naast kunnen zitten. Iedereen maakte haar uit voor een grapjas. Zulk flauwekul bestond helemaal niet volgens hen. Dat er een paar personen binnen haar kennissenkring zich anders begonnen te gedragen dan normaal, was toch helemaal geen aanleiding om op zulke rare ideeën te komen? Eevie lachte humorloos. Ze had zoveel mensen kunnen redden van die buitenaardse wezens hun klauwen.. misschien hadden ze wel kunnen winnen. Eevie bevond zich nu met een aantal anders mensen in een ondergronds verblijf. De lucht was vochtig en ademhalen was iets dat hier moeizaam ging. Maar er was hier zuurstof, ze moesten het hiermee doen. In de open lucht zouden ze binnen de kortste keren opgemerkt worden door een soul. "Wat zit je te sippen, Eef? Nog steeds van streek omdat je niet samen met de andere op zoek mag gaan naar voedsel?"Merkte een jongen op die tegenover Eevie op de grond zat en tegen de muur van harde aarde leunde. Het was een enorm knappe jongen om te zien. Zijn gezicht vertoonde geen onzuiverheden zoals pukkels of andere zooi. Het enige dat iemand kon afleiden van zijn felgroene ogen, en welgevormde lippen was het litteken dat vanaf zijn linker mondhoek naar zijn keel liep. Dat litteken herinnerde haar telkens maar weer aan de ernst van de situatie waar ze in leefden. "Zwijg, broertje van me. Tenzij je me wilt horen klagen."Beet ze hem toe. "Je wond is nog niet eens genezen en je denkt er nu al over om te gaan plunderen." Noah schudde afkeurend zijn hoofd en keek naar het vuile gaas dat om Eevie's linkerschouder was gebonden. "De voorraad vult zichzelf niet."Was haar weerwoord en sloot vermoeid haar ogen. Haar schouder prikte onaangenaam, de wond was ontstaan uit een worsteling met een van de bodysnatchers (zo werden de souls genoemd, aangezien ze mensen hun lichamen veroverden) de vorige keer dat ze mee was gegaan om te plunderen.

Het was niet veel later voordat een groep weer in zicht kwam, de eerste groep die op voedsel e.d. uit waren gegaan was net teruggekeerd. Onder deze groep zat een jongeman, 21 jaar en had een mysterieuze gloed over zich heen. Niemand wist veel van hem af, hij was er dan ook maar pas bijgekomen. Zijn naam was Lucas, hij had pik zwart haar, vreemde grijze ogen en een grote kras door het midden van zijn gezicht, tussen zijn ogen richting zijn wang. Lucas was een van de weinige die na een gevecht met de bodysnatchers er heel huids vanaf wist te komen. Goed, hier en daar zaten wat littekens maar verder was hij prima in orde. Zijn gespierde lichaam toonde ook duidelijk dat er niet met hem te spotten valt. Rustig liep hij achter de rest aan en gooide een zak op de stapel, in de zak zat voedsel, gelukkig hadden ze aardig wat verzameld. "Oke, ik ben eruit. Ik denk dat hij zelf een soul is, spion..." Camillia kwam naast Eevie en Noah zitten terwijl ze Lucas bestudeerde "Ik bedoel, hoeveel weten we nou van hem?" Camillia kende Eevie al een tijdje, ze was ook een van de eerste personen die haar geloofde. Ze had lang zwart, stijl haar en blauwe ogen. Camillia was niet bepaald een tutje, als iets haar niet zinde dan vertelde ze je dat ook. Maar goed, in deze tijd zou je het ook niet ver schoppen zonder dat je een beetje wilskracht had. Tot nu toe had Camillia alleen meer geluk gehad wat betreft aanvallen, er waren nog geen littekens op haar lichaan, alleen diep in haar geheugen gedrukt. Emoties tonen deed ze amper, vooral als het om haar gevoelens gaat, ze doet zich stoer voor en laat niemand te dichtbij haar komen.

Eevie liet haar ogen over Lucas glijden toen Camillia erover was begonnen. "Misschien is praten niet zijn beste eigenschap, maar ik ben blij dat we hem hebben gevonden voordat de souls hem te pakken kregen." antwoordde ze gedempt. Zodra Lucas dichtbij genoeg stond voor haar om goed in zijn ogen te kijken, verzekerde het licht dat in zijn ogen scheen, afkomstig van de weinige lampen die hier in de schuilplaats gemonteerd waren, dat hij geen soul was. Wanneer een soul bezit nam van een mens kon je in zijn of haar ogen een zilverkleurige 'ring' om de pupil zien wanneer er licht in scheen. Ook een litteken op de achterkant van de nek was kenmerkend voor een bezetenen. "Is iedereen ongedeerd?"Vroeg Eevie aan de groep die binnen was gekomen. Ze was altijd bang dat er iets zou gebeuren als anderen zonder haar op zoektocht naar overlevingsmiddelen gingen. Maar de meeste wisten onlangs hoe ze het moesten aanpakken. Het was ook vrij simpel. Zoek een verlaten huis op, en verzamel alles wat het lang uithoudt en wat bruikbaar is. Het reizen naar de bestemming was altijd het gevaarlijkste. Noah stond gretig op toen al het gevonden goed op een hoopje werd gegooid. "Laten ik eens kijken wat voor een vangst jullie deze keer mee naar huis nemen, jongens." Hij glimlachte goedkeurend toen hij het allemaal had uitgepakt en gesorteerd. Voedsel bij voedsel, zeep bij dergelijke hygiëne producten, enzovoorts. "Hier Camillia, deze zeep is helemaal voor jou alleen. Kun je je weer eens goed wassen. Ben er zeker van dat je iedereen dan een plezier doet." Grapte Noah en gooide een van de zeepjes op haar schoot. Hij begon het voedsel weer in een van de zakken te stoppen en gooide deze vervolgens over zijn brede schouder. Hij klopte een andere jongen die met de groep mee was gekomen op zijn rug. "Fijn dat ook jij weer helemaal heel bent teruggekomen, Len." De jongen had lichtbruin haar dat warrig alle kanten opstook. Hij was niet ouder dan een jaar of 18. "Ik kan me anders redelijk verweren hoor als ik oog in oog kom te staan met een bodysnatcher."protesteerde Len.

Camillia knikte "Je zal wel gelijk hebben.." murmelde Camillia, ze was altijd al een nieuwschierige geweest. Met haar ogen volgde ze Noah's bewegingen maar daar had ze al gauw spijt van. "Grappig Noah.." pruttelde ze toen ze het zeepje ving, eigenlijk wilde ze het naar zijn hoofd gooien maar dat zou zonde zijn van de zeep "Af en toe kan ik je broer wel wat aandoen Eevie" murmelde ze waarna ze het zeepje naast haar legde en weer naar Noah keek. Wat verbaasd keek ze opzij toen ze gerumoer hoorde. "Wat hulp graag..." kom je iemand horen zeggen. Lucas zuchte ietswat en snelde naar achtere door de massa heen "Laat mij maar.." waarna hij het meisje overnam in zijn armen en vooruit liep. Camillia stond langzaam op waarna ze Lucas bestudeerde en hetgeen wat hij in zijn armen had. Zo te zien was het een meisje, leefde ze nog? "Kom.." murmelde ze tegen Eevie terwijl ze haar meetrok en richting Lucas liep. Lucas legde het meisje vervolgens neer op een kleedje wat neergelegd werd waarna hij haar pols checkte "Leeft ze nog?" vroeg Camilla die zich over het meisje boog. Lucas knikte wat vaagjes en opende haar ogen om haar pupillen te bestudeerden "Zwakke pols, maar ze leeft nog. We vonden haar in een van de verlaten huisjes, vraag me af hoe ze zo'n aanval heeft overleeft" murmelde Lucas waarna hij opstond. Even keek hij opzij naar een van de mannen die haar gedragen had, daar stond hij dan uitgeput en wel. Lucas schudde zijn hoofd en keek van het meisje naar de twee anderen. Het meisje op de grond had kort bruin haar en een vrij tenger postuur, blijkbaar had ze al een tijdje niet goed gegeten. Haar lichaam zag er afgepijgerd uit, het was een wonder dat de souls haar niet hadden meegenomen. "Kunnen we haar ergens neerleggen? Wat warmere plek?" vroeg Lucas waarna hij van Camilla naar Eevie keek, hij kende de weg hier nog niet goed en wist dus ook niet wat ze hier wel of niet hadden. "Het praat..." murmelde Camilla zachtjes tegen Eevie, hopend dat Lucas het niet zou horen.

Eevie liet zich door Camillia meetrekken en trok een bezorgd gezicht bij het aanzien van het tengere meisje. "Volg me,"zei Eevie op een ietwat commanderende toon, maar door de loop van de jaren heen was ze zich meer als een leider gaan gedragen. Ze moest wel, de ouderen en makers van deze plek hadden hen in de steek gelaten en het was aan haar om iedereen levend te houden. Eevie keerde zich om en begon gehaast de nauwe gangen door te lopen. Het vertrek bestond alleen maar uit nauwe gangen en alleen de mensen die hier bekend waren wisten welke gangen ze moesten nemen zonder te verdwalen. Ze kwamen uiteindelijk uit in een grotere ruimte die belicht werd door dunne stralen zonlicht die door kleine gaten heen schenen die her en der verspreid waren ver boven in het plafond van de grot. Je merkte ook dat het makkelijker werd om te ademen zodra je in deze ruimte stond. Er lagen een aantal geïmproviseerde bedden die bestonden uit matrassen en veel dunne lakens. Er waren meerdere ruimtes zoals deze hier te vinden. "Leg haar maar op mijn bed,"Eevie wees naar een van de bedden, maar deze was duidelijk groter dan de rest. Een tweepersoons matras. Noah had ervoor gezorgd dat niet iedereen Eevie zou volgen en hield Len vast bij zijn toch al duidelijk verminkte shirt "Jullie vonden haar dus in een verlaten huis?"Vroeg hij met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. "Ja, het huis was leeg. Dat was al vreemd om te zien aangezien we een huis hadden uitgepikt dat meer in de buurt van de eerste aangrenzende stad lag."Toen Len de ergernis op Noah's gezicht bespeurde vervolgde hij haastig zijn verhaal. "We wisten dat we een groot risico namen, Noah. Maar daar gaat het nu niet om en we weten zeker dat niemand ons heeft gevolgd op weg naar hier. Het huis was leeg, zoals ik dus al zei, en we troffen het meisje aan toen we weer weg wilden gaan. Ik heb zo mijn vermoeden dat het meisje in haar eentje geprobeerd heeft om een tijdje voor haar eigen voedsel te zorgen en dat ze dit huis per toeval heeft gevonden en zichzelf voorbereidde op de dood. Maar het verklaard niet waarom ze zo stom was om zich te begeven in die buurt, overal zijn er souls die zich voordoen als het mens dat ze hebben overgenomen. Ze hadden haar zo kunnen meenemen om ook in haar een soul te plaatsen!" Len schudde verward zijn hoofd en keek Noah met bange ogen aan.

Lucas knikte en gaf geen tegengas, voorzichtig pakte hij het meisje opnieuw op en snelde achter Eevie aan. Terwijl ze door de gangen liepen nam hij de omgeving in zich op, hij had een goed geheugen waardoor het makkelijk voor hem werd om deze plek nog eens terug te vinden. Toen ze in de ruimte aan waren gekomen keek hij nieuwschierig om zich heen, hij wist niet dat ze hier matrassen endergelijke hadden. Voorzichtig legde hij haar neer en trok een van de lakens over haar heen. Voor enkele seconden bestudeerde hij haar, het meisje had blauwe plekken op haar lichaam en haar pupillen waren niet hetzelfde. Hij wist het zeker, er was geprobeerd een soul in haar te verplaatsen maar waarom het niet gelukt was kon hij niet verklaren. In een van haar ogen kon je wel een halve ringetje zien, maar het zag er niet uit alsof haar lichaam volledig was over genomen. Na enige minuten kwam hij langzaam overeind, ze moesten eerst maar afwachten tot ze wakker zou worden, dan zouden ze wel verder zien hoe of wat. "Eevie was het toch?" zei hij toen hij zijn aandacht weer op haar richtte. Hij had veel verhalen over haar gehoord waardoor hij nieuwschierig naar haar was geworden. Eevie werd door vele ook als leider aangewezen, al kon hij nu nog niet echt snappen waarom. Hoe kon zo'n tenger meisje de leider hier zijn? Soms begreep hij de mensen hier niet, maar aan de andere kant, mensen hier begrepen hem ook niet. Vele trokken al conclusies over hem voordat ze hem kenden, dus daar zou hij ook geen energie in steken. Ze dachten dat hij het niet hoorde, maar ondertussen was hij helemaal up to date over wat de mensen over hem zeiden. Zo ging er de ronde dat hij zelf een soul was, een spion was, of gewoon een freak. Het boeide hem niet echt, hier had hij onderdak en voedsel. Hij kon andere mensen helpen en daar ging het om. Zodra hij een manier had gevonden om op zichzelf te passen dan zou hij hier weg gaan, niet alsof dat een slim idee was.
Een rilling ging door Camilla's lichaam, het idee dat een van die bodysnatchers het meisje te pakken had gehad bezorgde haar die rillingen. Toen Eevie en Lucas in het donker waren verdwenen keek ze wat om zich heen waarna haar ogen bij Len bleven hangen. Len was iemand waar ze tegenop keek, ookal was hij net zo oud als haar. Zijn lichtbruin warrige haar vond ze onweerstaanbaar, maar dat hield ze voor zich, niemand hoefde te weten wat er in haar hoofd omging. "Verder geen enge dingen tegen gekomen?" vroeg Camilla die zich in het gesprek van Len en Noah mengde.

"Ja, eigenlijk is het Evelien, maar ik heb een enorme hekel aan die naam."Antwoordde Eevie terwijl ze hem schuin aankeek. Dit was de eerste keer dat ze samen met hem alleen was, bedacht ze zich. Altijd had hij zich wel op de achtergrond gehouden of hadden ze een paar woorden gewisseld terwijl er andere mensen bijstonden. Nooit alleen. Misschien kon ze deze tijd benutten om iets meer over de knappe jongeman te weten te komen terwijl ze wachtte totdat het meisje wakker zou worden. "Evelien doet me denken aan de tijd voor de invasie. Toen ik nog een kind was en me er nog niet bewust van was dat de souls stilletjes ondergedoken hier op aarde hun plannetjes aan het voorbereiden waren."Ze huiverde lichtjes en keek weg van Lucas. "Het idee dat ik als kind met een mens in aanraking ben gekomen die al in bezit was gekomen door een soul.."Vervolgde ze iets zachter. Haar herinneringen vlogen als een razende door haar hoofd en ze moest moeite doen om niet verzuild te raken door de emoties die binnen in haar opwelde. "Auw"jammerde Eevie zachtjes. Een sterke pijn klopte in Eevie haar schouder en ze probeerde ergens houvast te krijgen terwijl ze wankelend haar weg baande naar een leeg matras en hierop neer plofte. Met een zuur gezicht drukte ze met haar hand tegen het gaas op haar schouder. Hopelijk was er niets aan de hand.
Len schudde zijn hoofd toen Camillie haar vraag had gesteld. "Nee, gelukkig hadden we al genoeg zooi verzameld om weer terug naar hier te komen. We hadden onmogelijk het meisje daar kunnen laten als dat niet zo was geweest."Len wrikte zijn shirt los van de graaiende hand van Noah en streek het stof weer glad. "Het is een wonder dat jullie een mens hebben gevonden. Dat we Lucas hebben gevonden is al apart. En wij maar denken dat we de enige overgeblevenen waren."zei Noah "Neem wat rust Len, je ziet er vermoeid uit." Len knikte gehoorzaam en liet zich langzaam via de muur op de grond zakken. Hij was te moe om naar de slaapplaatsen te gaan en hij twijfelde of hij in zijn staat wel wist welke gangen hij moest nemen.

Terwijl Lucas luisterde naar Eevie bestuudeerde hij haar lichaamstaal, hij was altijd al iemand geweest die de ander observeerde, erachter proberend te komen hoe ze in elkaar zitten. Toen haar stem huiverde werd hij nieuwschierig, blijkbaar was er iets in haar verleden gebeurd waar ze weer aan moest denken. In een snelle beweging bevond Lucas zich voor Eevie en liet haar voorzichtig neerzakken op het matras. "Pijn?" vroeg hij terwijl hij van haar gezicht naar haar arm keek, gevolgd door haar hand die gedrukt was op haar schouder. "Doet het zeer?" Lucas wist dat ze iets op haar schouder had, maar hoe ze er precies aan kwam wist hij niet. "Gelukkig staan we hier beiden nog, met tientallen anderen die zich hebben verzet tegen de souls" zei hij zachtjes waarna hij Eevie los liet en plaats nam naast haar op het matras. "Mag ik... het zien?" vroeg hij zachtjes, doelend op de wond op haar schouder.
Camilla knikte, ze was vrij nieuwschierig naar het meisje dat ze hadden binnen gebracht, wie ze was en waarom ze er uberhaupt nog was. Hoe was ze ontsnapt aan die verschrikkelijke wezens daarbuiten? "Zouder er nog meer mensen zijn denk je?" vroeg ze vervolgens zachtjes aan Noah maar haar aandacht ging al gauw naar Lenn. "Hier..." zei ze waarna ze gauw wegliep en weer terug kwam. In haar handen had ze een kommetje water, "Water?" vroeg ze terwijl ze het kommetje voor hem hield. Camilla was een goede verzorger, als mensen iets nodig hadden stond ze altijd voor ze klaar.

Eevie overwoog zijn vraag om haar wond te zien, maar ze kon geen reden bedenken waarom niet. Ze knikte zachtjes waarna ze het bandje van haar hemd een stuk naar beneden schoof en het stof bij haar borsten vasthield zodat ze hem niet teveel liet zien. Rustig en voorzichtig begon ze met haar andere hand het verband los te halen. Het was gevoelig en het eraf halen ging niet geheel pijnloos. Met een zuur gezicht keek ze naar de gapende wond in haar schouder. Het leek er niet op dat het ook maar enigszins was begonnen met genezen. "Ik denk dat het gehecht moet worden."Verzuchtte ze. Ze gebaarde naar de simpele houten kast die tegen de dichtstbijzijnde muur stond waar een paar medische spullen op stonden. "Maar ik kan het niet zelf doen, en niemand anders durft het aan."Een klein glimlachje kwam rond haar lippen. "Mietjes ook."
"Over de hele wereld denk ik wel dat er nog een paar mensen zijn. Maar of die het lang volhouden."Verzuchtte Len voordat Noah wat kon zeggen. Gulzig dronk Len het water op dat Camilla hem had aangeboden. Het had hem altijd al gefascineerd dat zij altijd bereid was om anderen te helpen voordat ze ook maar aan zichzelf dacht. "Dank je, dat had ik nodig." Hij veegde wat zweet van zijn voorhoofd en trok een knie op waar hij zijn rechterarm op liet rusten. "Maar één ding is zeker, het is heerlijk om buiten te zijn."Lachte hij zachtjes. Het werd hen verboden door Eevie om naar buiten te gaan zonder haar toestemming. Hij kon het wel begrijpen en was niet iemand die tegen haar wensen in zou gaan. Len keek schuin naar Camilla. Zij en Eevie waren lang bevriend en het verbaasde hem dat zij niet sommige bazige eigenschappen van Eevie had overgenomen, net zoals Noah. "Ik denk dat ik me zo meteen maar is ga wassen."Dacht Len hardop na.

Lucas liet haar der gang gaan en al gauw werd de wond zichtbaar. Nieuwschierig bekeek hij de wond, het zag er niet al te best uit, dat was zeker. Even keek hij opzij naar de houten kast waar ze naar toe wees "Ik doe het wel..." opperde hij waarna hij naar de kast liep en de medische spullen eruit haalde, hij had wel ervaring met dit soort dingen. Hij had wel meerdere keren iets moeten hechten, bij zichzelf, bij anderen. Vervolgens nam hij weer plaats achter haar en pakte de spullen die ze nodig had "Het kan even prikken.." begon hij waarna hij de wond eerst begon schoon te maken voordat hij het ging hechten. Na wat een lange tijd scheen te lijken borg Lucas de spullen weer op. "Dat moet het doen, nu maar hopen dat het in de tussentijd nog niet te veel geïnfecteerd is" zei hij tegen haar en bleef voor haar staan. Vervolgens stak hij zijn hand uit naar haar om haar overeind te helpen "Dat meisje slaapt voorlopig nog wel, laten we terug gaan" het had geen zin om hier te blijven zitten, waar wilde ze heen gaan? Ze kon geen kant meer op, bovendien zou het nog wel even duren voor ze wakker zou worden, en anders stuurden ze maar iemand anders om haar in het oog te houden.
Camilla glimlachte toen Len het water aanpakte en wachtte tot hij klaar was voordat ze het kommetje weer over pakte. "Geen dank" zei ze met een glimlachj e waarna ze weer rechtop ging staan. "Ik wou dat ik ook weer eens naar buiten kon, maar Eevie laat me nooit gaan" merkte ze op, goed dit kwam misschien omdat ze soms nogal klunzig kon zijn wat in benarde situaties niet handig zou zijn. "Over Eevie gesproken..." zei ze terwijl ze rond keek, ze zag geen Eevie en geen Lucas. "Je moet der vinden.." merkte ze op tegen Noah en prikte hem in zijn zij. "Die Lucas betekend foute boel.." pruttelde ze, ze was altijd bezorgd als het om Eevie ging en Lucas vertrouwde ze niet helemaal. Maar wie wel? Niemand kende hem of wist iets van hem af "Ze zijn nu al lang weg, straks doet ie der wat aan" pruttelde ze tegen Noah.

Eevie voelde zich uitgeput door de pijn en keek even op naar zijn hand. Ze keek even bedachtzaam van hem naar het meisje "Ik weet niet.."Murmelde ze wat onzeker. Ach wat kon het haar ook schelen, als het meisje wakker zou worden zou ze toch niet zo dom zijn om in haar eentje door de vele gangen te dwalen. "Dank je, voor het hechten."Zei ze toen ze zijn hand aanpakte en met zijn behulp overeind kwam. Zijn hand voelde groot en ruw om de hare en ze kreeg er een warm gevoel van in haar borst. Of misschien was het de flauwe pijn dat haar dat gevoel gaf, ze wist het even niet meer. Ze begon rustig voor hem uit te lopen en begon richting de 'woonkamer' te lopen. Het was weer een enorme ruimte die goed belicht was. Je kon hier en daar wat meubels zien die er nogal armzalig uit zagen, maar ze waren niet oncomfortabel. Er waren naast haar hun niemand in de buurt. Ze verwachtte dat dat kwam omdat iedereen de spullen op de juiste plek aan het zetten waren die het groepje had weten te bemachtigen.
Noah wreef ever over de plek waar Camilla hem had gepord. "Jaja, maak je niet zo'n zorgen. Volgens mij is het een prima gozer."Toen hij de blik van Camilla zag die ze hem toewierp wierp hij zijn ene hand omhoog in een gebaar van vrede. "Ben al weg."Hij keerde hen de rug toe en begon rustig de richting op te lopen die Eevie en Lucas eerder hadden genomen. Len grinnikte even. "Zo zo, hoe lang duurt het nog voordat Noah mijn bevelen op gaat volgen?"hij keek geamuseerd op naar Camilla. "Je bent haar beste vriendin, ze doet er alles aan om je niet uit het oog te verliezen. Je bent veel te dierbaar."Merkte hij later op toen Noah nergens meer te bekennen was.

Lucas knikte "Geen probleem" opperde hij terwijl hij met haar door de gangen liep. Even keek hij achterom naar het meisje wat daar lag, ze zag er vredig uit, die lag nog wel een tijdje te slapen. Rustig liep hij achter haar aan terwijl hij de omgeving voor een tweede keer tot zich nam, toen ze weer in de 'woonkamer' kwamen wierp hij vluchtig een blik rond, er waren weinig mensen. Met zijn hand gleed hij even over het litteken op zijn gezicht, het prikte een beetje maar voor de rest had hij er geen last van. Hij liep op put af die gemaakt was om water in vast te houden. Daar pakte hij een kommetje, vulde deze en dronk het vervolgens leeg. Al een tijdje had hij niets gegeten of gedronken, misschien dat hij daarom redelijk zwak aan het worden was.
Leighton opende haar ogen toen ze hoorde dat iedereen weg was, langzaam kwam ze overeind, wat was er gebeurd? Waar was ze? Vragend keek ze om zich heen, het enige wat ze zag was een paar kasten en matrassen op de grond. Haar korte bruine haren vielen een beetje voor haar gezicht waardoor ze haar hand erdoorheen haalde. Voorzichtig probeerde ze op te staan maar zakte al meteen door haar beneden heen en viel op de grond. Ze snakte naar adem, het was alsof ze niet wist hoe ze moest ademen, niks kwam naar binnen waardoor ze begon te hyperfentileren. Langzaam kwam ze weer op adem waarna ze naar de muur kroop en rechtop probeerde te staan.
Camilla grinnikte iets richting Len "Als je genoeg bij me in de buurt bent leer je het vanzelf" grapte ze terwijl ze keek naar Noah die verdween. Vervolgens richtte ze haar aandacht weer op Len en ging naast hem zitten "Weet ik, maar ze kan soms te, beschermend zijn" pruttelde ze "Ik kan prima voor mezelf zorgen" zei ze prompt, het was eigenlijk meer dat ze zichzelf ervan moest overtuigen. "Goed, misschien is het ook wel beter dat ik hier blijf" zei ze met een kleine zucht maar veranderde al gauw in een glimlach "Kan ik nog iets voor je halen?" vroeg ze aan Len terwijl ze hem vragend aankeek. Niet wetend of hij nog iets nodig had.

Eevie hield Lucas goed in de gaten toen hij iets te drinken nam. "Misschien is het verstandiger als je terug gaat, zodat je even kunt slapen om weer bij krachten te komen, Lucas." Merkte ze op terwijl ze haar blonde haar in een staart bond en daarna plaats nam in de fauteuil die het dichtste bij haar stond. "Kan me voorstellen dat je bekaf bent."er vormde een glimlach rond haar lippen "ik weet er alles van." Ze keek hem nog steeds aandachtig aan en ze vroeg zich af wat zijn verhaal was. Op welke leeftijd was hij zich van de souls bewust geworden? Wat was er gebeurt met zijn ouders? Maar ze wist dat het nu niet de beste tijd was om hem te ondervragen. Eevie dacht aan Noah. Zonder hem zou ze nergens zijn geweest. Wat had ze toch geluk dat ze Noah als broertje had gekregen, al was die jongen soms zo eigenwijs als de ik weet niet wat. Maar dat hoorde nou eenmaal bij zijn karakter. Noah had onderweg de spullen die in de zak zaten ergens in een voorraadkast gedeponeerd. Het kon hem weinig schelen of hij het hele voorraad systeem nu in de war had gebracht doordat hij de spullen achteloos hier en daar op de plankjes had gezet, maar hij was nooit het type geweest met veel geduld voor zulke nutteloze zaken. Met zijn handen in zijn zakken liep hij verder naar zijn eindbestemming. Toen hij het meisje zag worstelen om overeind te komen staan snelde hij zich naar haar toe en hielp haar overeind te blijven. "Het lijkt me verstandiger als je gewoon in je bed blijft liggen."Zei hij zachtjes "Je bent er niet zo goed aan toe."Waarna hij haar rustig naar het bed van Eevie begon te begeleiden. Hij keek even snel rond, Eef en Lucas waren nergens te bekennen. Ze hadden beter moeten weten dan het meisje alleen achter te laten.
Len schudde zijn hoofd "Je gezelschap is al genoeg," glimlachte hij naar haar terug. Hij keek haar lang aan en leunde onbewust meer naar haar toe. Toen hij merkte dat hij haast maar een centimeter was verwijderd van haar lippen deinsde hij geschrokken achteruit. "Sorry!"Riep hij uit en sprong geschrokken overeind. "Ik weet niet wat me bezielt."Hij haalde zijn handen door zijn warrige haar en vervloekte zichzelf inwendig. "Dit is zo niet het moment, en ik.. ik" Hij zuchtte en liet zijn schouders verslagen hangen. Hij had zichzelf in een moeilijke situatie gewerkt, maar het leek wel alsof hij gehypnotiseerd was toen hij haar probeerde te zoenen.

Prompt schudde Lucas zijn hoofd "Slapen kan straks wel.." merkte hij op. Hij was behoorlijk eigenwijs en koppig en hield er niet van als andere zich met zijn leven gingen bemoeien. Hier vertrouwde hij niemand plus dat hij alleen maar nachtmerries kreeg als hij ging slapen, maar dat hoefte zij niet te weten. Toen hij merkte dat hij iets bot uit de hoek kwam veranderde zijn norse blik in een kalme blik. Vervolgens nam hij plaats tegen een muur vlak bij haar waar hij wat tegen aan leunde "Hoe kom je eraan?" vroeg hij terwijl hij Eevie aankeek. "Die wond, op je schouder.." hij was nieuwschierig naar hoe ze eraan kwam. Kwam het ook door die moordlustige aliens? Of had ze gewoon een vaag ongelukje gehad dat ze gevallig was ofzo.
Leighton schrok zich rot toen ze iets haar voelde vastgrijpen, ze probeerde zich los te trekken maar dat ging niet zo snel aangezien het best sterke armen waren. Geschrokken stond ze stil en keek ze de jongen die voor haar stond recht aan. Haar ogen hadden beiden een andere kleur, haar rechteroog was blauw en haar linker oog was groen, een paar haren hingen voor haar gezicht maar dat weerhield haar er niet van om de jongen aan te kijken. Voorzichtig liet ze zich meetrekken naar het bed waar ze op ging zitten. Toen hij haar had los gelaten wreef ze even over haar polsen en ging vervolgens naar haar benen die nogal zeer deden. Hier en daar zaten wat schrammen maar niks was gebroken. Geen moment wende ze haar blik af van de jongen, wie was hij, wat deed hij met haar? Waar had hij haar mee naartoe genomen?
Camilla stond op het punt om haar ogen te sluiten en naar hem toe te buigen, maar dat momen werd verstoord door zijn gebrabbel. Het duurde niet lang voordat er gelach uit haar mond kwam. "Stel je niet zo aan..." zei ze grinnikend terwijl ze Len's arm pakte en hem naar beneden trok zodat hij naast haar op de grond zat "Je hoeft geen sorry te zeggen" zei ze, alsnog grinnikend. Ze vond het wel grappig hoe hij reageerde. "Ga wat slapen Len, knap je van op" zei ze waarna ze zich naar hem toe boog en een kleine kus op zijn wang drukte. "Als je me nodig hebt roep je maar..." zei ze zachtjes waarna ze opstond en hem een deken toeworp. Goed het was dan wel geen high quality dikke deken maar het was een kleedje wat enige warmte gaf.

Eevie keek hem zijlings even aan "De laatste keer dat ik ben meegegaan op jacht verraste een soul me. We hadden dan wel eerst goed gekeken of de bewoners van het huis weg waren, en we waren er dan ook van overtuigd dat ze nog wel een paar uurtjes weg zouden blijven, maar er was nog iemand aanwezig."Ze zuchtte eventjes. "In principe beweren souls vreedzame wezens te zijn, maar deze ging het geweld niet bepaald uit de weg. Hij had een zakmes bij zich. Voordat ik het me besefte had hij me overmeesterd en stak het uiteinde van het mes uit me schouder. Noah redde me. We waren maar met drie mensen op stap en ik was op een andere verdieping dan hun bezig met spullen bij elkaar rapen. Dus het duurde een tijdje voordat de andere hoorden dat ik het moeilijk had." Eevie liet haar ogen op haar vuile handen rusten en wachtte rustig op Lucas zijn reactie af.
Noah keek haar een beetje bezorgd aan "Ik heb je toch zeker geen pijn gedaan, hoop ik?" Vroeg hij voorzichtig aan haar, niet van plan haar nog meer van streek te maken. Hij keek even bewonderend naar haar twee verschillende ogen en probeerde zich zo min mogelijk bedreigend op te stellen. Hij kon zich voorstellen dat het meisje bang zou zijn. "Mijn naam is Noah, we hebben je in een verlaten huis gevonden." probeerde hij rustig uit te leggen. "Je bent een tijdje bewusteloos geweest. Kun je je nog herinneren wat er met je is gebeurd? Wat is je naam, meisje?"
Len keek Camilla vol ongeloof aan toen hij het dekentje had gevangen. "Niet eens een: "Ga weg viezerik"?" Hij sloeg de deken om zichzelf heen en liet zich weer op de grond zakken. Hij had niet veel ervaring met meisjes en had vanzelfsprekend ook nog nooit ... dingen ... met een meisje gedaan. Op dat vlak was hij gewoon onzeker, wat je niet van hem zou denken. Hij probeerde ontspannen te gaan zitten, maar dat lukte niet. De wang waar ze hem had gekust voelde warm aan en hij voelde een lichte blos op zijn wangen komen, wat waarschijnlijk niet te zien was door zijn bruin gekleurde huid.

Al leunend luisterde Lucas naar Eevie's verhaal, het hele bestaan van de Souls facineerde hem. Hij wilde weten wat hun dreef, alle hoe en waarom's wilde hij weten. "Gelukkig was Noah optijd bij je..." zei Lucas toen Eevie eenmaal uitgepraat was. "Je bent er dan nog goed vanaf gekomen, wij beiden..." zei hij, dat laatste wat zachter. Langzaam kwam hij van de muur af en liep naar een grote stapel hout. Goed, een groot haardvuur konden ze hier niet maken vanwege de rook dan, maar een klein vuurtje om warm te blijven kon altijd wel. Ze hadden hier en daar wat kleine gaatjes waar het rook uit kon gaan, net klein genoeg dat het hun locatie niet verraade tegenover andere wezens. Met wat plankjes en takken in zijn handen liep hij terug en legde het op een hoopje neer waarna hij met gemak een klein vuurtje creërde.Vervolgens pakte hij een dekentje,legde deze neer en ging er zelf op liggen. Even dacht hij terug aan de dag dat hij werd aangevallen maar al gauw schudde hij zijn hoofd en probeerde de herinnering weg te drukken. "Wil je ook een dekentje?" vroeg hij tenslotte toen Lucas weer opzij keek naar Eevie, hij wilde best opstaan en er nog eentje voor haar halen.
Leighton bleef stil zitten terwijl ze hem aankeek en geen woord zei. Ze bestudeerde de jongen, zijn bewegingen en zijn lichaamstaal. Voor zichzelf probeerde ze alles op een rijtje te zetten, maar het was allemaal nogal wazig voor haar. Bewusteloos? Verlaten huis? Ze kon zich er niks meer van herinneren. Het enige wat ze wist was dat ze het ene moment nog thuis zat met haar familie en het andere moment, werd ze hier wakker met deze jongen naast haar. Wat had hij met haar gedaan? Was dit een van de mensen, wezens waarvoor ze altijd gewaarschuwed werden. Meteen schoof ze iets opzij en ging met een hand naar haar hoofd, haar hoofd klopte als een gek, zo'n hoofdpijn had ze. Toen ze haar hand terug trok staarde ze naar de rode vlek op haar hand, ze had een hoofdwond wat toch behoorlijk bloedde.
Camilla schudde haar hoofd al lachend "Len, doe niet zo gek" grinnikte ze terwijl ze hem hoofdschudden en met een glimlach aankeek. Ze merkte zijn nerveusiteit wat ze niet van hem had verwacht. "Ik ga even bij Noah kijken, probeer jij nou maar wat te slapen. Ontsnap" zei ze zachtjes tegen hem met een glimlach waarna ze weg liep. Even keek ze naar Eevie en Lucas die samen waren waarna ze verder liep, zoekend naar Noah. Al gauw hoorde ze iets waarna ze Noah en het meisje zag "Heey, ze is wakker?"zei Camilla terwijl ze vragend kwam aangelopen. Meteen schrok Leighton toen ze nog een stem hoorde, wie waren deze mensen?

"Ja, maar die pak ik zelf wel."Antwoordde Eevie en stond op waarna ze een dekentje pakte en deze naast hem neerlegde, vlakbij het warme vuurtje. Het begon al donker buiten te worden en het vuur verlichtte de ruimte flikkerend. Ze haalde even genoeglijk adem. Ze was moe, ze had spierpijn en ze had honger. Maar ze leefde nog. De tijd tikte langzaam weg. "Wat is er met jou gebeurd?"Vroeg ze zachtjes aan Lucas, en keek hem zijlings aan. Het litteken op zijn gezicht verried dat het in zijn verleden ook niet al te makkelijk was geweest. Met ingehouden adem keek ze hem nog steeds aan, zich voorbereidend dat het wel eens een heftig verhaal zou kunnen worden, hoe anders zou hij aan dat litteken zijn gekomen? Toch zeker niet door een vriendelijke aanraking.. "Als je het me niet wilt vertellen hoeft het niet. Ik wil me neus niet onuitgenodigd in jouw zaken steken."pruttelde ze er vervolgens achteraan.
"Ja, en raad eens wie hier niet waren om haar gerust te stellen toen ze wakker werd?"Reageerde Noah op Camilla haar vraag. "Oh shit,"mompelde hij toen hij het bloed op de hand van het meisje zag en kwam meteen in actie. Hij haalde de dichtstbijzijnde first aid kit en begon wat spulletjes bij elkaar te rapen. "Ik probeer je alleen maar te helpen, blijf stil zitten." Eerst probeerde hij het bloeden te stelpen, wat hem uiteindelijk lukte en vervolgens desinfecteerde hij de wond "Dit kan prikken, maar het is noodzakelijk." verklaarde hij zachtjes. Hij schudde zijn hoofd vermoeiend bij het idee wat dit meisje wel niet allemaal had meegemaakt, maar door de manier waarop ze hem aankeek geloofde hij niet dat ze er iets van kon herinneren. Dat zou hen niet bepaald helpen. "Je kunt ons vertrouwen, we doen je niets.."
Len pruttelde nog wat na toen Camilla om de hoek verdween. Vrouwen.. hij wist werkelijk waar niets van ze. Hij deed zijn ogen langzaam dicht en merkte dat het niet lang duurde voordat hij rustig begon te ademen. Voordat hij het wist lag hij diep te slapen.

Natuurlijk zou ze die vraag stellen, nadat hij aan haar had gevraagd wat er met haar was gebeurd was het wel zo vriendelijk om uit te leggen wat er met hem was gebeurd. "Ik steek me neus toch ook in jou zaken..." opperde Lucas met een klein glimlachje naar Eevie, haar laten wetend dat hij het niet erg vond dat ze het vroeg. Al vond hij het nooit leuk om te vertellen. "Ik ben ook aangevallen door een ... soul"begon hij terwijl hij goed op zijn rug ging liggen en naar het plafond staarde. "Het was een rare week geweest en mijn familie was er ook klaar voor om te vertrekken, schuilplaat te zoeken waar we ons konden verstoppen voor de Souls" Lucas haalde even diep adem, de herinnering deed hem pijn. Hij wist nog precies wat er gebeurde, tot in elk detail. "Ik woonde samen met mijn moeder, zusje en broer. Mijn vader heb ik nooit gekend, tot ik op een dag thuis kwam. We dachten dat we een goede schuilplek hadden gevonden en ik kwam net terug met eten. " even pauzeerde hij voordat hij verder wilde vertellen, het was namelijk geen prettig verhaal. "De hele plek was overhoop gehaald, tekens van bloed zat aan de muur. Mijn moeder vond ik als eerste, dood op de grond. Waarna ik mijn broer vlakbij zag staan. Een van de Souls had zijn lichaam overgenomen, maar hij was zich ertegen aan het vechten. Hoe dan ook, geen van beiden hadden controle over zijn lichaam en hij ging helemaal uit zijn dak. Daar zag ik Seline nog zitten, bang. Ik probeerde haar te beschermen, daar weg te halen, voordat ik het wist lag ik op de grond met dat beest op me. Hij haalde uit met een mes, waarvan een paar toch raak was." Lucas keek niet opzij, hij kon haar reactie wel bedenken. Even was het stil, hij wilde er niet nog verder op in gaan "Uiteindelijk wist ik hem te overheersen, maar toen was het al te laat voor Seline..." zei hij zachtjes, Seline was zijn zusje. "Vervolgens ben ik opgestaan en weggerend. Tot de dag van vandaag hoop ik dat ik ooit wakker wordt uit deze nachtmerrie..." zei hij zachtjes en sloot even zijn ogen.
"Ja ik zag het, Eevie was te druk bezig met Lucas..." merkte Camilla op waarna ze dichterbij kwam. Plots bleef ze stilstaan toen ze Leighton recht aankeek, er was iets opmerkelijks aan dit meisje. Leighton bleef stil zitten toen Noah spullen pakte om haar te helpen, maar ze had haar blik gericht op Camilla. Langzaam ontspande Leighton, iets in Noah's stem klonk vertrouwd. "Heb je een naam meisje?" vroeg Camilla terwijl ze Leighton vragend aankeek. Ook dit keer gaf Leighton geen antwoord, het was alsof ze hen niet kon verstaan. "Spreekt ze onze taal wel?" begon Camilla terwijl ze Noah wat vragend aankeek. Leighton opende haar mond om iets te zeggen maar er kwam geen geluid uit. Met haar handen gleed ze naar haar keel, waarom kon ze niet praten? Wat was er mis? Al gauw liet ze haar handen zakken en liet Noah zijn ding doen. "Ik ga Eevie wel halen, die weet hier vast wel raad mee..." pruttelde Camilla terwijl ze het meisje aankeek. Een rilling ging door haar lichaam, iets vertelde haar dat dit meisje voor problemen zou zorgen. Nog even bleef ze staan, maar al gauw keerde ze zich om en liep de gangen door richting Eevie en Lucas. "Eef?" zei Camilla toen ze bij Eevie en Lucas aan kwam maar merkte dat er een degelijke spanning hing "Oh, stoor ik?"

Eevie luisterde aandachtig naar zijn verhaal en kon ook merken dat het hem veel deed terwijl hij zo af en toe moeite had om verder te gaan. Ze had haar ogen gefixeerd op het vuur en had haar knieën opgetrokken en haar armen daarom heen geslagen. Ze kon zich maar al te goed voorstellen hoeveel pijn hij had geleden, en waarschijnlijk nog steeds meedroeg in zijn hart. Zoiets vergat je niet. Om al je dierbare in één dag te verliezen was teveel voor een mens om mee om te kunnen gaan, zij had Noah dan nog, maar de rest van haar familie was ook gedoemd om de rest van hun leven te dienen als een host. Hun eigen ziel ergens weggepropt in hun eigen lichaam, niets meer dan een kleine aanwezigheid. Het was niets voor souls om mensen te vermoorden, maar als de worsteling tussen mens en soul uit de hand liep zouden ze hun eigen soort verkiezen boven die van de mens. Toen het stil werd besefte Eevie dat hij zijn meest pijnlijke herinnering met haar had gedeeld, meer kon ze niet van hem vragen. Haar hand ging teder of zijn gezicht en gaf daarna een kneepje in zijn schouder. Soms konden woorden gewoon niet uitdrukken wat een simpele aanraking wel kon. Ze was hem van plan een vraag te stellen over zijn vader, toen ze verstoord werden door Camilla. Ze trok haar hand terug en keek haar ietwat gepijnigd aan. Hoe kreeg ze het toch altijd voor elkaar om op de slechtste momenten binnen te vallen? "Wat is er?"Vroeg Eevie, meteen gealarmeerd kwam ze overeind.
Het gevoel dat Camilla had over het meisje, deelde Noah niet. Hij pakte schoon verband uit het doosje en begon deze om haar hoofd te binden. Een pleister zou niet genoeg zijn in dit geval. Hij borg de doos op en keek nog een keer naar wat hij had gedaan voor de wond. Hij besloot zich er maar bij neer te leggen, een dokter was hij nou eenmaal niet. "Heb je nog ergens pijn, lieverd?"Vroeg hij aan haar en knielde voor haar neer. Het feit dat het meisje niet in staat was om te praten maakte hem bezorgd. "Wil je soms wat water?"vroeg hij aan haar. Als ze dat wou, zou iemand naar de waterput moeten gaan om een beetje te halen. Dan mochten ze ook meteen voor hem wat meenemen, van alle inspanning was zijn mond kurkdroog geworden.

Lucas bleef stil toen ze beiden uitgepraat waren, het was niet iets wat hij graag deelde met anderen, maar aangezien hij ook naar haar verhaal had gevraagd had ze ook recht op zijn verhaal. Het was een gebeurtenis die in zijn geheugen geprint stond, in geur en kleuren. Hij voelde zich schuldig, hij had een betere plek voor zijn familie moeten zoeken en hij had ze niet alleen achter moeten laten. Dan was er niks aan de hand geweest en had hij zijn eigen broer niet hoeven vermoorden. Lichtelijk verbaasd keek hij opzij naar Eevie toen hij haar hand bij zijn gezicht voelde. Vreemd genoeg voelde hij zich niet raar bij het feit dat hij zojuist zijn verhaal had gedaan, het was alsof ze hem begreep, een gevoel wat hij nog niet eerder had gehad. Maar voordat hij verder kon denken hoorde hij een andere stem, het was Camilla die aan kwam lopen. Camilla keek even van Eevie naar Lucas en weer terug, raakte ze nou zijn gezicht aan? "Het meisje, is wakker geworden. Ze is nogal verward en ze praat niet." legde Camilla uit terwijl ze Eevie vragend aankeek. Niet goed wetend wat ze met haar aanmoesten. "Ik dacht, jij weet er vast wel raad mee? Noah is bij der en verzorgt haar wonden, maar ik geloof niet dat ze ook maar enig idee heeft van wat er is gebeurt" waarna ze weer even naar Lucas keek. "Ga maar, ik ga toch maar wat slapen.." zei Lucas met een klein zwak glimlachje. Misschien waren ze nog niet helemaal uitgepraat, maar voor nu was het genoeg.
Leighton liet Noah zijn gang gaan en sloot even haar ogen om dingen op een rijtje te zetten. Toen hij klaar was gleed ze met een hand door haar haar om het weer goed te doen zodat het niet in haar gezicht hing. Even keek ze hem aan alsof ze hem niet begreep, maar langzaam knikte ze ja, wat water klonk goed.Het voelde alsof ze uitgedroogd was, ze kon zich niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ze gegeten of gedronken had.

Eevie knikte "Ik kom zo weer terug."Zei ze zachtjes tegen Lucas "Blijf jij hier, alsjeblieft?"Vroeg ze aan Camilla. Het leek haar slim als iemand bij Lucas bleef, ook al wist ze dat Camilla hem niet vertrouwde. Zonder op een antwoord te wachten ging ze eerst naar de waterput om daar een kom met water te vullen. Haastig ging ze naar de twee toe. Eevie zag Noah knielend voor het meisje en bestudeerde haar even. Naast het verband om haar hoofd leek ze er niet slechter aan toe. Ze legde het kommetje met water op de schoot van het meisje en ging in de buurt van Noah staan. "Drink, het is prima water."Noah kwam langzaam overeind toen hij zijn zusje in het vizier kreeg. "Waar is Camilla?"Vroeg hij. "Bij lucas, het leek me niet slim als er veel mensen om dit meisje heen staan te drammen. Dat kan nooit een goed effect hebben."Fluisterde ze tegen hem. Noah gaf haar een blik nadat hij naar het kommetje water had gekeken wat Eevie al genoeg zei. Ze grinnikte zachtjes "Ga voor jezelf maar wat water halen, luilak." Haar aandacht ging van hem weer naar het meisje, wat zag ze er fragiel uit. "Kun je weer een beetje praten?"Vroeg ze "Schud je hoofd maar als het niet lukt, het zou door de moeheid kunnen komen."
Len was onlangs weer een beetje bij bewustzijn en gaapte uitgebreid. Nadat hij even was bijgekomen strekte hij zijn armen en benen uit om vervolgens op te staan en het slaap uit zijn ogen te wrijven. De eerste gedachte dat bij hem naar binnen schoot dat was de gedachte aan Camilla. Hij huiverde eventjes. Hij zou haar later op gaan zoeken om enige zaakjes weer op te pakken. Met de deken liep hij naar de zogenaamde wasruimte. Daar stonden een aantal lege emmers en volle emmers met water. Geen drinkwater in ieder geval. Bij iedere emmer lag er een stukje zeep. Langzaam begon hij zich van zijn kleren te ontdoen. Privacy was hier soms ver te zoeken, dus hij deed ook niet preuts bij het uittrekken van zijn kleren. Hij pakte de emmer en liep naar een geïmproviseerd washokje. Het laken stof zorgde ervoor dat hij toch enigszins wat privacy had terwijl hij zich waste.

Camilla keek ietsjes vaan naar Eevie, zij hier bij Lucas blijven? Gezellige boel. Maar toch gaf ze geen tegengas en knikte terwijl ze ging zitten. "Dus..." zei ze zachtjes terwijl ze naar Lucas keek, maar die zag er niet uit alsof hij nu wilde gaan praten. Lucas keek haar even aan waarna hij goed ging liggen en zijn ogen even sloot. Hij probeerde de herinneringen weg te drukken, nu wilde hije r niet aan denken. Camilla zuchte ietswat en keek om zich heen, al gauw zag ze Len even verderop opstaan en weg lopen, die ging zich vast wassen. Na enige tijd stond ze op en liep ze door verschillende delen van de 'schuilplaats' heen. Hier en daar keek ze naar de andere mensen die er waren en keek of iemand haar hulp nodig had. Ze pakte een paar kommetjes vulde deze met water en deelde deze vervolgens uit. Ze moest toch iets doen om zichzelf nuttig te maken.
Leighton keek op toen ze iemand aanhoorde komen, alleen dit was niet het zelfde meisje als net maar een andere. Wat dankbaar keek ze van haar naar het kommetje water en dronk er gretig van. Met haar hand tikte ze lichtjes op haar keel, haar keel deed zeer maar misschien was het inderdaad vermoeidheid. Langzaam schudde ze haar hoofd waarna ze op wilde staan. Dit ging nog ietsjes moeilijk maar uiteindelijk wist ze zichzelf staande te houden. Ze had nog steeds hoofdpijn maar dat zou naarmate de tijd wel voorbij gaan.

Fris en fruitig liep Len weer de wasruimte uit, hij had genoeg tijd gehad om eens rustig na te denken. Hij was blij dat hij niet meer naar zweet en modder rook. Stilletjes vroeg hij zich af hoelang het zou duren voordat hij weer een wasbeurt nodig had, het zou in ieder geval niet lang kunnen zijn. Toen hij Camilla de anderen zag helpen deed zijn hart een dansje van verliefdheid. Hij haatte dit gevoel, het maakte hem zwak. Zijn voeten leidden hem automatisch naar waar zij was en hij legde zijn hand op haar schouder. "Kan ik je even spreken?"Vroeg hij zachtjes aan haar. "Alleen."Voegde hij daar aan toe, om duidelijk te maken dat dit de andere mensen niks aan zou gaan. Hij pakte haar voorzichtig bij haar hand en leidde haar mee naar een rustige gang. Toen hij er zeker van was dat er niemand hun kant op kwam drukte hij haar zachtjes tegen de muur aan en liet zijn lippen op die van haar komen.
Eevie knikte begrijpend. Rustig liet ze het meisje haar gang gaan, terwijl ze zag dat Noah haar extra goed in de gaten hield. Als het meisje door haar hoeven zou zakken wist ze in ieder geval dat Noah daar zou zijn om haar op te vangen. "Ik zal zo meteen wat eten voor je halen, en natuurlijk een aspirientje, maar zou je eerst je naam in het zand kunnen schrijven?"Opperde Eevie en wees naar de grond "Om je de hele tijd meisje te noemen is natuurlijk ook niks en het lijkt me dat jij daar ook geen reet aan vind."Glimlachte ze.

Camilla keek verbaasd op toen ze een hand op haar schouder voelde "Hee.." zei ze lichtelijk verbaasd tegen hem. "Oh ja,natuurlijk..." ze was iets verward, was er iets ergs wat ze niet wist? Was er iets gebeurd? "Wat is er Len.." begon ze maar voordat ze verder kon praten werd ze tegen de muur gedrukt. Met verraste ogen keek ze hem aan, ging hij haar nu echt ... Zodra ze zijn lippen op de hare voelde speelde er een klein grijnsje op haar gezicht. Voorzichtig deed ze haar armen om zijn nek en beantwoorde zijn zoen.
Leighton keek haar iets vragend aan waarna ze aan haar polsen voelde, gelukkig had ze haar armbandje nog om. Het was een gouden armbandje met haar naam 'Leighton' erop. Meteen stak ze haar pols uit zodat de andere twee het konden lezen. Vervolgens keek ze vragend van het meisje naar de jongen. Ze begreep er nog steeds vrij weinig van, wie waren deze mensen? Wat deden ze met haar en hoe was ze hier terecht gekomen?
Lucas was ondertussen opgestaan, hij had nog een paar takken op het vuur gegooit zodat Eevie in ieder geval een vuurtje zou hebben als ze terugkwamen. Ergens wilde er weer opuit gaan, opzoek gaan naar de Souls en erachter te komen waar de kern van dit alles was. Hoe konden ze dit ooit tegen houden? Er moest een manier zijn, ze konden namelijk niet voor altijd verstoppen, dat zou gegarandeerd naar hun dood leiden. Hij liep naar het was hok waar hij zijn t-shirt uit trok, deze was toch gescheurd. Hij gooide wat water over zijn gezicht en over zijn armen waarna hij in het water staarde. Op zijn gezicht was het meest zichtbare litteken meer over zijn gehele boven lichaam zaten schrammen en kleine littekens. Vol afschuw keek hij naar zichzelf, meteen zoch hij een schoon shirt en liep weer terug naar de plek waar hij daarnet zat.

Len liet zijn lippen het werk doen en besloot er niet al te veel over na te denken en wat de gevolgen wel niet waren van wat hij nu aan het doen was. Dat was allemaal een zorg voor later. Zijn handen liet hij van haar zij naar haar heupen glijden en hij drukte zijn lichaam zachtjes tegen die van haar. "Ik kon het niet laten, volgens mij verlang ik onbewust al een tijdje naar je."Zei hij ademloos tegen haar lippen toen hij de kus verbrak om ietwat op adem te komen. Het kon hem op het moment niet schelen of dit een slimme zet was geweest of niet, ze had hem terug gezoend en dat was al genoeg.
Eevie boog zit wat naar voren om de letters duidelijk te kunnen lezen. "Ah, Leighton, wat een mooie naam. Ik heet Eevie en ik weet niet of je Noah al kent. We zijn hier met een stuk of vijftien man ondergedoken voor de Souls."Begon ze. "We dachten niet dat er nog andere mensen over waren, maar jij bent het levende bewijs daarvan."Ze bestudeerde Leighton en keek of ze enige uitdrukking op haar gezicht kon ontrafelen. Aangezien ze niet leek te kunnen praten moest ze het met uitdrukkingen doen. "We zitten hier al een aantal jaar. Deze schuilplaats is gebouwd door mensen die ruim van tevoren wisten dat we dit op een bepaald punt nodig zouden hebben. Helaas zijn die omgekomen nadat ik hier als een kwetsbaar jong meisje aankwam met mijn broer en beste vriendin Camilla."Eevie haalde mauwen van haar trui op en wachtte rustig op enige reactie van het meisje af.