Vampires 01 rpg

Logan:Even bleef Logan stil, niet wetende hoe hij moest uitleggen wat er gebeurd was. "Vermoord" antwoorde hij uiteindelijk terwijl hij van de lucht naar haar keek. "Het is alweer een...tijdje geleden" zei hij vervolgens en glimlachte iets om te zien dat hij niet een al te pijnlijk onderwerp voor hem was. Even keek hij haar aan om haar reactie af te kunnen lezen maar al gauw richtte hij zijn aandacht weer op de omgeving om hem heen. "Moet je overigens niet naar huis? Je zit hier al een behoorlijke tijd" merkte hij vervolgens op, het wa s ook nog eens koud buiten dus zou het logisch zijn als ze terug naar huis zou gaan waar ze kon opwarmen. "Of hou je van de kou?" een klein lachje verscheen op zijn gezicht, hij wilde verder niet over Evalyn praten. Dit was de eerste keer dat hij er zelf over begon, de eerste keer dat hij er echt weer over na dacht.

Éowyn:"Het is beter als ze niet weten dat ik weg ben" pruttelde Éowyn toen Will vroeg of ze het niet tegen haar familie moest zeggen. "Chinees is prima, ik ben ondertussen vaste klant bij de afhaal chinees dus dat zit wel goed" zei ze terwijl ze opzij naar hem keek. Vaak maakte Éowyn avond eten maar ze at zelden mee. Haar oom en tante hadden vaak 'gezelschap' waar ze Éowyn niet bij wilde hebben dus moest ze vaak alleen op haar kamer eten. Ondertussen was ze al dikke vrienden geworden met de pizza koerier en een van de jongens bij de Chinees. "Zeg, waarom neem je me eigenlijk mee uit eten?" vroeg ze nieuwschierig. Ze kon wel verschillende redenen bedenken, maar ze wilde het liever uit zijn mond horen. "Het gebeurt me niet vaak dat ik iemand ontmoet en de volgende dag voor me deur staat om me mee uit eten te nemen" zei ze met een klein lachje.

Leby:
"Als ik het lekker warm heb, vind ik de kou niet erg. Maar zoals je zegt ik zit hier al een tijdje en ik denk wel dat het tijd word om naar huis te gaan."Verzuchtte ze en pakte de zonnebril en stopte deze in haar tas. "Het probleem is alleen dat ik geen zin heb om naar huis te gaan."Ze had aangevoeld dat hij het er niet meer over wilde praten en respecteerde dat. Net zoals hij dat had gedaan toen het over haar blauwe oog ging. Ze stond langzaam op en wreef haar handen over haar armen in een poging om het wat warmer te krijgen. Wat raar dat ze nu pas de kou voelde. "Maar pap verwacht me en heeft vast al het eten gemaakt."Zei ze verslagen tegen zichzelf. De sneeuw had al een laagje over het hele park gelegd en ze vond het altijd heerlijk om de sneeuw onder haar voeten te voelen. "Het was fijn om je weer te zien Logan, ik had even wat afleiding nodig."Meende ze oprecht en maakte aanstalte om weg te gaan.

Will:
"Ik was in de buurt?"Opperde will en keek even opzij naar haar, maar al snel richtte hij zijn aandacht weer op de weg. Niet veel later waren ze in de straat, waar er een bord met 'Chinees restaurant' boven een klein gezellig appartementje hing. Hij trok even zijn schouder op "Je zag er niet bepaald gelukkig uit de eerste keer dat ik je ontmoette. En vandaag ook al niet."Hij parkeerde de auto behendig in een parkeerplaats dicht in de buurt van het restaurant. Hij zette de motor uit en draaide de sleutel uit het contact. "En ik wil proberen daar verandering in te brengen."Zei hij simpelweg, haar aankijkend. Hij glimlachte, stapte zonder nog verder iets te zeggen uit en liep naar haar kant waarna hij de deur openhield voor haar. "Kom, ik bevries zowat."Hij was vergeten om een jas mee te nemen van huis vanmorgen, en stond binnen een minuut te bibberen. Hij haatte de wintermaanden.

Logan:
Terwijl Leby opstond bleef Logan rustig zitten "Wacht.." zei hij terwijl hij een papiertje uit zijn zak haalde en het in haar handen duwde "Ik weet dat het wat vreemd is, maar als er iets is. Wanneer dan ook, kan je me bellen" zei Logan terwijl hij haar even aankeek. Het had die ochtend snel een telefoon geregeld. "Sorry, je lijkt zoveel op haar. Dat ik je niet gewoon met rust kan laten.." opperde Logan waarna een klein glimlachje op zijn gezicht verscheen. Hoe dan ook zou hij haar zowizo volgen naar huis, om er zeker van te zijn dat haar vader Leby niet weer mishandelde.

Éowyn:
Zwijgzaam bleef ze in de auto zitten, hij had gelijk ze was ook niet gelukkig. Toen hij de deur open deed stapte ze uit en volgde hem naar binnen, ook zij had geen jas aan. "Sneeuw is snel gegaan" pruttelde ze toen ze eenmaal binnen waren en wierp nog één blik naar buiten voordat ze ergens plaats nam. "Dus ik weet dat je Will heet, bij een garage werkt en van Chinees houdt. Wat kan je me nog meer over jezelf vertellen?" vroeg ze geintereseerd. Als ze met hem wat ging eten wilde ze wel wat meer van hem weten dan alleen zijn naam en waar hij werkte.

Leby:
"Dankje."Zei Leby en bekeek het blaadje even "Ik zou je mijn nummer willen geven, maar ik heb geen pen."zei ze voordat ze hem opvouwde en in haar broekzak stopte. Even bleef ze staan en keek hem met een fronsje aan vanonder haar wimpers. Er drukte iets op haar hard dat ze hem moest zeggen voordat ze naar huis ging. "Het spijt me dat ze dood is, maar ik ben haar niet. Hoe vreselijk graag je dat misschien wilt. Besef dat wel."Was het enige dat ze wist te zeggen, misschien klonk het hard, maar ze wilde hem geen valse hoop geven dat ze ook maar een beetje op de persoon leek waar hij duidelijk van had gehouden. "Het spijt me.."Zei ze vervolgens en wendde haar ogen van hem af. Ze wensde dat ze het niet had gezegd.

Will:
Toen ze bij een tafeltje bij een raam hadden plaatsgenomen wenkte hij een ober. "Ik wil waarschijnlijk net zo graag als jou zo snel mogelijk uit huis gaan, en werk me kapot om het geld bij elkaar te krijgen."begon hij zijn verhaal. "Maar ik ben tegelijkertijd ook nog met mijn opleiding bezig om een manager functie te krijgen later."Hij keek even naar de ober die vroeg of ze iets wilde drinken."Een cola, graag."Nadat ook Éowyn iets had besteld ging hij weer verder. "En wanneer ik mijn eigen woning heb neem ik ook mijn zus mee. Ze is vier jaar ouder dan mij, maar moest vorig jaar stoppen met school omdat we het thuis niet zo goed hadden. Dus is ze er een tijdje tussenuit gegaan, maar daardoor heeft ze nog geen diploma op zak. Nu moet ze wachten tot het nieuwe schooljaar voordat ze weer met school kan en wilt beginnen." Toen de ober hun drankjes neerzette vroeg hij hun ook of ze al wisten wat ze wilde hebben. Will bestelde zijn favoriet "Babi pangang natuurlijk."

Logan:
Logan glimlachte iets bij haar woorden “Maak je geen zorgen, dat weet ik wel” zei hij terwijl hij haar even aankeek. Hij wist dat dit meisje nooit Evalyn kon zijn, ook wist hij dat ze op geen enkele manier verbonden aan haar was maar iets in hem voelde zich aangetrokken door Leby. Langzaam stond hij op en liep hij langs haar heen “Fijne kerstdagen Leby” zei hij waarna hij weg liep. Uiteindelijk had Leby zichzelf nooit voorgesteld, maar hij wist haar naam omdat hij in haar portomonee gekeken had toen de man haar portomonee had gestolen. Logan liep het zicht uit maar was niet van plan Leby alleen te laten. Hij wist dat haar broer weg was en dat ze zo alleen thuis zou zijn met haar vader. In dien er iets zou gebeuren zou hij in de buurt zijn om het te stoppen.

Éowyn:
Ook Éowyn bestelde een cola en als eten nam ze de bami Moksi Meti, haar favoriet. Aandachtig luisterde ze naar zijn verhaal terwijl ze een slok van haar cola nam en even naar buiten keek. Éowyn ging niet naar school, toen haar ouders nog leefden studeerde ze maar sinds ze hier bij haar oom en tante woont mag ze niet eens meer naar school.. Tenzij ze er zelf voor kan betalen, maar dat kan ze niet. “Zou zo fijn zijn, geen geldzorgen, lekker op jezelf wonen en geen zorgen meer te maken om wie dan ook” murmelde ze iets afwezig waarna ze weer naar Will keek. “Danku” zei ze beleefd tegen de ober toen hij hun eten kwam brengen en ze nam gauw een hap. Éowyn moest nog even wachten, op haar 21e zou ze toegang krijgen tot alle nalatenschap van haar ouders. Eigenlijk zou ze het al meteen moeten krijgen maar haar oom en tante had de recht zo overtuigd dat Éowyn nog maar een kind was en niet wist hoe ze met geld etc. om moest gaan dat ze tot haar 21 moest wachten. “Eetsmakeiljk” zei ze nog gauw tussen neus en lippen door waarna ze rustig nog een hap nam.

Leby:
Leby had Logan eerst nagekeken voordat ze zelf naar huis begon te lopen. Eenmaal thuis hing ze haar jas en dergelijke aan de kapstok voordat ze naar de woonkamer ging waar haar neus meteen de geur van het avondeten oppikte. "Wat eten we?"Vroeg ze aan haar vader, die op zijn luie stoel zat. "Het gewoonlijke."Antwoordde hij kortaf en vermeed oogcontact. "Waars Will?"Vroeg ze, misschien een beetje gealarmeerd. "Die heeft besloot ergens anders zijn avondeten te nuttigen."Zei haar vader, waarna hij opstond van zijn stoel er richting de keuken liep. Vlug keek Leby rond of ze ergens een geopend biertje vond of iets anders dat alcohol bevatte, maar ze kon niets vinden. Het verklaarde waarom hij zo nors was. Het leek wel of de enige manier waarop haar vader met emoties kon omgaan, met alcohol in zijn bloed was. Het avondeten verliep verder rustig. Ze hadden het niet meer over gisteren en andere gevoelige onderwerpen. Leby ruimde netjes de tafel af toen ze klaar waren met eten en haar vader liep naar de bank waar hij zich liet neerploffen alsof hij kapot was van het niets doen de hele dag. "Morgen is het kerst."Zei hij toen Leby klaar was met opruimen en de woonkamer in kwam. "Morgen is het je moeders verjaardag."Leby bleef even staan, de haartjes in haar nek gingen overeind staan door de manier waarop haar vader dat had gezegd. "Weet ik." zei ze zachtjes en liep vervolgens naar haar slaapkamer, waar ze het slot van haar deur dicht deed.

Will:
Toen Will Éowyn zo genoeglijk van haar maaltijd zag genieten kon hij het niet laten te glimlachen. Het leek net alsof ze thuis werd uitgehongerd. Die gedachte zorgde ervoor dat hij even fronste. Hij hoopte dat hij het mis had. Na een paar happen van zijn eten te hebben genomen keek hij haar weer aan. "En wat doe jij? Naast al die klusjes thuis bedoel ik dan, en naast het feit dat je vaste klant bent bij dat ene café van gisteren. Ik vind het maar een tent vol met rare gozers. "Vroeg hij haar, aangezien hij nu een hoop had gepraat wilde hij ook dat zij wat over zichzelf vertelde. Hij hield ondertussen ook in de gaten dat die anderhalf uur dat hij met haar had niet al om was, door af en toe op zijn horloge te kijken. Hij zou niet willen dat ze door zijn toedoen problemen kreeg. Hij had zijn cola op en bestelde er nog eentje voor hem en voor Éowyn. Ook legde hij zijn goedkope mobiel op tafel, die zat ongemakkelijk in zijn broekzak.

[Zullen we zo wat drama maken? some action? =D]

Éowyn:
Even bleef het stil nadat Will die vraag had gesteld "Niet veel, dat is eigenlijk mijn hele leven" zei Éowyn waarna ze weer een hap nam. "Mijn ouders zijn niet zo lang geleden overleden, ze hebben me achter gelaten bij mijn oom en tante. Alleen kende ik ze neit echt goed en zij wilde ook niks met mij te maken hebben." ging ze verder terwijl ze even naar buiten staarde. "Hoe dan ook, nog een eventjes volhouden, dan krijg ik mijn geld en alles wat mijn ouders hebben achter gelaten en kan ik weg hier" zei ze met een glimlach op haar gezicht. "Ah en dan nog mijn geweldige nichtje" ging ze verder terwijl ze een foto liet zien. Het was een erg mooi meisje, je zou zeker geen bitch achter dat gezicht verwachten "Madam denkt dat ze de koniging is ofzo" waarna er een rilling over Éowyn's lichaam ging. "Kreng dat het is" zei Éowyn waarna ze ietswat onschuldig glimlachtje en vervolgens haar bord leeg at.

[ Jaaa is goed, begin maar wat ^^ ]

Leby:
Leby was bijna op haar bed in slaap gevallen, met kleren en al, toen ze gerammel aan haar deur hoorde. Maar het vage besef dat ze haar deur uit voorzorg op slot had gedaan kwam pas later toen ze wat wakkerder was. "Doe open, Leby"hoorde ze haar vader zeggen aan de andere kant van de deur. Hij zei het met een dubbele tong, wat haar al waarschuwde dat hij toch naar de drank had gegrepen toen ze naar boven was gegaan. Angstig keek Leby naar de deur, waarna ze naar haar mobieltje op zoek was. Ze had kunnen weten dat het juist vanavond mis zou gaan. "Jij had thuis moeten zijn.."Hoorde ze haar vader zachtjes zeggen, waarna hij nog een wanhopige ruk aan de deurknop gaf. "JIJ had je moeder kunnen redden."Schreeuwde hij. Nog een ruk aan de deurknop. Terwijl Leby's ademhaling oppervlakkig werd van angst pakte ze het mobieltje van haar nachtstand en toetste het nummer in dat ze van Logan had gekregen. Met haar andere hand probeerde ze het raam van haar kamer zo snel mogelijk open te maken. De deur zou het niet langer kunnen houden. Ze moest hier weg, anders zou het slecht aflopen. Ze had geen tijd om te kijken of Logan zou antwoordden. Ze klapte de mobiel weer dicht en stopte hem in haar broekzak waarna ze uit het raam keek. Ze zou de val overleven. Haar slaapkamer was op de eerste verdieping. Even haalde ze diep adem, maar het kalmeerde haar niet. "Laat me met rust!"Riep ze naar haar vader. "We hadden je nooit moeten adopteren."Gromde hij als reactie. "Wat?"slaakte Leby het kreetje. Ze stond al klaar om uit het raam te klimmen. "Je bent mijn dochter niet."Hoorde ze haar vader zeggen. Hij amuseerde zich kostelijk terwijl hij dit zei. "waarom denk je anders dat je niet op je broer of mij of je moeder lijkt?" Te geschokt om iets te zeggen bleef Leby staan. Pas toen er met een zwaar object tegen de deur werd geramd kwam ze weer in actie en hing een been door het raam, en probeerde met haar hand ergens grip te krijgen. Eerst wegwezen, daarna nadenken.

Will:
Nadat ze een tijd lang hadden gepraat keek Will op zijn horloge om te zien dat het anderhalf uur bijna voorbij was die Éowyn hem had gegeven. "De tijd vliegt als je er een keertje niet op let."Mopperde hij wat waarna hij om de rekening vroeg. Hij gaf ze het geld waarna hij zijn spullen bij elkaar raapte en samen met Éowyn weer naar zijn auto liep. "Ik hoop dat je je een beetje hebt vermaakt."Zei hij toen hij de deur van de auto had opgemaakt zodat zij kon zitten. "Hopelijk kunnen we de volgende keer voor langer dan anderhalf uur iets afspreken. Dit is me veel te kort tijd."Grijnsde hij naar haar. Hij had nog helemaal geen zin om haar naar huis te brengen, maar hij had het nu eenmaal beloofd. Nadat ze was ingestapt liep hij om de auto heen om zijn plek als chauffeur in te nemen. "Morgen is het kerst. Wat zijn jouw plannen?"Vroeg hij haar belangstellend. Hij zette de motor aan, daarna de radio, die hij zachter zette en reed vervolgens uit de parkeerplek weer richting Éowyn haar huis. Het sneeuwde nog steeds een beetje en in die anderhalf uur tijd lag er al een behoorlijk laagje, waardoor hij voorzichtiger moest rijden dan voorheen. Hij had geen zin in een auto ongeluk.

Logan:
Logan had al in de gaten wat er aan de hand was voordat Leby zijn nummer draaide, maar hij kon niet zomaar verschijnen in haar kamer. Dat zou te veel vragen opwekken. Van een afstandje volgde Logan wat er binnen het huis van Leby afspeelde. Binnen een paar seconden stond hij voor haar huis, vlak onder het raam van Leby "Leby" zei Logan terwijl hij omhoog keek. "Laat je maar naar beneden zakken, ik vang je wel" ging Logan verder terwijl hij rustig bleef staan. Logan was snel in zijn bewegingen en zou Leby dan ook zonder moeite kunnen opvangen, ze moest hem alleen vertrouwen. Even keek hij opzij toen iets anders zijn aandacht trok, ze waren hier niet alleen. Diep in de duisternis van de nacht zag hij een aantal ogen die ook snel weer waren verdwenen. Hij zou zich daar later wel druk om maken, maar eerst moest hij Leby helpen. "Ik vang je, heus waar. Niet bang zijn" vervolgde hij terwijl hij omhoog naar Leby keek. Hij kon niet verklaren waarom hij daar zo snel stond maar hij zou er vast wel een excuus voor verzinnen.

Éowyn:
"Bedankt voor het eten" zei Éowyn met een glimlachje terwijl ze de auto instapte en zich opwarmde. "Ah kerst...." murmelde Éowyn terwijl ze even naar buiten keek. "Ik weet het niet, hangt net van hun bui af" zei Éowyn tegen Will terwijl ze even nadacht "Hoogstwaarschijnlijk zit ik in mijn kamer, kerst te vieren in mijn eentje." een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Éowyn hield zich groot, dit was de eerste kerst zonder haar ouders en dat was best pijnlijk, al wilde ze dat niet toegeven. Ze hield er niet van om haar emoties te laten zien of haar gevoelens bloot te stellen. Ietswat glimlachte ze zijn kant op waarna er een dofe klap klonk en de auto tot stilstand kwam. Éowyn werd bleek, ze hadden zojuist iets aangereden, het was zo plots verschenen. "Will.." murmelde ze terwijl ze achterom keek. Even achter hun lag er iets op de grond, of liever gezegt iemand. "Will!" zei ze vervolgens waarna ze meteen haar gordel losmaakte en uitstapte. Er was niemand anders te zien in de straat, het waren alleen zij en diegene die op de grond lag. "Snel bel.." begon ze maar zweeg toen ze het lichaam zag bewegen. Opgelucht haalde ze adem, de persoon leefde nog. Maar voordat ze helemaal gerustgesteld was zag ze iets vreemds gebeuren. De man stond langzaam op en duwde zijn arm die uit de kom was weer terug, net als zijn knie. Wat ze niet wisten was dat dit een vampier was die een spelletje met de twee wilde spelen.

Leby:
Toen Leby Logan zijn stem onder haar hoorde twijfelde ze geen minuut aan hem. Eerst zorgde ze er voor dat ze haar tweede been ook uit het raam had gewerkt voordat ze zich met ingehouden adem liet vallen. Toen ze zijn sterke armen om haar heen voelde keek ze in een reflex naar boven naar het raam waar ze gevloek hoorde, gevolgd door een deur die tegen een muur sloeg. "Oh Logan, ik moet hier weg."Fluisterde ze gejaagd, haar hart sloeg tegen haar ribbenkast en haar ademhaling ging veel te snel dan goed voor haar was. "Hij is door het dolle heen."Ze trok zich voorzichtig los uit zijn armen en pakte zijn hand vast waarna ze gewoon in een willekeurige richting begon te rennen. De kou van de avond raakte haar niet door de adrenaline die door haar lijf ging en de vragen die eigenlijk in haar hoofd zouden moeten springen bij het zien van Logan, bleven weg. Toen ze een aantal blokken verder van haar huis waren bleef ze hijgend staan. Pas nu voelde kon ze weer rustig ademhalen. "I-ik.. ik weet niet waarom hij het op mij heeft voorzien."fluisterde ze paniekerig tegen zichzelf, haar handen in haar haren, alsof ze op het punt stond om hysterisch te worden. Alsof ze niet bewust was van Logan in haar buurt keek ze om zich heen om te zien of haar vader ze had gevolgd. "Wat bedoelde hij met.. geadopteerd? Hoe..."Ze slikte de brok in haar keel weg en keek nu pas weer naar Logan. "W..waar moet ik heen?"

Will:
Hij had willen reageren op wat Éowyn eerder had gezegd toen ze over iets heen reden. Nu keek hij verschrikt toe hoe de man zijn eigen ledematen weer op de juiste plek deed. "Dit klopt niet."Stamelde hij, waarna hij logisch begon na te denken. De vampier stond met zijn rug naar hen toe toen hij zich herstelde en draaide zich langzaam om toen hij klaar was. Een gemene glimlach op zijn witte gezicht. Het was een lange gozer, en zijn ogen waren zwart. "Vlug, in de auto. nu!"Zei Will en begon Éowyn weer naar zijn auto te duwen. Voordat hij zelf in de auto kon zitten werd hij overvallen door de onbekende jongen"Rij weg!"zei hij tegen Éowyn voordat de vampier hem met alleen zijn hand tegen de dichte deur van de passagiers kant waar Éowyn zat drukte, waardoor zij er ook niet uit kon. "Jij moet het broertje zijn."De vampier likte langs zijn lippen en zijn witte scherpe tanden glinsterde in het maanlicht. "Jammer dat ze er niet is om toe te kijken."Will stribbelde hard tegen toen de man zijn hand tegen Will zijn keel drukte, waardoor de Vampier hem weg van de auto haalde en hem hardhandig tegen de grond werkte. Toen de scherpe tanden het huid van zijn nek doorboorde schreeuwde hij. De pijn was niet te harden, en langzaam voelde hij ook zijn kracht weggaan. "Wat ben jij?"pruttelde hij zachtjes, niet in staat om nog verder tegen te stribbelen of zich zorgen te maken om Éowyn.

Logan:
Soepel ving Logan Leby op en zette haar voorzichtig neer op de grond. In de paar seconden dat hij haar vast hield voelde hij haar ademhaling en hart te keer gaan. Zonder iets te zeggen liep hij achter haar aan, even keek hij nog achterom naar het raam maar voordat de man er eindelijk was waren de twee al uit het zicht. "Haal rustig adem..." zei Logan zachtjes terwijl hij zijn jas uit deed en deze over haar schouders legde zodat ze iets warmer zou zijn. Voorzichitg pakte hij haar handen vast en deed deze naar beneden waarna hij haar recht aankeek "Haal even diep adem, hij kan je nu niks doen" zei hij terwijl hij ervoor zorgde dat ze hem bleef aankeken. Nadat ze iets gekalmeerd was trok hij haar mee de weg op riching het hotel waar hij verbleef, altans voor deze nacht dan. "Wacht even hier.." zei hij terwijl hij haar liet zitten ergens in de lobby van het hotel. Vluchtig liep hij naar de balie, maakte een babbeltje met de receptioniste en kreeg vervolgens sleutels "Kom op..." zei hij tegen Leby terwijl hij haar begeleide naar de lift en vervolgens naar de kamer die hij had gekregen. Eenmaal binnen sloot hij de deur en liet Leby op het grote bed zitten. "Hij is hier niet en zal hier ook niet komen..." Logan probeerde haar gerust te stellen maar of dat nu echt werkte?

Éowyn:Éowyn wist niet wat ze zag toen de man zich omdraaide. Dit was het engste beeld wat ze ooit had gezien, een kleine gil ontsnapte haar keel toen de man op hun afkwam. Vluchtig ging ze naar de auto maar de man was hen te snel af. Nadat ze door Will de auto in werd geduwd keek ze angstig naar buiten naar de man die zich op Will had gewerkt. Zonder na te denken reed ze hard weg. Na ongeveer 5 minuten hard te hebben gereden remde ze. Waar was ze mee bezig, ze liet Will gewoon achter? Vluchtig haalde ze haar mobieltje uit haar broek zak "Help, er wordt iemand aangevallen.." pruttelde ze waarna ze de straatnaam doorgaf waar ze zo juist was. Vervolgens draaide ze zich om en reed terug naar de plek waar het zojuist plaats vond. Daar stapte ze uit en keek ze om zich heen "Will?" vroeg ze toen ze niks zag.

Leby:
Op weg naar het hotel had Leby geen woord meer gezegd. Pas toen ze op het bed in de hotelkamer zat keek ze omhoog naar Logan die wat tegen haar zei. Haar ademhaling was wat rustiger en ze gaf zich nu pas de tijd om alles op een rijtje te zetten. Ze zuchtte even en verborg haar gezicht met haar handen. Ze had zich nog nooit zo bedreigd gevoeld in haar leven. En dat door haar bloedeigen vader. Maar was hij wel haar bloedeigen vader? Ze wist niet meer wat ze moest denken. Ze trok haar handen weer terug en keek hem verdrietig aan. "Dank je Logan. Zonder jou.."ze maakte die zin niet af. Ze wilde er niet meer aan denken, maar het speelde alsmaar weer af in haar hoofd. "Ik was zo bang."Huilde ze zachtjes en bedekte haar mond met haar hand om het niet uit te jammeren. De jas die hij haar om had gedaan, zakte van haar schouders af toen die lichtjes begonnen te schokken. Ze was het niet gewend om te huilen, en het geluid klonk haar dan ook vreemd in de oren. Maar het was de enige manier om de druk die op haar hart zat te verlichten.

Will:
De vampier had hem het donker in gesleept, van de openbare weg af. Hij had geen zin in pottenkijkers of bemoeials wanneer hij zijn werk deed. Toen de vampier Will zijn hart zo langzaam voelde gaan dat het levensbedreigend was stopte hij met drinken. De vampier keek hem minachtend aan "Jij wilt weten wat ik ben? Daar zul je gauw genoeg achter komen."Grijnsde hij met bebloede tanden. Hij maakte een sneetje in zijn pols en dwong Will het bloed te drinken dat eruit sjilpte. Tegen wil en dank dronk hij het bloed aan dat in zijn mond werd gedrukt en viel tegen de grond toen de hand die hem eerder overeind had gehouden plotseling verdween. Will kon de vreemde jongen niet meer zien en hij wist ook niet in wat voor staat hij was. Toen hij Éowyn naar hem hoorde roepen probeerde hij naar haar toe te gaan. "Ik ben hier"Riep hij schor. Voorzichtig kwam hij overeind en hield zich met een pijnlijk gezicht overeind. Hij proefde nog steeds het metaalachtige smaak van bloed in zijn mond, maar hij was te duf om te begrijpen wat er zojuist was gebeurt.

Logan:Allereerst liep hij naar de badkamer waar hij een glas pakte en deze vulde met water. Voorzichtig nam hij plaats naar haar op bed waar hij haar het glas aangaf. "Shh, het is al goed" zei hij waarna hij de deken wat los trok en dit om haar heen wikkelde. "Neem even een slok... " zei hij terwij hij naast haar bleef zitten. Hij zorgde er wel voor dat hij niet te dicht bij zat aangezien zijn lichaam behoorlijk wat kou afstootte. "Ga anders even liggen..." stelde Logan voor terwijl hij haar wat bezorgd aankeek. De angstige blik die hij in haar ogen zag herkende hij van Evalyn.

Éowyn:Opnieuw riep ze zijn naam "Will!" riep ze terwijl ze angstig rond keek, wat als de man Will had meegenomen en nu op haar stond te wachten? Net voordat ze weg wilde gaan hoorde ze een bekende stem "Will!" riep ze toen hij zichtbaar werd waarna ze meteen naar hem toe rende "Ben je in orde?" vroeg ze bezorgd terwijl naar hem toe rende en voor hem stil stond. "Je bloedt" murmelde ze terwijl ze met haar hand langs de hoek van zijn mond ging en wat bloed wegveegde. Al gauw ging haar aandacht naar zijn nek waar ook wat bloed zat. "Wat is er gebeurd.." murmelde ze zachtjes waarna ze hem ondersteunde. Vluchtig schoten haar ogen rond, hopende dat de man weg was.

Leby:
Nadat Leby een paar slokken water had genomen zette ze het glas weer weg en schudde haar hoofd. "Ik zou niet kunnen slapen."zei ze zachtjes. Ze was opgehouden met huilen en droogde haar wangen met de mauwen van haar trui. Ze hield de deken goed om zich heen waarna ze zachtjes heen en weer wiegde. "Praat tegen me."murmelde ze zachtjes, en hield op met wiegen. Haar blauwe ogen keken hem smekend aan. Ze wilde even niet denken aan waar ze zonet was ontsnapt. Het was tenslotte morgen kerstmis, en ze zou die niet met haar familie vieren, maar met iemand die haar had gered en die ze nauwelijks kon. Ze begon het wat warmer te krijgen en haar vingers kregen weer gevoel.

Will:
"Ik., heb geen idee."Mompelde hij , blij dat ze niet zonder hem was weggegaan. "Hij.. die man.. hij was opeens weer weg. Net zo snel als dat hij gekomen was." Ze strompelden naar de auto. Hij gebaarde dat zij maar moest rijden. In zijn conditie kon hij gewoon niet rijden. Hij rommelde wat in zijn dashboard kastje en vond daar een ehbo doos. Hij zette de verwarming hard aan zodat ze het wat warmer konden krijgen. Vervolgens probeerde hij zich uit zijn bebloede trui te werken. Met een vertrokken gezicht lukte het hem die uit te krijgen en hij plakte een medium grootte pleister op de wond in zijn hals. "Laten we maar snel weggaan, voordat die kerel besluit om terug te komen."

Logan:
Ietswat onrustig bleef Logan naast Leby zitten, het was jaren geleden dat hij echt contact had gehad met mensen. Als hij tegen iemand praatte was dat meestal een vampier, het was echt jaren geleden dat hij sociaal contact had met een mens. “Ik weet niet zo goed, wat ik moet zeggen” gaf hij toe terwijl hij voor zich uit staarde. “Zal ik anders je broer bellen?” vroeg hij terwijl hij Leby aankeek “Daar zal je je denk ik ook wat prettiger bij voelen” vervolgde hij waarna hij opstond en naar het raam toe liep. Even was het stil, hij voelde dat er iets vreemds in de lucht hing maar hij kon er zijn vinger maar niet opleggen. “ Je bent net haar” begon hij zachtjes terwijl hij nog steeds het raam uit staarde. “Dezelfde stem, dezelfde blik in je ogen. Maar toch anders” Qua gedrag was Leby heel anders dan Evalyn maar als je naar het uiterlijk keek leken de twee sprekend op elkaar. Alsof het tweelingzusjes waren. “De moordenaar is nooit gevangen, nooit gestraft” vervolgde hij. Ditmaal had hij het over zichzelf, hijzelf had haar vermoord en hijzelf is nooit ervoor gestraft. Na enige tijd kwam hij erachter dat hij een beetje doorratelde waardoor het stil viel. Hij hoopte maar dat zijn pijn haar pijn enigsins weg kon halen. “Ah genoeg over dat, wat is het nummer van je broer?” vroeg hij terwijl hij zijn mobieltje pakte en Leby vragend aankeek.

Éowyn:
Éowyn hielp hem de auto in waarna ook zij instapte. Vrijwel meteen deed ze de deuren op slot en keek nog een aantal keer rond voordat ze haar aandacht op Will vestigde. “Hier laat me helpen..” murmelde ze terwijl ze hem hielp uit de trui. Vervolgens ging ze voorzichtig met haar hand naar zijn nek “Alsof hij je gebeten heeft” pruttelde ze toen ze vaag wat zag. Met de trui depte ze de wond iets schoon, de trui zat toch al onder bloed. “Ziekenhuis daar moet je heen” pruttelde ze vervolgens waarna ze het gaspendaal indrukte en ervandoor ging. Hij moest eerst naar het ziekenhuis toe om nagekeken te worden, dit zag er namelijk echt niet goed uit.

Leby:
Terwijl ze luisterde naar wat hij zei merkte ze dat ze weer wat bij zinnen kwam. Ze wilde hem zojuist wat vragen toen hij over haar broer begon. Ze haalde haar mobieltje tevoorschijn en zocht het nummer van haar broer op. "Ik bel hem wel, hij kent jou niet. Misschien reageert hij daar niet goed op."Zei ze zachtjes. Ze hield de mobiel tegen haar oor terwijl de beltoon een aantal keer overging. Haar linkerhand greep onbewust naar die van hem en ze hield zijn hand stevig vast. Leby stond niet te springen om haar broer te vertellen wat haar vader haar bijna had aangedaan, maar ze wilde ook niet dat hij een pak slaag kreeg als hij naar huis ging. O god, wat als hij al thuis was? Misschien was hij nu wel naar haar op zoek?

Will:
"Nee. nee."Zei Will toen Éowyn begon over een ziekenhuis. "Ik red het wel."Zei hij en legde zijn hand even op haar been om haar gerust te stellen. "Zet met thuis af en rij daarna zelf naar huis. Ik kom de auto morgen wel ophalen."zei hij en hij trok zijn hand weer terug. Hij keek haar aan. "Ik wil niet dat je in de problemen komt thuis Éowyn. Zeker niet door mij."Hij glimlachte door de pijn heen. Hij voelde zich verrekte slap, maar dat zal een goeie nachtrust vast wel verhelpen. Hij wilde verder praten toen hij zijn mobiel in zijn zak voelde trillen. Met zijn goeie arm haalde hij zijn mobiel er bij en hij kreeg een naar gevoel in zijn buik toen hij de caller id zag. Snel nam hij op "Ja?"zei hij en luisterde naar wat zijn zus te melden had. Zoals te verwachten was het niet veel goeds. "En waar is dat hotel?"Vroeg hij bezorgd. Het hotel dat ze noemde kon hij. "Doe het rustig aan, ik ben onderweg."Hij hing op en keek Éowyn aan. "Zou je me in plaats van thuis bij een hotel afzetten? Mijn zus zit in de problemen." en dus gaf hij Éowyn richting aanwijzingen.

Logan:Verbaasd keek hij naar haar hand die de zijne vast had gepakt. Het voelde raar aan om een warme mensen hand vast te houden. Zijn hand voelde echter koud aan, als je niet beter zou weten dan zou je zeggen dat het aanvoelde als een dood iets. Voorzichtig trok hij zijn hand terug en legde deze op haar schouder neer "Suite 208 is dit" vertelde hij haar waarna hij plaatsnam naast haar op het bed en even voor zich uitstaarde terwijl zij aan de telefoon was.

Éowyn:Nog steeds in shock reed Éowyn door, pas na enige tijd minderde ze vaart aangezien ze veels te hard reed. "Hotel?" reageerde Éowyn waarna ze zijn aanwijzingen op volgde en verder reed. Na enige tijd kwamen ze bij het hotel aan waar Will moest zijn. Op een parkeerplek stond ze stil waarna ze de motor uitzette "Ik ren wel naar huis anders krijg ik toch weer het gezeur van wie die auto is" murmelde ze zachtjes waarna ze opzij naar Will keek "Gaat het echt wel? Je ziet er wat bleekjes uit" murmelde ze bezorgd.

Will&Leby:
"Ik wil niet dat je rennend naar huis gaat. Dan ben je veel te kwetsbaar."zei Will, haar vraag opzettelijk negerend. Hij slikte even en keek Éowyn aan. "Zo komt die man achter je aan en dan kan hij je zo grijpen."Hij schudde resoluut zijn hoofd. "Je neemt de auto, en je parkeert hem gewoon niet vlak voor je huis." Hij schreef zijn nummer op een blaadje en stopte hem in haar handen. "Bel me morgen, of gewoon wanneer je tijd hebt en dan kom ik de auto ophalen."Na dat te hebben gezegd keek haar even een tijdje aan "Doe voorzichtig."Na dat ze hebben gezegd stapte hij uit en liep het hotel in naar de desbetreffende suite. Daar klopte hij ongeduldig aan. Niet veel secondes later werd de deur open gedaan door een van streek meisje die hem met een bezorgd gezicht naar binnen trok. "Wat is er met jou gebeurd?!"Vroeg Leby schril toen ze zag hoe slecht hij er aan toe was. "We.. ik ben aangevallen door een man."Zei hij en trok een schouder op. De waarheid was dat hij zich bijna niet overeind kon houden en dat alles wazig begon te worden. Het zweet stond hem op het voorhoofd en zijn lippen hadden geen roze gezonde kleur meer."Dit is Logan, hij heeft me gered."Stelde ze will aan Logan voor, nadat ze Will ondersteunde toen hij dreigde door zijn knieën te zakken. "Leby, pap probeerde je weer te slaan?"Probeerde hij van onderwerp te veranderen toen hij op het bed zat. "Hij probeerde de deur van me kamer in te trappen. En ik denk niet om me een liefdevolle knuffel te geven."Antwoordde ze misschien een tikkeltje te fel. Maar ze was het niet gewend om haar broer zo toegetakeld te zien. "Ga liggen en probeer op krachten te komen, lieverd."

Éowyn:
Pruttelend bleef Eówyn achter, even staarde ze naar het blaadje met het nummer erop. Een rilling ging door haar lichaam, wat was er zojuist gebeurd? Na even besloot ze toch richting huis te rijden, het werd al laat. Vluchtig reed ze naar huis en parkeerde ze de auto op een parkeerplek dichtbij haar huis. Eenmaal stil stapte ze vluchtig uit en holde ze naar huis. Zachtjes wist ze naar haar kamer te sluipen waar ze op haar bed viel. Nog steeds staarde ze vaag voor zich ui, proberend te begrijpen wat er die avond was gebeurd.

Logan:
Net voordat er op de deu geklopt werd schoten zijn ogen die kant op. Niet veel later stond er een jongen in de kamer. Even bleef Logan stil staan, zijn zintuigen stonden op scherp en dat was niet zonder reden. "Hey" zei hij zacht toen Leby hem voorstelde. Even bestudeerde hij de signalen die de jongen afgaf. Een zachte brom verliet zijn mond, dit is een slachtoffer geworden van hem. Voorzichtig deed hij een paar passen dichterbij waarna zijn ogen zoekend over zijn lichaam gingen. Al gauw vond hij enige bloed spetters waardoor zijn vermoeden steeds sterker werd "Aangevallen door een man zijn je" opperde hij terwijl hij de jongen observeerde. "Zeg Leby, misschien is het goed als je je even op frist" waarna hij zijn aandacht op Leby vestigde. "Ga even douchen, er ligt al een handoek. Dan kan je daarna fris naar bed" een klein glimlachje verscheen er op zijn gezicht om haar gerust te stellen dat hij het goed bedoelde. "Dan zorg ik wel even voor je broer" met dat richtte hij zijn aandacht weer op de jongen op het bed. Hij wist vrijwel zeker dat hij in aanraking was gekomen met een vampier.

Leby:
Leby streek wat plukken uit het gezicht van haar broer. Een warme douche zou haar goed doen. "Ik ben niet lang weg."zei ze tegen hem waarna ze haar blik op Logan richtte. "Roep me als er iets is."Zei ze tegen hem. Even bleef ze nog twijfelend staan voordat ze haar voeten in beweging bracht. Eenmaal in de badkamer deed ze langzaam haar kleding uit en draaide de douche open. Met haar hand voelde ze of de stralen op temperatuur waren voordat ze eronder stapte en zich ontspande. Wat was dit een belabberde avond. Kon het nog erger worden dan dit? Ze huiverde even bij de gedachte dat ze misschien de wond van Will onderschatte en dat hij eigenlijk naar een dokter gebracht moest worden. Maar will had aangegeven dat het wel ging met hem. Ze zuchtte diep en probeerde de spieren in haar nek los te krijgen.

Will:
Hij vertrouwde niet de manier waarop Logan zijn zus de badkamer in had gestuurd, en bleef vanaf zijn liggende positie naar de jongeman kijken. "Is er wat?"vroeg Will aan Logan. Hij wist dondersgoed dat er iets niet in orde was, maar hij wilde zijn zus niet onnodige kopzorgen bezorgen. Dit was gewoon een wond. Al voelde het alsof er geen druppel bloed meer in z'n systeem zat. Maar dat was onmogelijk. De gedachte vampier ging door zijn hoofd en hij lachte schamper. Juist. Sinds wanneer zijn vampieren echt? Will had moeite om bij bewustzijn te blijven, en keek Logan wat sloompjes aan.

Logan:
Met zijn ogen volgde hij Leby die de badkamer in ging. Toen de deur eenmaal dicht was, richtte hij al zijn aandacht op Will. Zonder verder iets te zeggen liep hij op hem af, greep hij Will's hoofd vast met zijn hand en duwde hem naar de zijkant zodat zijn nek zichtbaar werd. Het was precies wat Logan had verwacht, de wond zag hem er maar al te bekend uit. Logan gromde iets terwijl hij Will weer los liet en richting het raam liep "Je hebt geen idee wat jou zojuist is over komen niet waar" bromde Logan terwijl hij naar buiten staarde. Nu wist hij het zeker, Will was gebeten door een vampier. Even bleef het stil waarna Logan richting het bed liep en stil bleef staan "We moeten hier weg" zei hij terwjil hij Will lichtelijk dreigend aan keek. Will moest hier weg voordat het gif zijn werking deed en Will straks Leby nog zou aanvallen.

Will:
Voelde zich niet sterk genoeg om Logan zijn hand van hem af te schudden, wel kwam er een geïrriteerd geluid uit zijn keel. Op zijn vraag schudde hij langzaam zijn hoofd. Het leek wel of hij zich met de minuut slechter begon te voelen. "Doe niet zo raar."Mompelde Will wat, ondertussen kwam hij toch met tegenzin overeind en wreef met zijn hand over zijn klamme voorhoofd. Hij keek naar het dreigende gezicht van de jongeman die voor hem nog steeds een vreemdeling was en voelde een rilling over zijn rug gaan. Hij kreeg een naar gevoel in zijn buik. "Alsof jij wel weet wat er met me is gebeurd. Laat me met rust ofzo."Hij zuchtte even vermoeid en was van plan om weer te gaan liggen. Hij nam de jongen voor zich totaal niet serieus.

Logan greep Will vast en trok hem zonder enige moeite van het bed af en liet hem op de grond vallen. Zijn blink was nu veranderd, zijn huid was ijskoud en zijn ogen zagen er dood uit. Vervolgens liet hij zijn hoektanden zien "Jij wordt net zoals ik" merkte hij op terwijl hij Will aankeek. "Die wond in je nek, komen van dit soort dingen" waarna hij naar zijn hoek tanden wees. "Als jij hier nu blijft, ga je haar vermoorden" waarna zijn gezicht weer een normale wending kreeg. Zijn ogen stonden weer wat warmen en zijn hoektanden waren weer een beetje ingetrokken. Als het moest zou hij Will met geweld meenemen.

Will schrok zich de pleuris toen hij met geweld op de grond werd gewerkt door Logan. "Nee"hijgde Will en had moeite om het allemaal te begrijpen. Wat werd hij? Zijn ogen gleden naar de hoektanden van de jongeman en hij werd bleker dan voorheen. "Nee!"Hij begon te geloven dat hij diep van binnen wist wat hij zou worden. Vampier. Dit kon toch niet waar zijn? “Ik zou me zus nooit aanvallen.”Zei hij verontwaardigd. Als een zielig hoopje lag hij op de grond. Net nadat hij dat had gezegd voelde hij hoe zijn hart pijnlijk ineen kromp. Hij greep naar zijn borst en kreunde van de pijn. Met grote ogen voelde hij hoe zijn hart steeds langzamer begon te kloppen. Gevaarlijk langzaam. “Haal me hier weg.”proestte hij uit toen de werkelijkheid tot zich doordrong.

Een paar dagen later ...
Logan was de avond van Wills’s aanval samen met Will vertrokken. Het meisje, de zus van Will, hadden ze achter gelaten zonder ook maar iets te zeggen. Logan wilde het niet riskeren als Will nog moest veranderen. Die paar dagen dat ze weg waren had Logan Will geholpen met de verandering. Voorlopig zou Logan in de buurt blijven om ervoor te zorgen dat hij geen controle zou verliezen. Het was maandag en Logan en Will waren weer teruggekeert in het dorp. Logan liep voorop de steeg uit en keek even achterom naar Will “Het is vrij belangrijk dat dit niet naar buiten komt” merkte Logan op terwijl hij Will aankeek. “Ik heb geen zin in een heksenjacht, dus houd je in” Het was wel eens eerder gebeurd dat het vampieren bekend werden. Vervolgens kwam er een grote jacht op hen en zijn er vele vermoord. Dit was duizenden jaren geleden maar het kon zo nog eens gebeuren als ze allemaal lichamen met twee kleine gaatjes in de nek vonden. “Het is dan ook het beste dat je niks tegen iemand zegt, ook niet tegen je familie” doelend op de zus van Will. Nog even bleef hij staan, niet wetend of Will nog vragen had of wilde dat Logan in de buurt bleef. Natuurlijk zou hij in de buurt blijven maar dat hoefte Will niet te weten.

Eówyn zat al dagen niet lekker in haar vel. Ze had Will sinds de avond van de aanval niet meer gezien. Ergens begon ze zich zelfs af te vragen of het wel echt gebeurd was? Misschien had ze Will nooit gezien die avond en misschien was die aanval ook niet geweest. “Veel plezier op school en ik zie je vanmiddag weer” zei Eówyn tegen haar kleine neefje. Ze bukte even zodat ze een kus op zijn wang kon planten waarna hij richting school rende. Even bleef ze staan en keek ze hem na voordat ze zich omdraaide. Ze had voor zichzelf besloten om alles te vergeten en gewoon verder te gaan. Opnieuw liep ze langs de garage waar Will had gewerkt maar daar zag ze hem niet. Misschien was het echt niet gebeurd. Na enige tijd lopen kwam ze weer thuis aan waar ze de grote poorten opende en het terrein op liep, terug naar haar dagelijkse bezigheden.