Vampires 01 rpg

Will:
De afgelopen dagen waren heftig en wreed voor Will geweest. De transformatie van mens naar vampier was een pijnlijke proces geweest en de nasleep was nog verschrikkelijker. De dorst was niet te harden. Maar Logan had hem geholpen daarmee overweg te gaan. Hij had zich niet druk gemaakt om zijn zus omdat hij andere dingen aan zijn hoofd had, maar toen hij in het dorp liep kon hij niet anders dan afvragen hoe Leby had gereageerd toen en hij en Logan plotseling waren verdwenen. Die was totaal over de rooie gegaan. Geen twijfel over mogelijk. Hij luisterde naar wat Logan in gedempte stem tegen hem zei en snapte het allemaal wel. Hij had genoeg vampier films gezien om te weten wat er gebeurde als het bekend werd dat vampiers echt bestonden. "wat moet ik dan tegen leby zeggen?"vroeg hij zachtjes terwijl hij zo normaal mogelijk door de straten probeerde te lopen. Die vraag zat hem al een tijdje dwars. Zo af en toe liepen ze langs mensen en Will schakelde dan automatisch zijn reukvermogen uit, voor zover dat kon. Een truukje dat hij van Logan had geleerd. Al hielp dat maar een beetje. "Ze gaat het me absoluuuuut niet makkelijk maken."En de volgende vraag in zijn hoofd was, wat moest hij Eówyn vertellen? Die zou hij binnenkort ook gaan bezoeken. Hij moest wel. Hij lest weten of ze niks mankeerde.

Leby:
Sinds dat haar broer en Logan zomaar waren verdwenen zonder enig bericht, was ze een rotzooi geweest. Geen bericht, geen telefoontje helemaal niets. Ze had zich suf lopen piekeren. Had Logan Will soms naar het ziekenhuis gebracht omdat zijn conditie toch slechter was dan ze eerst dachten? Nee dat kon niet, dan had hij dat wel gemeld. Alsnog had ze alle ziekenhuizen in de buurt gebeld. Nee, haar broer was niet opgenomen. Even had ze getwijfeld om naar huis te gaan, maar dat had ze niet gedaan. Haar vader zou haar voorlopig niet meer zien, had ze besloten. Dus daarom zat ze nog steeds in dezelfde hotelkamer als een paar dagen geleden. Nu zat ze op haar bed met haar telefoon in haar handen. Waarom belde geen van beide haar? Ze ging uit van het ergste en hield haar hoofd vermoeid in haar handen. WAt moest ze nu doen?

Logan zuchtte iets toen Will vroeg wat hij tegen zijn zus moest zeggen "Vertel haar dat je iemand moest helpen die in de problemen zat. Of dat je ergens heen moest voor zaken. Weet ik veel" merkte Logan op terwijl hij Will bekeek. "Of dat je probeerde je vader op te laten sluiten, verzin iets" merkte Logan op voordat hij verder begon te lopen. "Hou je gedeinsd, ik ben snel terug" waarna Logan verdween, opzoekgaand naar diegene die Will veranderde. Eówyn deed de tv aan terwijl ze de afwas aan het doen was. De vorige avond was er een groot diner waardoor niet alles in de vaatwas kon. Plots liet ze een bord vallen toen ze het nieuws hoorde. Het ging over mensen die de afgelopen paar dagen verdwenen waren. Het was op het nieuws omdat het meer was dan gebruikelijk.

Will:

Hij was echter niet van plan om zich gedeisd te houden. Zijn gedachte dwaalde af naar Eówyn en hij gebruikte zijn geheugen en reukvermogen om haar huis weer te vinden. Het duurde niet lang met zijn vamp snelheid om daar te komen. Hij stond voor het gesloten hek en keek naar het grote huis. Eerst zou hij kijken hoe het met haar ging voordat hij zijn zus bezocht. Ten slotte had hij ook haar zonder een woord achter gelaten. Hij pakte zijn mobieltje uit zijn zak en zocht haar nummer op. 'Kom naar buiten, ik wil je zien.' sms'te hij naar haar en hij zorgde er voor dat hij een beetje uit het zicht was zodat haar familie hem niet zouden opmerken. Nadat zijn mobiel vertelde dat het berichtje was verstuurd wachtte hij en hij wist zeker dat als zijn hart nog had geklopt, die nu flink tekeer was gegaan. Wat moest hij haar nou vertellen?

Eówyn ruimde vluchtig de scherven op van de grond, wat verward keek ze nog naar het beeld maar zette al gauw de tv weer uit. “Er zal hem vast niks gebeurd zijn, vast gedroomd” murmelde ze tegen zichzelf waarna ze de keuken netjes opgeruimd achter liet. Toen haar telefoon afging pakte ze deze van de tafel en staarde even naar het schermpje “Will?” murmelde ze en las de woorden hardop. Wat vragend liep ze naar het raam, maar er was niemand te zien. Vluchtig pakte ze een vestje van de kapstok en liep naar buiten richting het hek. “Will?” zei ze toen ze daar eenmaal was, ze opende het hek en keek even rond waarna ze Will al gauw gespot had. “Je staat zo verscholen?” merkte ze op terwijl ze in de opening van het hek bleef staan. Er was iets anders aan hem, maar ze kon momenteel niet bedenken wat er anders was.

Will kwam wat dichter naar haar toe, maar bleef op een veilige afstand staan. “Ik wist niet of je familie al van me af wist of niet.”begon hij en hij zweeg terwijl hij haar even bestudeerde. Het zag er niet uit alsof ze iets mankeerde. “Sorry dat ik niets meer van me heb laten horen.. sinds..”Hij maakte een gebaar met zijn hand omdat hij niet wist hoe hij die zin moest afmaken. “Maar die wond die ik had opgelopen leek erger te zijn dan ik had gedacht.”Hij keek haar aan om haar reactie af te lezen “Ben nu weer helemaal in orde.”Hij liet haar zijn nek zien waar niet eens een litteken zat. “Hoe.. hoe gaat het met jou?”Vroeg hij haar voorzichtig.