Vampires 01 rpg

Leby:
December in Londen was altijd een feest. De winkelstraten waren versierd en de mensen waren iets vrolijker dan normaal. De avond was kil en koud en Leby hield zichzelf warm door haar gezicht zo goed mogelijk te verbergen door haar dikke sjaal. Haar bruine haar had ze in een hoge knot gedaan zodat de wind geen klitten erin konden werken. Met rode wangetjes en een moe gezicht bekeek ze de winkel etalages waar ze langs liep. Ze moest nog een kadootje versieren voor haar jongere broertje. Wat zou ze hem in godsnaam kunnen geven? Hij was 18 en ze kon niet zo snel een kado verzinnen voor een 18jarige jongen. Als ze na een half uur nog niks had gekocht zou ze naar huis gaan, besloot ze. Dan maar wat geld geven. Dat had hij sowieso wel nodig. Diep in gedachten liep het meisje verder de drukke winkelstraten door. Zo af en toe werd ze aan de kant gebeukt door lompe mensen wat haar weer in het hier en nu bracht.

Logan:
Het was honderden jaren geleden dat hij hier voor het laatst was. Londen was zijn geboorte stad, tot zijn 23e had hij er gewoond. Logan was ongeveer van normale lengte en had een gespierd lichaam. Zijn haren waren pikzwart en hij had licht grijze ogen die er zo nu en dan vrij eng uit zagen. Rustig liep hij door de straten heen, de mensen observerend. Vele dingen herkende hij niet meer, zijn geboorte stad zag er niet meer uit zoals hij gedacht had. Dit was de eerste keer dat hij weer terug keerde naar Engeland. Na jaren lang in de Verenigde Staten te hebben gewoond besloot hij om terug te keren naar Londen. Na even lopen kwam hij op een kerkhof aan, zoekend gingen zijn ogen rond maar al gauw vondt hij waar hij naar zocht. "Evalyn Grimaldi" stond op de steen. Langzaam ging hij door zijn knieën en legde een bloem neer terwijl zijn andere hand over de letteres van de naam gingen. Evalyn Grimaldi was zijn eerste liefde, echter, ze was een mens. Jaren heeft ze zijn geheim kunnen meedragen, tot andere vampieren erachter kwamen dat een mens van hun bestaan afwist. Logan probeerde haar te redden, maar tevergeefs, hij was te laat. Na enkele minuten stond Logan weer op, hij had al te lang niet meer aan Evalyn gedacht, wat misschien maar beter ook was. Logan keerde terug naar de bewoonde straten en liep door de mensen massa heen. Nog net optijd kon Logan een meisje ontwijken waar hij bijna tegen aan liep. Met een snelle beweging ging hij aan de kant waarna hij het meisje nakeek, ze deed hem aan iemand denken.

Leby:
In een vluchtig moment had ze de jongen gezien die haar op haar na had ontweken, maar zodra ze haar had omgekeerd liep ze vanzelfsprekend wat schuiner dan voorheen en voor ze het wist kwam ze in aanraking met iemand anders. "Sorry, ik kijk weer eens niet uit." Had ze verontschuldigend gezegd toen ze haar tas weer had opgepakt die door de botsing was gevallen. "Kijk is uit trut."Was de man zijn reactie. Wat verbaasd bleef ze even staan waarna ze haar handeltje weer bij elkaar raapte en weer verder liep alsof er niks aan de hand was. Pas later toen ze haar tas controleerde kwam ze erachter dat haar portemonnee weg was. "verdomme"vloekte ze onder haar adem. Dieven waren ook gewoon vlak voor kerst actief. Met een verhit hoofd keek ze om zich heen, maar de man waar ze eerder tegen was gebotst was nergens meer te bekennen. De man was alweer een straatje verderop en keek met een grijns om zich heen. Maar naast hem waren er in dat specifieke straatje geen mensen meer. Hij opende de portemonnee om zijn vondst eens goed te bestuderen. Een paar biljetten van vijftig. Nou.. dat was zo slecht nog niet eens. En natuurlijk had ze al zijn pasjes. Hij bestudeerde het meisje haar idee en vond het geen lelijk meisje om te zien. Integendeel zelfs. Misschien zou hij haar nog eens een bezoekje brengen als het hem uit kwam, aangezien het huisadres van het meisje in de portemonnee stond voor het geval ze hem ooit zou verliezen. Hij huiverde bij de gedachte om haar eens flink onder handen te nemen.

Éowyn:
De deuren van het cafe gingen open waarna er een meisje binnen stapte. Éowyn had lang blond haar met hier en daar een slag erin, ze had helderblauwe ogen en een vrij tenger postuur. "Hee Jimmy, same as always" zei Éowyn terwijl ze aan de bar ging zitten en even naar de jongen, Jimmy, achter de bar zwaaide. De jongen knikte en schoof niet veel later een glas martini voor haar neus "Dankje.." murmelde ze terwijl ze er meteen een slok van nam. "Zware dag gehad?" opperde Jimmy terwijl hij Éowyn vragend aankeek. Éowyn knikte "Jep, zoals elke vrijdag" pruttelde ze terwijl ze wat wazig in haar glas staarde. Vervolgens keek ze de zaal rond, het was best een drukke avond constateerde ze. Even had ze oog contact met wat vreemde figuren, deze mannen had ze wel eens eerder gezien hier. Altijd zagen ze er hetzelfde uit en hadden ze een vreemde blik in hun ogen. "Éowyn?" geschrokken keek ze weer voorzich en zag Jimmy nog een glas martini voor haar schuiven "Dankjeee" pruttelde ze terwijl ze het glas gretig naar zich toe trok.

Logan:
Logan bleef even staan terwijl hij het meisje nakeek, ze kwam hem zo bekend voor. 'Dat kan niet' dacht hij bij zichzelf waarna hij verder wilde lopen. Pas toen hij de gedachten van de man hoorde draaide hij zich meteen weer om. Logan had de kracht om ander mans gedachten te horen, en de gedachten van de man kwamen sterk door. Vluchtig ging hij achter de man aan waarna ze samen in een steeg stonden. "Ik geloof niet dat dit jou eigendom is" zei Logan met een duistere stem terwijl hij vlak achter de man stond die het meisje van daarnet had overvallen. met een snelle beweging trok hij de portomonee uit zijn handen en greep zijn keel vast. Met een snelle draai, draaide hij het hoofd van de man naar de zijkant en zette vervolgens zijn tanden in zijn nek. Het duurde niet lang voordat Logan het levenlose lichaam op de grond liet vallen. "De mens gaat er op achteruit" zei Logan tegen zichzelf terwijl hij naar het lichaam staarde. Langzaam draaide hij zich om en liep de steeg uit, er was immers niemand anders in de buurt dus kon hij onopmerkzaam weg gaan. Al gauw had hij het meisje van net gevonden waarna hij voorzichtig een hand op haar schouder legde "Leby? Ik geloof dat deze van jou is" zei Logan op een vriendelijke manier terwijl hij haar portomonnee omhoog hield.

Will:
Toen er opeens een paar barkrukken verder een blond harig meisje naast hem kwam zitten aan de bar, kon de bruinharige jongen het niet laten om even op te kijken. Will bekeek haar even goed voordat hij zijn aandacht weer op het glas voor hem richtte. Eigenlijk was hij nog te jong om te mogen drinken. Maar hij leek geen 18. Hij leek ruim 21 en dus had hij geen moeite gehad om met een babbeltje naar binnen te komen. Hij zat in een simpel shirt in het cafe, want het was daar warm genoeg, terwijl het buiten nauwelijks een graden boven nul was. Hij keek nogmaals naar het meisje, om de een of andere reden werd zijn aandacht toch telkens weer naar haar getrokken. Hij wachtte even totdat haar ogen die van hem ontmoette. "Wat doet zo'n mooie dame als jij nou hier in plaats van kerst inkopen te doen?" Grijnsde hij naar haar voordat hij zijn glas ophief en een slok nam.

Leby:
Had nog steeds in de buurt gestaan van waar de botsing had plaats gevonden, maar nu meer aan de kant zodat de stroom van mensen langs haar heen liepen. Ze stond met haar armen over elkaar heen geslagen terwijl ze aan het piekeren was en aan haar onderlip plukte, een gewoonte van haar wanneer ze zich druk maakte, toen ze een hand op haar schouder voelde. Ze draaide zich langzaam om en keek eerst naar wat die persoon in zijn hand had voordat ze tot het besef kwam dat hij haar naam had genoemd. "Oh dat meen je niet! Te gek" Glimlachte ze van oor tot oor en nam haar portemonnee van hem over waarna ze controleerde of alles er nog in zat. En tot haar verbazing zat alles er gewoon in. Zelfs haar geld."Ik dacht dat ik deze voorgoed kwijt was. Ik kreeg bijna een beroerte joh. Hoe kan ik je bedanken?"Vroeg ze hem en keek naar hem op, het was een ongelooflijk knappe jongen om te zien. Het feit dat hij haar naam wist ontschoot haar helemaal, ze was gewoon blij dat haar portemonnee weer terug was.

Éowyn:
Lichtelijk verbaasd keek Éowyn opzij toen de bruinharige jongen tegen haar begon te praten. Maakte hij een grap? Was dit weer zo’n loser die geen betere openingszin kon vinden? Ze was moe en had vandaag geen zin in ruzie dus besloot ze hem niet af te snauwen. “Enige avond die ik vrij had deze week” pruttelde ze waarna ze een slok van haar martini nam. Éowyn woonde pas een aantal maanden in Londen, haar ouders waren pas overleden en nu woonde ze bij haar rijke oom en tante. Echter, ze werd meer gebruikt als hulp dan beschouwt als familie. Haar oom en tante kende ze niet goed, eigenlijk helemaal niet. Maar de rest van haar familie kende ze ook niet, het was allemaal een groot mysterie voor haar. Altijd als ze een vrije avond had kwam ze heir om even tot rust te komen. “En wat doe jij hier op deze avond? Kijken of je slechte openingszinnen deze avond wel werken?” ze kon het niet laten om een klein lachje te laten zien toen ze dat zei. Vervolgens deed ze haar haar in een hoge knot waarna haar handen weer naar het martini glas gingen.

Logan:
Logan glimlachte iets toen hij de brede glimlach op het meisje haar gezicht zag. “Je hoeft me niet te bedanken” zei hij terwijl hij zijn hand terug trok en in zijn zakken stopte. “Wees in het vervolg alleen wat voorzichtiger, er lopen genoeg gevaarlijke mensen hier rond” zei hij terwijl hij het meisje aankeek. Één van die gevaarlijke mensen was hij zelf, al was hij geen op hol geslagen vampier. Niet veel later klonk er een luid gegil, het was een vrouw die langs het steegje was gelopen en de dode man op de grond zag liggen. “Wees voorzichtig” opperde Logan met een kleine glimlach, hij maakte een kleine buiging en verdween toen in de menigte. Logan verdween van steegje naar steegje waarna hij even stil bleef staan. Ditmaal had hij opnieuw uitzicht op de grote menigte buiten, ook op het meisje Leby. Er was iets fascineerends aan haar waardoor hij haar in de gaten wilde houden.

Will:
"Ouch,"Antwoordde Will op de opmerking van het meisje, en deed alsof het hem pijn deed. "Waarom denken meiden nou meteen dat ik ze probeer te versieren?"Verzuchtte hij en schudde zijn hoofd "ik probeer een conversatie aan te gaan. Anders zit ik hier alleen maar een beetje te drinken." Hij schoof zijn lege glas naar de barman "Snap jij dat nou?" lachte hij naar hem waarna hij weer naar het meisje keek. "En ik ben hier om even wat op te warmen, ik had het verdomde koud, maar nu dat ik warm ben ga ik er ook weer vandoor." Hij trok zijn dikke winterjas weer aan en keek even naar zijn horloge. Het was al best laat en hij merkte nu pas dat hij naast koud, ook enorm moe was geweest. "Nou mevrouw Éowyn, dat was het toch? Ik laat je weer alleen met je drankje.Misschien komt er zo een andere jongeman die met je wilt flirten. Er zijn er vast genoeg."Hij wist haar naam doordat de barman dat eerder had gezegd, en haar naam was zo apart dat die wel bleef steken. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek waar ook al weer de uitgang zat.

Leby:
"Tuurlijk,"had ze gezegd voordat hij verdween en ze had hem willen volgen met haar ogen, maar na een paar tellen wist ze niet meer waar hij was. Ze zuchtte even en stopte haar portemonnee weer waar die hoorde. "Wat had je anders verwacht?"Mompelde ze in zichzelf en draaide zich om waarna ze weer verder liep, geen aandacht bestedend aan het gegil. "Zulke jongens hebben al een vriendinnetje."Bestrafte ze zichzelf en probeerde weer aan een kadootje voor haar broertje te denken. Ze keek even op de klok die in een etalage hing en besloot maar naar huis te gaan. Misschien kon ze haar vader om advies vragen. Hij was tenslotte toch ook een man. Leby liep in redelijk rustig tempo weer naar haar wijk, die misschien twintig minuten lopen van het centrum af was. Aangezien ze een korte route wist die haar een hoop tijd scheelde. Maar door die route werd ze wel altijd gedwongen om langs het kerkhof te lopen. Voor de zwarte hekken van de opening van het kerkhof bleef ze even staan. Zou ze haar moeder even gaan bezoeken? Nee, als ze nog langer buiten zou blijven zou ze in een ijsklomp veranderen. Met die gedachte in haar hoofd begon ze sneller richting huis te lopen, verlangend naar haar bedje.

Éowyn:
Terwijl de jongen zo aan het doorratelen was dronk Éowyn rustig haar tweede glas op. “Fijne avond dan maar” opperde Éowyn terwijl ze keek hoe de jongen zijn jas aan deed. Lichtelijk verbaasd keek ze toen hij haar naam noemde, hoe wist hij haar naam? Maar zo gauw ze een blik met Jimmy wisselde, herinnerde ze zich dat hij haar naam had genoemd. Ze grinnikte iets waarna ze hem op zijn schouder tikte “Die kant...” zei ze terwijl ze de kant van de deur opwees. “Verdwaal je niet?” zei ze nog voordat haar aandacht naar haar telefoon ging. “Neee niet nu...” pruttelde ze terwijl ze het smsje las ‘Éowyn, Lianne heeft een logé dus de gastkamer moet in orde gemaakt worden’ . Een zucht ontsnapte haar keel waarna ze vluchtig een briefje op de tafel legde. “Het monster roept u?” zei Jimmy met een grijns terwijl hij het geld van de tafel haalde. Éowyn knikte geiriteerd en trok vluchtig haar jas aan “Tot later, fijne kerst!” riep ze terwijl ze het café uit liep. “Éowyn, neem lekker een avondje vrij. Éowyn doe dit, Éowyn doe dat..” mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze door de kou liep, opweg naar huis.

Logan:
Logan volgde het meisje op een afstand en werd nieuwschierig toen ze bij het hek van het kerkhof bleef staan. Hij kwam nog ietsjes dichterbij zodat hij haar gedachten kon horen, op deze manier kwam hij erachter dat haar moeder hier lag. Net toen hij besloot zich om te draaien en weg te gaan schoot het hem te binnen ‘Evalyn’. Dit meisje leek op Evalyn, vandaar dat hij zich zo aangetrokken voelde. Niet veel later stond hij vlak bij haar, bij het kerkhof “Dit noem je voorzichtig zijn? ’s Avonds laat een route langs het kerkhof nemen?” waarna hij ietswat glimlachte. Het laatste wat hij wilde was haar bang maken, hij wist dat hij er soms nogal eng uit kon zien maar als hij glimlachte viel het wel mee. “Heb je familie hier?” vroeg hij terwijl hij langzaam met haar mee liep en even een blik wierp op het kerkhof.

Will:
Will liep achter Éowyn aan het café uit en huiverde even toen de kille wind door zijn haren woelde. Het was een lange loop voordat hij thuis was en hij had er niet bepaald zin in. Hij hoorde het gemopper van het meisje dat voor hem had gelopen en kon het niet laten even te grinniken. "Het lijkt erop dat je het slaafje van huis bent?" Hij bedoelde er niets kwaad mee, en aangezien het meisje dezelfde richting als hem opliep kon het geen kwaad om even te kijken of ze ook nog wat anders kon dan felle opmerkingen zijn kant opwerpen. Hij deed zijn ritssluiting dicht tot aan zijn kin en had zijn schouders ietwat opgetrokken zodat de kou niet zijn jas in kon gluipen. Het was eigenlijk niets voor hem om zo laat nog wat alcohol te nuttigen, maar hij had zich thuis stierlijk verveeld en hij was niet iemand die goed tegen verveling kon. Zijn zus was ook al niet thuis geweest, dus dan zou hij alleen met zijn vader thuiszitten. En of dat nou zo leuk was..

Leby:
Nadat ze had gezien dat het dezelfde jongen was die haar portemonnee terug had gevonden, kon ze het niet laten om te lachen om zijn opmerking. "A joh, de mensen die daar liggen kunnen nu eenmaal weinig meer."Antwoordde ze. Toen hij vroeg of er familie van haar op het kerkhof lag, kwam er een verdrietige uitdrukking op haar gezicht. Het duurde even voordat ze hem weer aankeek "Mijn moeder."Vertelde ze hem, waarna ze haar blik afwendde. "Ze is vorig jaar overleden aan een hersenbloeding."Ze sloeg haar armen in elkaar, niet van plan er veel over te zeggen. Met haar vader praatte ze er al nooit over, en met haar broertje was het onderwerp ook gevoelig. "Ik heb haar in het begin elke dag bezocht, maar dat deed me niet goed. Ik kon het niet verwerken dat ze er niet meer was."Ze bleef richting huis lopen. "Moet jij niet naar huis? Naar je familie?"Vroeg ze hem.

Éowyn:"Zo.. kun je het noemen ja" pruttelde ze toen de jongen van daarnet weer tegen haar begon te praten. "Zeer leuke familie heb ik" zei Éowyn met een vaag lachje. Vluchtig wikkelde ze haar sjaal goed om en deed haar handen in haar zakken zodat die niet koud zou worden. Niet veel later stonden ze bij een grote poort waar Éowyn bleef staan "Home sweet home..." zei ze mompelend waarna ze haar aandacht op de jongen vestigde. Op dit moment leek alles beter dan door die poort heen te gaan. "Zeg, nu weet je wel heel leuk mijn naam. Maar wie ben jij eigenlijk?" zei ze vervolgens waarna ze haar lichaam naar hem toedraaide en ze hem met een vragende blik aankeek.

Logan:"Hmmm daar heb je helemaal gelijk in" zei Logan met een glimlach, al wist hij donderdsgoed dat de niet-levende ook zeer gevaarlijk konden zijn. Maar de lach verdween al gauw toen Leby haar blik afwende. De droevigheid kon hij in haar stem horen waardoor hij even naar het kerkhof keek. Zijn ogen bleven even hangen bij het graf van Evalyn, kort daarna keek hij weer naar het meisje voor hem. "Ze zal nooit helemaal weg zijn..." opperde Logan terwijl hij met haar mee liep. Nadat hij haar vraag hoorde bleef het even stil, nadenkend over wat hij ging antwoorden. "Ik heb geen familie meer, altans ik ken ze niet. Een huis heb ik ook niet, ben pas net terug. Dat hotel daar..." zei hij terwijl hij wees naar het hotel een eindje verderop "Daar zit ik, tot ik een eigen huisje heb" niet dat hij ooit van plan was een huisje te kopen. Op begeven moment voelde hij aan dat ze dicht bij haar huis waren. "Doe je voorzichtig het laatste stukje?" opperde hij terwijl hij een paar passen naar een andere weg nam, de weg die naar het hotel zou leiden.

Will:
"Waarom zou ik je dat vertellen?"Antwoordde Will op een plagerige toon. Waarna hij eigenlijk verder wilde lopen maar uit nieuwsgierigheid bleef staan en naar het huis keek. "Volgens mij heeft je familie genoeg geld om een dienstmeid te kunnen betalen in plaats van jouw als slaaf te gebruiken."Zei hij tegen haar en bestudeerde haar vervolgens onderzoekend. Het zag er niet bepaald uit alsof ze stond te springen om naar binnen te gaan. Hij kon dat gevoel. "Nou, ik vind het wel tijd om zelf eens mijn gezicht te laten zien thuis. Dus.. ik zie je vast nog wel een keer in dat café. Volgens mij ben je een vaste klant daar."Hij draaide zich half weg van haar, "Will heet ik trouwens."En hij glimlachte waarna hij van haar weg begon te lopen.

Leby:
Trok even een gezicht toen hij vertelde dat hij in een hotel verbleef. "Als je wilt mag je een keer langskomen en dan trakteer ik je op iets dat je lekker vind."Zei ze vlug toen hij begon weg te lopen. "Als een bedankje voor het vinden van me portemonnee."Glimlachte ze vervolgens. Haar hart klopte als een gek in haar keel, terwijl ze wachtte op een antwoord van de jongeman. Het was een spontaan aanbod, iets waar ze wel vaker last van had. Maar ze kon deze jongen toch niet zomaar laten gaan? En het idee dat hij geen familie had maakte haar misschien ietwat droevig. Ook omdat ze zelf wist hoe het was om geen moeder te hebben. Laat staan dat je niemand om je heen had. "En als je nog een stukje met me meeloopt weet je meteen zeker dat ik veilig thuis kom."Voegde ze er nog eens aan toe. Leby frunnikte wat aan het uiteinde van haar sjaal terwijl ze verlangde naar de warmte van haar huis.

Éowyn:
Ze zuchte iets terwijl ze het huis bekeek "Ja dat hadden ze kunnen doen, maar nu hebben ze hulp voor praktisch geen geld" murmelde Éowyn terwijl ze naar het huis staarte. Langzaam ging haar aandacht weer naar de jongen. "Vaste klant, inderdaad" zei ze zachtjes terwijl ze knikte en op het knopje drukte "Éowyn hier..." zei ze toen er iemand begon te praten "Éowyn, je bent veelste laat, schiet op er moet van alles gebeuren, waar zat je?" en het mens ratelde maar door "Fijne avond Will" pruttelde ze zachtjes waarna de poort open ging en ze het erf op liep. Vluchtig liep ze naar binnen om haar rol als dienstmeid te vervullen.

Logan:
Hij was verbaasd dat ze vroeg of hij met haar mee wilde lopen, ze zei het dan wel niet met die preciese woorden maar daar kwam het wel op neer. "Bedankt voor het aanbod, maar ik denk niet dat ik lang in de buurt zal zijn" vervolgde hij waarna hij weer naar haar toe liep om met haar mee naar huis te lopen. Rustig begonnen ze te lopen en langzaam verscheen er een klein grijnsje op zijn gezicht. "Je bent wel naïf nietwaar? Ik bedoel, je laat zomaar een vreemde jongeman zoals ik, je naar je huis te begeleiden. Wat nou als ik slechte dingen in gedachten had, of misschien was ik wel degene die je portomonee had gejat?" begon hij terwijl hij haar even aankeek. Hij glimlachte vervolgens ietswat zodat ze wist dat ze niet bang hoefte te zijn voor hem.

Will:
Het duurde niet lang voordat hij weer thuis was en hij stond eventjes buiten zijn moed te verzamelen voordat hij het armoedige huisje binnen liep. Dit was zeker wel een andere huis situatie dan die van Éowyn. Hun hadden weinig geld en ze moesten het doen met het salaris van zijn vader en het bijbaantje van hem en zijn zus. Toen hij de deur zachtjes achter zich dicht deed hoorde hij wat gemompel van de huiskamer, waar hij dan ook naar toe liep. Daar vond hij zijn vader, een lange man met een aanwezig buik en een behaard gezicht, uitgestrekt op de bank. Typisch een bouwvakker. Blijkbaar had hij zich weer helemaal vol zitten gieten met drank. Dat was te verwachten. Will had hem liever zo dan dat hij wakker was en hem en zijn zus terroriseerde. Wat er wel niet van een man over bleef wanneer zijn geliefde stierf. Een zielig hoopje dat niet wist hoe hij voor zijn gezin moet zorgen. Will liep zachtjes naar boven en vervolgens naar zijn slaapkamer. Die zag er simpel uit. Witte muren, een bed en een kleine bureau en kledingkast. Wel hingen er hier en daar posters van mooie auto's. Met een zucht deed hij zijn jas uit, gooide die over zijn bureaustoel en liep zich op zijn bed vallen.

Leby:
"Eerst m'n portemonnee stelen en dan weer netjes terugbrengen met alles er nog in. Slechte dief zou je dan zijn."Antwoordde ze niet al te serieus. Ze trok even haar schouders op, terwijl ze nadacht hoe ze zijn vraag moest beantwoorden. "Ik vind dat ik een goeie intuïtie heb en die vertelde me vandaag dat je wel te vertrouwen bent. Ik geloof niet dat je me iets zou willen doen."Ze stopte met lopen en keek hem met haar blauwe ogen aan, nieuwsgierigheid in haar ogen in plaats van angst of ongemak. "Of heb ik het goed mis?"Vroeg ze op een plagerige toon, waarna ze haar ogen ietwat samen kneep en op een nog steeds plagerige toon vroeg ze: "En moet ik nu rennen voor me leven?" Haar hart ging nog steeds als een gek tekeer en ze wist nu wel bijna zeker dat het te maken had met de manier waarop de jongen haar aankeek. Het was donker, en de straatlantaarns waren ver uit elkaar neergezet waardoor ze het met het flauwe licht van de dichtstbijzijnde moest doen, maar zijn ogen sproken voor zich.

Logan:
Hij moest toegeven dat deze dame best pittig was maar ze had geen idee van de gevaren die hij eigenlijk met zich meebracht. Logan lachte ietswat om haar opmerking maar gaf er verder geen reactie op. Al gauw waren ze bij haar huis aangekomen waardoor hij tot een stil stand kwam. Net voordat hij weer wilde gaan praten, trok iets anders zijn aandacht. Meteen tuurde hij het donker in waarna de glimlach van zijn gezicht vertrok. Even was het stil, Logan herstelde zich en keek naar Leby “Ik geloof dat we nu afscheid nemen” zei hij, doelend op het feit dat ze nu bij haar huis waren aangekomen. “Fijne avond nog” zei hij terwijl hij even glimlachte en vervolgens langs haar heen liep. Na een paar passen bleef hij stil staan en keek hij om zich heen, de geur kwam zijn neusgaten binnen waardoor hij het zeker wist. Hij was hier. Al een tijdje vertelde men over vreemde onoplosbare moorden die in Londen gebeurde in de afgelopen paar maanden. Het moordaantal was een stuk hoger dan voorgaande jaren en Logan wist precies hoe dat kwam. Er was een losgeslagen vampier hier, dat was in eerste instantie de reden van Logan´s bezoek. Ookal was Logan een vampier, hij wilde niet vele onschuldige mensen van het leven berooven. Nog even keek hij achterom naar Leby en zwaaide even naar haar, wachtend tot ze veilig binnen zou zijn.

(Next day ofzo’ Or if you have something else in mind?)

Next day..
Will:
Het was in de middag en hij was rustig van zijn pauze aan het genieten. Hij was al vanaf acht uur s 'morgens in de weer geweest op zijn werk en hij voelde zich moe. Will werkte als monteur in een bekende autogarage bij hun in de buurt, om zo het geld bij elkaar te krijgen om op een dag uit huis te gaan. Het geld ging nu grotendeels op aan zijn opleiding. Hij vond monteur zijn leuk, maar kon zich niet voorstellen dit zijn hele leven te moeten doen. Hij liep met een paar collega's naar de voorkant van de winkel en nam een sigaret aan van zijn beste college Mike. Normaliter rookte hij niet, maar hij voelde zich wat gespannen sinds het gister nog al flink te keer was gegaan nadat Leby thuis was gekomen en hun vader was wakker geworden. Hij huiverde bij de gedachte dat hij niet op tijd beneden was geweest om er voor te zorgen dat ze niet werd geraakt door de vuist van die barbaar. "Ik ga er niet eens naar vragen."Zei Mike nadat hij een hijs had genomen van zijn eigen sigaret. Will was hem daarvoor dankbaar, hij was niet in de bui om zijn hart te luchten.

Leby:
Ze zou eigenlijk op werk moeten zitten, maar vanwege de blauwe oog had haar vader haar werk opgebeld en gezegd dat ze te ziek zou zijn voor werk. Tegen haar wil in. Maar ze kon begrijpen dat hij niet wilde dat andere mensen te weten zouden komen dat hij af en toe zijn handen niet kon thuis houden. Ze was vanmorgen wel gewoon vroeg opgestaan en had het huis verlaten voordat haar vader moeilijk kon doen. Zoals altijd had hij er enorm spijt van gehad, en gaf alcohol de schuld van zijn gedrag. Ze had niks gezegd, alleen geknikt. Wat kon ze nou zeggen? Het geeft niet hoor, zolang je er maar spijt van hebt? Leby had zich warm ingepakt en een zonnebril opgezet, aangezien het haar blauwe oog verborg. En de zon hing laag dus het was een prima excuus. Ze had het park opgezocht en daar op een bankje plaatsgenomen, waar ze genoot van de rust en nadacht over van alles en nog wat. Het had geen zin om thuis medelijden met haarzelf te hebben. Dat schoot niet op.

Éowyn:
Die ochtend was Éowyn ook al vroeg op, ze moest het een en ander schoonmaken en het ontbijt klaar maken. Haar oom en tante waren niet thuis, die waren al vroeg weggegaan naar werk en zouden die avond pas laat terug komen. Hun oudste dochter Isabella was een echte puber. Het meisje was net 16 geworden en gedroeg zich nu al als de prinsess van Engeland. Isabella had vandaag een vrije dag en ging op stap met wat vriendinnen, die gingen dus de hele middag shoppen om vervolgens met tientallen tassen terug te komen. Dat betekende voor Éowyn weer een hoop strijk en was werk waar ze dus absoluut geen zin in had. Ook hadden ze nog een zoon genaamd Sam, een echte drukte maker. Omdat het vakantie was had Sam ook vrij en moest Éowyn dus op hem passen, terwijl ze ook alle andere klussen deed. “Bedankt, u ook fijne feestdagen” zei Éowyn, redelijk vrolijk tegen de verkoopster achter de toonbank. Met een aantal boodschappen tassen liep ze de winkel uit met Sam achter haar aan. “Eigenlijk moet ik nog een aantal dingen halen maar...” begon ze maar werd onderbroken door Sam die begon te rennnen. “SAM ! Hierblijven” riep Éowyn waarna haar vrolijke humeur verdween. Snel wandelend liep ze achter hem aan. Als een kip zonder kop stak Sam de weg over waardoor Éowyn automatisch haar tassen liet vallen en achter hem aan ging. Aan de over kant greep ze hem vast en trok ze hem naar zich toe “Wil je dat nooit meer doen, dat is levensgevaarlijk!” zei Éowyn streng. Zuchtend keek ze naar het jongetje voor haar die met grote ogen ergens naar keek “Wat?” merkte Éowyn op terwijl ze keek naar waar hij naartoe wees. Het was een autogarage waar ze voor stonden en Sam zag een auto die hij wel cool vond. “Sanm je hebt er genoeg thuis, waarom moet je in godsnaam je leven riskeren om dit te zien” Éowyn zuchte nogmaals en wilde opstaan totdat haar blik kruiste met die van een jongen. Het duurde even voordat ze hem herkende maar het was de jongen van gisteravond die vlak bij haar stond.

Logan:
Die avond had Logan alles zien gebeuren, hij wist niet goed wat hij moest doen. Ergens wilde hij het huis binnen stormen en Leby helpen maar dat kon ook niet zomaar. Gelukkig was er nog een jongen in het huis, haar broertje die haar te hulp schoot. Een hele tijd heeft hij nog bij haar raam gezeten, observerend, alsof ze elk moment in Evalyn zou veranderen. De rest van de nacht was Logan op pad gegaan, opzoek naar ´hem´. Verschillende sporen wist hij te traceren maar hij heeft de vampier nooit gezien. Hij was redelijk gefrustreerd maar liet het nu zoals het was. Logan stond ergens tegen een muurtje aangeleund, met uitzicht op het park waar Leby was. Normaal konden vampieren niet tegen zonlicht maar omdat Logan gedeeltelijk mens was deed het hem niet zo heel veel. Een paar passen deed hij haar kant op tot hij stil bleef staan, dit was waanzin. Waarom zou hij dit meisje stalken? Ze was een normaal mens, net als elk ander hier in het park. Hoofdschuddend draaide hij zich om, hij moest hier niet te lang blijven hangen. Opnieuw liep hij richting het kerkhof waar hij bij het graf van Evalyn stil bleef staan. Misschien was het fout geweest om hier terug te keren? Deze plek moest hij vergeten en Evalyn ook. Hij had maar één doel voor ogen en dat was de vampier op te zoeken die hier rond liep.

Will:
Na een paar hijsjes, drukte hij de sigaret achter zich uit en was van plan om weer naar binnen te gaan toen hij iemand hoorde schreeuwen. Hij draaide zich om en zag dat er een jongetje halsoverkop de straat over was gerent zonder acht te slaan op het toeterende verkeer. Hij grijnsde ietwat toen hij zag wie er bij het jongetje hoorde en om de een of andere reden werd zijn humeur wat beter. Éowyn was duidelijk van streek en sprak het jongetje streng toe, waarna hij het jongetje naar de auto zag wijzen waar hij in reed. Die parkeerde hij altijd voor de autogarage, dat trok in ieder geval wel de jonge gasten aan die van stoere auto's hielden. Zo af en toe stond hem ook de taak om een wrak op te pimpen. "Die knul heeft alleen maar goeie smaak."Zei hij waarna hij naar de twee toe liep. "Hallo Éowyn, ik had niet verwacht dat we elkaar zo snel weer zouden zien."Vervolgens keek hij naar de jonge waarna hij vervolgens wat door zijn knieën ging om minder bedreigend over te komen. "Dat was niet zo slim van je jochie. Zometeen was je iets overkomen en dan had je nooit de kans gehad om op te groeien en ook in zo'n flitsende auto te rijden." Zei hij wat bedroefd waarna hij de jongen over zijn hoofd aaide nadat hij zijn vieze handen aan zijn blauwe werkkleding had afgeveegd. "Niet meer doen hoor."Zei hij vervolgens wat strenger, waarna hij weer recht ging staan en naar Éowyn keek. "Je broertje denk ik zo? Neefje?"Vroeg hij aan haar doelend op het jongetje. Hij keek vervolgens langs de twee heen naar de boodschappen die her en der verspreid waren. "Kom, dan halen we je boodschappen, voordat iemand anders ze gretig meeneemt. Zulke typetjes lopen hier wel."Hij pakte de jongen bij zijn hand en wees hem erop eerst naar links en rechts te kijken voordat hij overstak. Vervolgens pakte hij de boodschappen bij elkaar en trok even een gezicht toen hij voelde hoe zwaar het was. "Red je het wel?"Vroeg hij vervolgens, Éowyn aankijkend.

Leby:
Ondertussen lag Leby op haar rug op het bankje, terwijl ze naar de hemel keek. Haar tas had ze op haar buik gelegd en haar arm zat door een van de lussen heen, zodat die niet gestolen kon worden. Het was zo rustig in het park dat ze het wel kon flikken om te liggen. Iedereen was druk bezig nog even de laatste inkopen te doen voor kerst, dat over twee dagen zou zijn. Een smsje deed haar opschrikken en ze kwam overeind zitten om het te lezen. "Liefje, het spijt me zo. Kom alsjeblieft thuis. Kus pap." Fronsend keek ze naar het smsje. Ze voelde zich misschien een beetje schuldig dat ze hem op het moment niet kon luchten, wat raar was aangezien hij het had verdiend. Misschien kwam het omdat hij toch éénentwinig jaar voor haar had gezorgd. Dat het nou alleen dit jaar helemaal fout ging met die man, daar kon hij toch ook niets aan doen. Hij was nu eenmaal zijn vrouw kwijt geraakt. Ze zuchtte en schoof haar zonnebril omhoog om even met haar vingers de slaap uit haar ogen te halen, maar al snel schoof ze hem weer naar beneden toen de kille wind haar pijn deed. "Krijg toch even het heen en weer."Ze verwijderde het smsje en begon vervolgens haar mobiel afwezig in haar handen te draaien. Ze moest nog steeds iets voor Will kopen. Onbewust kwam er een glimlach rond haar lippen. Hij had gisteren voor haar gezorgd, was bij haar blijven zitten totdat hij er zeker van was dat ze sliep. Die jongen verdiende een heel groot kado.

Éowyn:"Ik had ook op een andere ontmoeting gehoopt" pruttele Éowyn toen Will naar haar toe kwam. Sam keek de jongen met grote vragende ogen naar Will. "Dit is Sam, mijn neefje ja" zei Éoywyn terwijl ze rechtop ging staan en ietswat zuchte. "Éowyn mag weer de oppas spelen" pruttelde ze terwijl ze naar het kleine jongetje keek. Soms kon hij zo vreselijk iritand zijn, maar ergens kon Éowyn dat wel begrijpen. Van zijn ouders krijg hij al bijna geen aandacht en van zijn oudere zus al helemaal niks. Éowyn was de enige die, wanneer zij tijd had, tijd aan hem besteede. "Kom we gaan naar huis, dan mag je je chipies opeten" stelde Éowyn voor terwijl ze haar hand op zijn hoofd legde. Meteen keek Sam vrolijk op naar Éowyn en wilde zo de weg oversteken om naar huis te rennen. Gelukkig pakte Will hem optijd bij zijn hand vast zodat hij dat niet kon doen. Pas toen Will het over de boodschappen had ging haar blik naar de overkant "Mijn boodschappen!" murmelde ze, die was ze al helemaal vergeten. Toen ze eenmaal aan de overkant waren raapte ze gauw haar spullen op en deed het allemaal weer in de tassen. "Ik ben het gewend, normaal loop ik nog met een tas op mijn rug" zei Éowyn met een klein lachje tegen Will. "Alleen dan heb ik er geen klein mormel bij me lopen die ik ook nog eens in de gaten moet houden" pruttelde ze terwijl ze even naar Sam keek. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht, alsof er niks aan de hand was. "Dankje" zei ze, doelend op het feit dat hij haar had geholpen met de boodschappen op te rapen. Even keek ze naar de garage waarna ze haar aandacht weer op Will richtte "Ik geloof dat we je hebben afgeleidt van je werk" zei Éowyn wat schuldig waarna ze haar hand uitstak naar hem om de andere boodschappen tas over te nemen.

Will:
"Het lijkt me verstandig dat ik zometeen weer terugga ja."Antwoordde hij terwijl hij de boodschappen weer aan Éowyn gaf. Hij stopte zijn handen in de lage zakken van zijn werkpak. "Ik wil niet ontslagen worden."Hij keek even naar Sam. "Leuk je hebben te ontmoet, knul. Zorg een beetje voor Éowyn, ja?" Hij keek weer naar Éowyn. "Als je een keer wilt praten, kun je me altijd opzoeken. Je weet nu waar je me kunt vinden, in het weekend tenminste."Grijnsde hij waarna hij afscheid nam van de twee en weer de drukke straat overstak. Eenmaal binnen de autogarage werd hij geamuseerd aangekeken door Mike. "Je vriendinnetje?"Vroeg hij met een grote grijns op z'n besproette gezicht. "Was dat maar zo."Lachtte hij op zijn beurt. "Alleen heb ik zo het idee dat ze nog al aan het lijntje word gehouden door haar familie."Hij hield het daar bij en keek even naar de auto waar ze het een en ander aan moesten vervangen. "Doe jij de achterwielen verder, dan zorg ik voor de rest."Na dat gezegd te hebben gingen ze allebei weer hard aan de slag. De auto zou morgen weer opgehaald moeten worden, en natuurlijk werd er van hun geacht dat ze er voor zorgde dat hij tegen die tijd weer kon rijden. Wat ze altijd wel lukte. Ze deden het werk nu alweer lang genoeg. Het was drie uur in de middag. Zes uur kon hij weer naar huis.

Logan:"In de winter op een bankje in het park liggen? Klinkt niet echt ideaal vindt je niet?" opperde Logan toen hij bij Leby stond. Hij keek naar het meisje wat op het bankje lag en leunde op de zijkant van het bankje. Logan deed zijn eigen zonnebril af terwijl hij naar het meisje keek. "Wat doe je zo alleen buiten? Niet echt lekker weer hiervoor" zei hij terijl h ij even naar de lucht keek. Langzaam begon het te sneeuwen, kleine sneeuwvlokjes vielen naar benedenen vulde langzamerhand de grond.

Éowyn:Eenmaal thuis haalde Éowyn de boodschappen uit de tassen en gaf Sam een zak chips die hij kon opeten. Braafjes zat Sam voor de tv met zijn zakje chips. De rest van de middag zorgde ze ervoor dat het huis schoon was en begon ze alvast met het voorbereiden van het avond eten.


[Sorry for the lame replyy >.<]

[That's okay! =D]

Leby:
Ze ging langzaam weer overeind zitten en keek door haar zonnebril de jongen van gisteren aan. Ze was zich nu meer bewust van haar blauwe oog dan voorheen, en ze wist ook dat de zonnebril er maf uit zag, zeker nu hij die van hem had afgezet en het donkerder was gewoorden. Even trok ze haar schouders op, waarna ze gebaarde dat hij naast haar kon zitten. De muts die ze die ochtend op had gedaan had nu een laagje sneeuw. Ze trok de zijkanten van de muts over haar gevoelig koude oortjes heen. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Normaliter was ze wel gebekt, maar vandaag wilde het gewoon niet. "Ik vroeg me al af wanneer het ging sneeuwen.."Zei ze in plaats van op zijn vragen te reageren en hield haar handen open op haar schoot, zodat er wat sneeuwvlokken op vielen.

Will:
De klok sloeg zes uur en will liep op zijn dooie gemak naar zijn auto. Zijn route ging langs het huis van Éowyn en hij begon wat langzamer te rijden totdat hij tot stil stand kwam voor de hekken van het huis. Hij moest nog avond eten, en hij was van plan om ergens anders dan thuis te eten, aangezien hij zichzelf op het moment niet in zijn vaders buurt vertrouwde. Na een snel telefoontje naar huis te hebben gepleegd dat hij elders at, toeterde hij een aantal keer. In de hoop dat ze het in dat enorme huis konden horen. Hij dacht er niet eens aan om gewoon aan te bellen. Dat was zijn tweede optie.

Logan:
Toen Leby gebaarde dat hij naast haar kon zitten nam hij plaats waarna hij zijn hand naar haar uitstak "Ik geloof niet dat ik me heb voorgesteld gister, Logan" zei hij terwijl hij haar aankeek. Zijn hand voelde koud aan, maar dat viel niet op doordat het buiten zo koud was. "Geen kerst zonder sneeuw nietwaar?" vervolgende Logan waarna hij even omhoog keek naar de sneeuwvlokken die naar beneden vielen. Even was het stil waarna Logan weer zijn mond open trok "Ik krijg een allergische reactie van zonlicht" loog Logan tegen haar, als excuus dat hij een zonnebril droeg. Goed, het was niet helemaal gelogen, hij kon inderdaad niet tegen zonlicht maar daar was een hele andere reden voor. "Wat is jou excuus?" vroeg hij terwijl hij het antwoord eigenlijk al wist. Als ze niet wilde praten dan zou hij haar niet dwingen, maar in de tussentijd wilde hij haar vertrouwen winnen.

Eówyn:
Met een diepe zucht sloot ze de deur van haar kamer, eindelijk rust. De familie was net aan het eten en doordat ze gasten hadden zou dit zeker nog een paar uur duren. Éowyn nam plaats op haar bed, daar gooide ze haar haar in een knot en trok ze een gemakkelijk varisty baseball vestje aan. "Nog even papa, mama, dan heb ik genoeg geld om hier weg te gaan" murmelde ze zachtjes terwijl ze naar de foto op haar nachtkastje staarde. Haar fingertoppen gleden over het glas heen waarna ze haar hand weer terug trok. Geschrokken keek ze naar het raa toen ze getoeter hoorde. Met een snelle beweging deed ze het raam open en zag even verderop een auto staan, wie was deze gek? Zo snel ze kon rende ze haar kamer uit, de trap af en ging via de achterdeur naar buiten, in de hoop dat haar oom en tante het getoeter niet zouden horen. "Ben je gek?!" riep Éowyn terwijl ze de auto naderde. Vluchtig opende ze de hekken waarna ze niet veel later naast de auto stond "Jij?" zei Éowyn lichtelijk verbaasd terwijl ze Will aan keek, wat deed hij hier? "In het vervolg kun je beter steentjes tegen mijn raam gooien" pruttelde ze terwijl ze vluchtig een blik naar achter wierp, even was het stil maar al gauw haalde Éowyn opgelucht adem. Er klonk geen geschreeuw dus ze hadden het getoeter niet gehoord. Opnieuw keek ze de jongen aan met een vragende blik "Nog ergens een verloren sinassappel gevonden?" vroeg ze aangezien ze geen andere reden kon verzinnen, waarom hij hier was.

Leby:
Nadat ze zijn hand had geschud stopte ze haar handen in haar zakken van haar jas om ze wat op te warmen. Even verstarde ze toen hij zo recht door zee was en vroeg waarom ze een zonnebril droeg. "Ik heb een blauw oog en het is geen prettig gezicht."Antwoordde ze en keek vervolgens naar hem, waarna er een glimlach rond haar lippen verscheen. "Ruzie gehad."vervolgde ze langzaam. Ze bleef hem aankijken terwijl ze het allemaal zei. Zijn ogen keken terug, alleen betwijfelde ze of hij haar ogen kon zien door de donkere glazen heen. Eigenlijk vond ze het maar vervelend dat ze de zonnebril ophad, nu kon ze de sneeuw minder goed zien. En ze hield van sneeuw. Even keek ze om zich heen of er mensen in de buurt waren, wat niet het geval was aangezien het richting etenstijd was, maar alsnog twijfelde ze om de zonnebril af te zetten. "Ik word niet mishandeld. Het was gewoon een ongelukje. Gewoon een ongelukje."Zei ze, misschien enigszins bedroefd, en keek weer naar Logan.

Will:
Was uit zijn auto gestapt toen hij Éowyn naar buiten zag stormen. Hij was misschien een beetje verontwaardigd toen ze hem voor gek verklaarde, maar wuifde het gauw weer weg bij de gedachte dat haar familie het misschien niet zo fijn vond dat een jonge knul een scene maakte voor hun huis. "Nee hoor, assepoester."Glimlachte hij naar haar. "Ik vroeg me af of je al gegeten hebt."Waarna hij met zijn hand op het dak van de auto klapte. "En anders zou ik je graag ergens mee uit eten nemen, op mijn kosten natuurlijk. Ik dacht dat je het misschien wel lekker zou vinden om er even tussen uit te gaan."Verklaarde hij zichzelf, weer helemaal serieus. "Ik had niet moeten toeteren he?"Zei hij vervolgens, toen hij iets van bezorgdheid van haar gezicht had afgelezen toen ze de poorten net had geopend. "Maar het leek me ook niet slim om aan te bellen. Sorry, volgende keer doen we de steentjes methode. Maar dan moet ik eerst over de poort klimmen."Hij hoopte oprecht niet dat hij haar in de problemen had gebracht. Hij liet zijn ogen over haar kleding gaan en grijnsde even bij het aanzien van de baseball vest.

Logan:Rustig bleef Logan zitten terwijl hij geen woord zei, hij had niks laten vallen over eventuele mishandeling, dat maakte ze er zelf van. Voor even wende hij zijn blik af waarna hij wat gemakkelijker ging zitten en naar de lucht staarde. "Sorry als ik misschien vreemd over kom, ik stalk je heus niet" begon hij vervolgens rustig waarna hij met zijn hand aan zijn ketting frunnikte. Voorzichtig draaid ehij zich iets naar haar toe en deed voorzichtig haar zonnebril af zodat hij de schade kon zien, echter zei hij er niks over. "Je doet me denken, aan iemand die mij erg dierbaar was" zei hij vervolgens zachtjes waarna hij het bedeltje van zijn ketting opende en je de foto erin kon zien. Het was een foto van hem en Evalyn, duizenden jaren geleden. Logan zag er echter niet anders uit. Even bekeek hij haar oog waarna hij de zonnebril op haar schoot legde en weer naar de lucht keek. "Zo rustgevend... de sneeuw" zei hij vervolgens met een klein glimlachje.

Éowyn:
Verbaasd keek ze hem aan, niet wetende wat ze moest zeggen. Nog even keek ze achterom naar het huis, ze wilde niets liever dan weg hier maar was dat ook zo verstandig? "Ik moet wel gek zijn.." pruttelde ze waarna ze de deur van de auto opende "Zoland je me maar over anderhalf uur terug brengt, anders kan ik beter helemaal niet meer terug komen" pruttelde ze waarna ze ietswat glimlachte naar hem. Het duurde even voordat ze doorhad waaorm hij grijnsde, ze zag er niet al te charmant uit zo. "Ja, helaas geen designer kleding of prinsessen jurken voor mij" zei ze waarna ze gewoonweg in stapte "Waar gaan we heen?" vroeg ze vervolgens en keek opzij naar Will, dankbaarheid was in haar ogen te zien, ze wilde maar wat graag weg.

Leby:
Toen Logan haar zonnebril afzette had ze verwacht dat hij haar vol medelijden zou aankijken, maar dat bleef gelukkig achterwege. Ze wilde hem bedanken, maar haar aandacht ging naar de foto toen hij erover begon. Onbewust boog ze voorover en had pas door dat ze haar adem in had gehouden toen ze weer wat lucht naar binnen zoog. "Hoe is het mogelijk..."Pruttelde ze. Het meisje leek zoveel op haar dat het bijna beangstigend was. Het enige verschil was het kapsel dat ze droeg, het zag er bijna middeleeuws uit. Ze nam voorzichtig het bedeltje in haar handen en klapte hem weer dicht waarna ze hem weer even voorzichtig losliet. "Wat is er met haar gebeurd?"Vroeg ze hem voorzichtig na een tijdje stilte. Ze had haar zonnebril naast haar op het bankje gelegd en had haar lichaam meer naar hem toegewend. Even vergat ze haar blauwe oog en wilde meer over het meisje weten, en wat ze voor hem betekende.

Will:
Nadat ze allebei in de auto waren gestapt, startte hij de motor en reed weg. "Begrepen. Had je het anders niet eerst even aan je familie moeten vertellen dat je wegging met mij?"Vroeg hij haar even verbaasd. De auto sjeesde de straten door. "Ik heb zelf onwijs trek in Chinees, dus we gaan naar een restaurant dat maar al te bekend voor me is."Hij keek haar eventjes aan, en zag de dankbaarheid in haar ogen. Als antwoord glimlachte hij alleen. "Als je geen Chinees lust moet je het zeggen. Dan verzin ik wel wat anders. Alhoewel dat restaurant ook andere dingen maakt dan alleen Chinees. Ze hebben ook gewoon lekker ongezond snackbar eten."Vervolgde hij. Het was maar ongeveer vijf minuten rijden met de auto, dus ze zouden er binnen de kortste keren zijn, en zijn buikje was al behoorlijk aan het knorren.