Troubled Camp

Stacey keek Caroline even vuil aan toen ze zo luchtig tegen haar praatte over haar probleem. Gelukkig keek het meisje juist op dat moment weg. Toen ze het gefluit hoorde wist ze dat er van iedereen verwacht werd dat ze naar de verzamelplek gingen. Blijkbaar was het deze keer op het voetbalveld. Ze schoof van het bankje af en liep naar de plek waar de meeste mensen al stonden. Haar armen sloeg ze over elkaar en wachtte op de rest. Ze was zich er goed van bewust dat ze Caroline haar vraag niet had beantwoord en ze hoopte vurig dat het meisje er niet weer op terug kwam. Al schatte ze de kans groot dat ze het er toch wel weer over zou hebben. Of het nou vandaag of over een paar dagen zou zijn. Ongeduldig tikte ze met haar vingers op haar arm en wachtte totdat iedereen er was zodat de begeleider in het midden zijn verhaal kon doen.

"Dat kun je krijgen ook."Lachte Simon zachtjes waarna ook hun zich naar het voetbalveld verplaatste en in de kring gingen staan. Marco stond er even van te kijken dat Simon en Livia nu al met elkaar op trokken. Dat voorspelde niks goeds. "Oke, nu dat iedereen er is."Begon Marco met luidde stem "Iedereen is op de hoogte van de wandeling. We gaan over een half uur weg dus jullie hebben nog een half uur de tijd om de dingen bijeen te rapen die jullie denken nodig te hebben. Denk aan water, denk aan goeie schoenen. Wij zullen niets voor jullie meenemen, dus reken maar niet op ons wanneer jullie niks te drinken of te eten hebben."Hij keek de kring goed rond. "Niemand komt hieronder uit. Ga nu en wees over een half uur weer terug. Niet later."Vervolgens floot hij nogmaals irritant op z'n fluit en iedereen ging uiteen.

Toen het fluitje klonk, stopte de muziek die bij Vayle's gitaar vandaan kwam. Langzaam kwam hij overeind en liep naar zijn huisje toe waar hij zijn gitaar netjes wegstopte. Veel zin had hij niet in de wandeling maar hij kon geen smoes verzinnen om niet te gaan. Na enige tijd kwam hij zijn huisje weer uit. In zijn hand had hij een vestje, indien het kouder zou gaan worden. Bij de verzamelplek leunde hij tegen een boom aan en stond hij verscholen in de schaduw, wachtend tot ze zouden gaan. Caroline liep achter Stacey aan naar de verzamel plek, alweer vergetend wat voor gesprek ze net hadden gehad. Ze had al haar spullen al bij zich en stond te wachten tot alle anderen er waren. Lívia grinnikte iets toen Simon ermee in stemde en liep met Simon richting de groep. Kort ving ze de blik van Marco op waarna ze opzij keek naar Simon, echt veel wist ze nog niet over deze jongen.

Een half uur later klonk er nog een fluitje, wat een sein was dat ze moesten gaan. Langzaam begon de groep te lopen. Voor, achter en in het midden liepen begeleiders om er zeker van te zijn dat niemand van het pad af ging. Lív keek even uit haar raam toen ze wat hoorde. "Oh shit" murmelde ze toen ze merkte dat de stoet begon te lopen. Vluchtig rende ze haar huisje uit en het veld over met haar haren los die vrolijk met de wind mee zwierden. Al gauw kwam ze bij de rest van de groep en sloot ze ergens aan. Zoekend keek ze rond of ze Simon ergens zag. Hij was tenslotte de enige die ze kende, maar misschien moest ze ook maar eens moeite doen om andere te leren kennen. Vragend keek ze opzij toen ze merkte dat er iemand naast haar kwam staan "Lívia Taylor?" kwam er uit zijn mond. Wat vragend keek ze hem aan maar al gauw zag ze dat de jonge begeleider die naast haar stond een bekend gezicht had. "Ik ben het, Parker. We waren buren voordat je verhuisde" zei Parker met een glimlach. Parker was 2 jaar ouder dan Lívia, de twee waren goede vrienden toen ze jong waren maar na de verhuizing hadden ze geen contact meer gehad. "Parker Hensley, kleine jongens worden ook groot" merkte ze op met een klein grijnsje. "Ik dacht al dat ik je dossier voorbij zag komen" zei hij terwijl hij haar even bekeek met een bepaalde blik. "Ahh mijn geweldige dossier. " merkte Lívia op terwijl ze vooruit staarde. "Laten we vanavond eens bij praten, het is al zo lang geleden" Lívia knikte even en voordat ze het wist was Parker alweer weg, hij moest bij de andere begeleiders lopen. Vayle had een zonnebril op en liep achter de rest aan, hij toonde geen intresse in wat er ook om hem heen liep en liep gewoon door. Het zou een lange, lange dag worden.

Stacey had haar zonnebril opgezet en een tas ingepakt met voedsel en drinken. Echter niet teveel zodat haar tas niet loodzwaar zou worden. Ze liep ergens midden in de groep, terwijl ze met haar ogen naar Caroline zocht. Ze kon haar echter niet zo snel vinden. Even keek ze snel of ze niet misschien al Vayle aan het inpalmen was met haar charmes. Gelukkig zag ze dat hij alleen liep. Het was al behoorlijk warm en ze was blij dat ze in haar shirt liep. Het zweet stond nu al op haar voorhoofd. Ze keek even rond maar zag dat het landschap voor het grootste gedeelte uit weiden bestond. Ze waren dus in de middle of no where. Wat later ging het pad steil omhoog en haar spieren begonnen al te klagen van de inspanning. Ze zag dat het meisje naast haar al behoorlijk aan het hijgen was. Gelukkig had ze wel wat meer conditie dan haar. Simon zag na een tijdje Livia en besloot haar te verrassen door zonder iets te zeggen naast haar te lopen. "Dit moet een makkie voor je zijn. Je bent toch zo sportief?"Zei hij vermakelijk en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Simon had in dat half uurtje tijd even snel gedoucht en zijn sportkleding aangetrokken. Ook had hij het een en ander in een tas gestopt. Hopelijk was hij niks vergeten. Terwijl hij naast haar liep vroeg hij zich stilletjes af waarvan ze die begeleider kende die naast haar had gelopen. Ze leken dikke maatjes. Om de een of andere reden was hij daar gewoon nieuwsgierig naar. Toch vroeg hij er niet naar, hij wilde absoluut niet jaloers overkomen.

Líva kreeg een vemrakelijk lachje op haar gezicht toen ze een bekende stem hoorde "Neh je hoor mij verder toch ook niet klagen? Behalve dat ik er geen zin in heb maar het is inderdaad niet vermoeiend" antwoorde ze terwijl ze hem aankeek. Op haar rug had ze ook een klein tasje met wat dingetjes erin en in haar handen had ze een flesje water waar ze vervolgens een slok van nam. "Ik zou vragen om een wedstrijdje, maar ik denk dat als we beginnen met rennen dat we een horde begeleiders achter ons aan krijgen omdat ze denken dat we weg willen rennen" ze lachte iets waarna ze haar haar vluchtig in een hoge knot deed. Het was veel te warm om het haar los te laten hangen dus dan maar in een knot. "Komt je vriendinnetje je morgen opzoeken?" vroeg ze vervolgens aan hem. Woensdag was namelijk de enige dag dat er bezoek mocht komen. Op deze manier kon ze ook een beetje vissen of hij iemand had die op hem wachtte of niet.

Caroline verscheen vlak achter Stacey "Nu is hij alleen, perfecte timing" opperde ze vol zelfvertrouwen. "Wish me luck" zei ze tegen Stacey waarna ze vluchtig richting Vayle ging. Zonder iets te zeggen bleef ze naast hem lopen, wat niet zo moeilijk was aangezien hij helemaal aan de buitenkant liep. Het pad was nogal rommelig en er zaten veel hobbels in de weg waardoor het niet vreemd zou zijn als je zou vallen, je moest goed opletten. In dit geval deed Caroline net alsof ze iets niet zag en struikelde, gevolgd door een doffe klap op de grond. Een aantal mensen bleven stil staan waaronder Vayle. Even bleef Vayle staan, maar aangezien hij het dichtsbij was moest hij wel wat doen. Voorzichtig deed hij zijn zonnebril af en stak zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen. "Auw..." murmelde Caroline die even over haar enkel wreef. Met een verlegen glimlach pakte ze de hand van Vayle aan en kwam overeind. Echter kon ze niet blijven staan en hield zich aan Vayle vast. "Caroline?" hoorde ze een van de begeleidsters zeggen. "Sorry, ik ben gevallen en me enkel doet zeer." pruttelde ze terwijl ze zich nog aan Vayle vast hield. "Het is ook altijd wat met jou. Bovenop gaan we rusten, nog een paar minuten dus probeer even vol te houden. Dan kijken we wel naar je enkel" zei de begeleidster en keek even naar Vayle. "Let jij even op der?" waarna de begeleidster weer weg liep. Caroline had wel vaker van dit soort acties, sommige echt, sommige nep waardoor de begeleidster eerst wilde dat ze doorliep voordat ze echt naar haar enkel ging kijken. "Sorry, maar lopen gaat een beetje moeilijk" murmelde Caroline terwijl ze Vayle ietswat onschuldig aankeek. Vayle zei geen woord maar ondersteunde Caroline zo af en toe. Caroline wierp een vluchtige blik naar achter, richting Stacey en gaf haar een brede glimlach. Echter, Vayle kon niet wachten tot ze bovenaan waren en hij Caroline kon dumpen.

Simon stopte onder het lopen door zijn handen in zijn zakken en trok even zijn wenkbrauwen op bij de duidelijke interesse in zijn liefdesleven. "Ik heb al maanden geen vriendinnetje meer."Zei hij en keek haar eventjes van opzij aan. "Ze was een aantal jaar jonger dan mij en op het begin had ik daar geen last van, maar na een tijdje begon ze zich onzeker te gedragen."Hij stopte even en vroeg zich af of hij het haar allemaal wel moest vertellen. Het duurde even voordat hij verder ging, en hij zorgde ervoor dat hij het in gedempte stem vertelde. "Ze beschuldigde me ervan dat ik haar bedroog en klampte zich aan me vast. Ik mocht niks meer en ze begon zich meer op te dringen. Nou daar had ik geen zin in en heb er een punt achter gezet."Hij haalde zijn schouders op. "Waarschijnlijk wilde je dat allemaal niet weten..."Zei Simon daarna wat droogjes, met een scheve glimlach erbij.

Stacey keek met afschuw toe hoe Caroline deed alsof ze viel en daarna als een hulpeloos meisje aan Vayle hing. Aan de ene kant baalde ze er van dat ze zelf niet zo creatief was geweest om zoiets te verzinnen, maar aan de andere kant vond ze het wel van een heel laag niveau. Ze besloot zich er maar niet mee te bemoeien en hield zich vast aan het 'over een paar minuten kunnen we rusten'. Ze plantte de zonnebril op haar neus en vond het sneu voor Vayle dat hij op deze manier de wandeling moest doen. Caroline zat waarschijnlijk met haar hoofd in de wolken. Stacey snoof, terwijl ze stevig doorliep om zo snel mogelijk boven te komen. Eenmaal boven waren er rotsen waar de jongeren op konden zitten mochten ze even op adem willen komen. Stacey keek even om zich heen en het duurde niet lang voordat ze het bruinharige meisje en de knappe Vayle zag. "Gaat het een beetje met je Caroline? Ik zag dat je een flinke smak maakte daarnet."Glimlachte ze zo vriendelijk mogelijk naar het meisje, zogezegd geïnteresseerd. Wanneer Stacey toneel speelde was het moeilijk om daar achter te komen. "En jij? Deze wandeling is al moeilijk genoeg zonder dat je ook nog een meisje moet ondersteunen." Ze rommelde wat in haar tas en haalde er wat water tevoorschijn. "Moet één van jullie wat water?"Glimlachte ze, nog steeds met de zonnebril op haar gezicht.

Lívia luisterde aandachtig naar wat Simon te vertellen had en zweeg terwijl ze doorliepen. “Ik ben nieuwschierig, ik wil vaak alles weten” zei ze toen hij was uitgepraat en glimlachte iets zijn kant op. “Bedroog je haar ook?” vroeg ze na enige tijd, goed als iemand je beschuldigde van bedriegen dan was er vast een aanleiding voor en bij de jongens die ze kenden was het bedriegen van vriendinnetjes heel normaal. Toen ze eenmaal bij de rustplek aangekomen kwamen liep ze iets verder omhoog en bleef bij de rand staan. Ze waren al behoorlijk hoog maar het uitzicht was prachtig. “Hier zou ik de hele dag wel kunnen blijven...” murmelde ze vervolgens waarna ze diep adem haalde. Een vrolijke glimlach verscheen er op haar gezicht, het was een zeer rustgevende plek. Vervolgens draaide ze zich om naar Simon, wellicht wilde hij het wel helemaal niet over zijn ex hebben met haar. Zij was tenslotte maar een vreemde.

Toen ze boven aankwamen was Vayle opgelucht dat hij Caroline eindelijk kon neerzetten. Een begeleidster kwam algauw bij hun om te kijken naar Caroline’s enkel, waar natuurlijk niks mis mee was. Caroline glimlachte iets naar Stacey “Ja het gaat, maar het doet erg zeer, ik denk niet dat ik er nog veel op kan lopen” zei ze zachtjes en keek even van Vayle naar de begeleidster. “Hmm misschien moeten we je dan maar terug sturen naar het kamp, wellicht dat Vayle je kan brengen” merkte ze op en keek Vayle ietswat vragend aan. Vayle zei niks maar je kon duidelijk zich dat hij geiriteerd was. Waarom moest persee hij haar wegbrengen? Even keek hij opzei toen het meisje van eerder, Stacey, water aanbood. Het was even stil voordat Vayle uiteindelijk toegaf “Lekker dankje..” zei hij zachtjes waarna hij het flesje water aanpakte en een slokije nam. De enige reden waarom Vayle dit deed en ook Caroline omhoog hielp was omdat hij van de begeleiders hier op zijn kop kreeg vanwege zijn non-sociale gedrag. Vayle was altijd op zichzelf en mengde zich nooit tussen de andere jongern die er waren terwijl hij dit wel moest doen. “Ik zou haar graag weg willen brengen maar deze wandeling is het hoogtepunt van mijn week. Zo ben ik wat meer onder de mens en zie ik de prachtige natuur. Er is vast wel iemand anders die het minder fijn vindt om hier te zijn en jonge Caroline graag terug brengt” vervolgens verscheen er een glimlach op Vayle’s gezicht terwijl hij de begeleidster aankeek. Uiterraard kon de begeleidster hier geen nee tegen zeggen, wie kon Vayle op zo’n moment nou iets weigeren. “Goed ik zal kiijken of iemand anders haar kan wegbrengen” zei de vrouw snel en keek weer naar Caroline die op wonderbaarlijke manier opstond “Nee, het gaat wel weer, ik geloof dat ik het wel redt” murmelde ze terwijl ze wat hinkte. Vayle deed vluchtig zijn zonnebril weer op en gaf het flesje weer terug aan Stacey “Dankje” zei hij nogmaals en bleef even staan, alsof het zijn plicht was ervoor te zorgen dat Caroline niet weer struikelde.

Simon kwam naast haar staan en sloeg zijn armen losjes over elkaar heen terwijl hij naar hetzelfde uitzicht keek waar Livia van aan het genieten was. "Nee"Begon hij"Nee, ik ben haar altijd trouw geweest en vond die beschuldigingen ronduit belachelijk. Ik weet ook niet hoe ze aan het idee is gekomen."Zei hij en schudde vermoeiend zijn hoofd, alsof hij nu nog probeerde te achterhalen hoe ze op dat idee was gekomen. "Rosanne was haar naam, al noemde ik haar altijd Rosa."Hij voelde zich nog niet moe maar ging voor de zekerheid maar eventjes zitten. "Maar genoeg over mijn vreemde relatie. Hoe zit het eigenlijk met jou?"Vroeg hij aan haar om de aandacht eventjes van zichzelf af te zetten. Hij was normaliter niet iemand die al te veel over zijn eigen leventje vertelde, tenzij hij zich op zijn gemak voelde. Wat over het algemeen weinig voor kwam. Hij stroopte de korte mauwen van ze shirt wat omhoog en keek haar nieuwsgierig aan.

Stacey schudde haar hoofd vol ongeloof. "Goh, een wonder,"Zei ze zachtjes, zodat hopelijk Caroline het niet zou horen "dacht niet dat ik dat ooit mee zou maken."Ze pakte haar flesje weer van Vayle aan en stopte deze in haar tas. Ze pakte Caroline bij haar arm en leidde haar 'voorzichtig' naar een plekje waar schaduw was. Ze leunde zich naar Caroline toe "Wat jammer lieverd, volgende keer beter."Fluisterde ze in haar oor en klopte zogenaamd bemoedigend op de schouder van het meisje. Even keek ze om naar Vayle en zuchtte. Waarom moest iedereen nou perse de jongen hebben die zij leuk vond? Al die concurrentie vond ze maar niks. "Ik zal je maar alvast vertellen dat ik het je niet makkelijk ga maken om hem te krijgen."Probeerde ze zo luchtig mogelijk te zeggen. Ze waren niet binnen gehoor bereik van Vayle dus was het niet nodig om nog in haar oor te fluisteren. Ze keek haar uitdagend aan en liep vervolgens zo koeltjes mogelijk weg, waar ze wachtte tot de pauze voorbij was.

Lívia staarde over de vlakte uit terwijl ze luisterde naar wat Simon te vertellen had. Pas toen hij iets aan haar vroeg draaide ze zich om zodat ze hem aan kon kijken "Ik heb geen relatie" zei ze vervolgens met een glimlachje. Goed ze het was pas uit maar nog steeds bleef hij contact met haar zoeken. "Ouders zijn het niet echt eens met mijn vriendjes keuze" zei ze vervolgens waarna er een vaag lachje op haar gezicht verscheen. Uit haar tas haalde ze een flesje water en nam er een slok van waarna ze deze weer in haar tas deed. "We gaan weer verder!" riep een van de begeleiders waarna de stoet weer langzaam opstond.

Caroline keek Stacey met een vragende blik na, wilde zij Vayle? Al gauw verdween de vragend blik en was er enige irritatie op haar gezicht te vinden. "Mooi niet dat jij hem gaat krijgen..." mompelde ze in zichzelf waarna ze opstond en zogenaamd wat hinkte van de pijn. Vayle draaide zich om toen iedereen weer begon te lopen. Ook hij liep rustig weer richting de stoet en wilde zijn zonnebril weer opdoen. Twee andere jongens waren aan het kloten en stoten vervolgens hard tegen Vayle aan. Vayle schrok zich rot waarna de zonnebril uit zijn handen viel en zo de rots afvloog, een heel aantal meters naar beneden. Geiriteerd keek Vayle zijn zonnebril na waarna hij zijn blik op de twee jongens richtte. Die waren alleen maar aan het lachen en gieren maar zodra ze Vayle's blik zagen liepen ze gauw door. "Stelletje idioten" merkte Vayle geiriteerd op en liep verder, veel kon hij niet doen en om nou naar beneden te glijden om zijn zonnebril te halen vond hij ook iets te ver gaan. Even keek hij opzij waar het meisje Stacey liep. Ditmaal was ze rustig en niet zo 'open' als hun eerdere ontmoeting.

Simon begon weer langzaam te lopen en hield even zijn pas in totdat Livia naast hem liep. “Oh? Val je dan op slechte jongens? Moet ik dan denken aan drug dealers? Loverboys?” vroeg hij aan haar, niet eens grappig bedoelt. Het was dan ook niet echt een grappig onderwerp. Hij stak zijn handen in zijn zakken terwijl ze verder liepen. Het amuseerde hem hoe veel jongeren nu al begonnen te klagen dat ze moe waren. Gelukkig had hij wel iets meer conditie dan dat.

“Jongens kunnen toch behoorlijke kleuters zijn, vind je ook niet?”Zei Stacey geërgerd en rommelde wat in het tasje dat ze bij zich had. Ze haalde een tweede paar zonnebril uit haar tas en reikte hem die aan. “T is misschien niet een hele mooie, maar beter dan die zon recht in je gezicht te hebben.”Zei ze vervolgens. “Was het een dure zonnebril?” ze wist niet of Vayle wel zin had om met een meisje te praten die blijkbaar niet al te veel remmingen had wat betreft jongens. Wel wist Stacey nu dat hem bespringen niet de juiste manier was om hem voor zich te winnen.

Lívia schudde vrijwel meteen haar hoofd “Doe niet zo gek joh” zei ze en grinnikte iets, al was het in haar geval niet helemaal onwaar. “Hou me er niet zo mee bezig” zei ze vervolgens met een vaag glimlachjet egen Simon waarna ze rustig doorliep. Vayle knikte ietswat waarna hij lichtelijk verbaasd naar de zonnebril in haar handen keek. Eigenlijk wilde hij een opmerking maken dat die bril wel veel te klein of meisjes achtig voor hem zou zijn, maar hij besloot dat het waarschijnlijk geen gepaste opmerking zou zijn. “Dankje” zei hij waarna hij de zonnebril aanpakte en hem opzette. Vreemd genoeg paste hij de bril en was hij niet te klein dus kon hij hem ook niet breken. “Hij was niet goedkoop nee, maar ik lig er niet wakker van” antwoorde hij op haar vraag waarna hij ietswat glimlachte als bedanktje voor de zonnebril.

Na enige tijd lopen kwam de hele groep tot een stilstand. “Vanaf vandaag hebben we een nieuw onderdeel op het programma” merkte een van de begeleiders op die voorop stond. Andere begeleiders stonden een beetje verspreid zodat ze iedereen goed in de gaten kon houden. “Maken ze een grap ofzo?” merkte Lívia op die even rond keek. Ze waren op een grote plek aangekomen, midden in het bos. Aan de rechterkant lag een grote hoop met zakken, waar tenten in zaten. “Jullie blijven hier twee nachten, jullie mogen zelf uitzoeken hoe je de tent op zet, en hoe je hier gaat overleven. Hier en daar stonden een aantal andere grote tenten, die waren voor de begeleiders. In tegen stellen tot alle jongeren hadden de begeleiders toegang tot normaal voedsel en drinken. “Dus wees verstandig, ga groepjes vormen en aan het werk” merkte de begeleider op waarna langzaam mensen richting de grote stapel gingen om een tent te pakken. “Doe ze dit soort spontane dingen vaker?” merkte Lívia op, die was absoluut geen kampeerder. Vayle zuchtige ietswat, weer twee dagen zonder echt goed voedsel. Hij miste een goed stuk vlees, lekker stukje biefstuk bijvoorbeeld, maar dat had hij al weken niet gehad.

Simon keek naar de zakken en vervolgens naar de groep met jongeren. Ze hadden niet genoeg zakken en dus zouden er in een aantal tenten meer dan twee mensen moeten slapen. Dat idee verbeterde zijn humeur niet bepaald. Met grote passen pakte hij met gemak een zak van de grond en liep vervolgens naar een plek waar hij de tent op zou zetten. Even keek hij over zijn schouder en spotte Livia, waarna hij haar wenkte. Hij begon al de inhoud uit de zak te halen en mompelde ondertussen wat dingen, geen van alle aardig. Hij haatte kamperen. Hij haatte de natuur en hij haatte dit stomme gedoe. Met een frons begon hij de juiste dingen in de grond te slaan. "Gelukkig regent het niet."

Stacey volgde het voorbeeld van de jongen die als eerste een zak had veroverd. Ze moest beide armen gebruiken om de zak te tillen, in verhouding met haar lichaam was de zak nogal groot. Ook zij zocht een plekje uit waar ze de tent op zou kunnen zetten. Toen ze eindelijk haar plekje had gevonden gooide ze de zak naar en keek er wat verdwaasd naar. Nog nooit had ze een tent opgezet. Met een diepe zucht ging ze in het gras voor de zak zitten en prikte er met een vinger in. Alsof dat de tent op een magische wijze de macht zou geven om zichzelf op te zetten. Ze voelde zich ongelukkig, en keek om zich heen. Niemand zou haar vrijwillig helpen, en ze vond het te genant om het aan iemand anders te vragen. Ach, ze had tenminste en tent, dat kon ze niet van veel mensen zeggen.

Ook Lívia was achter de rest aangelopen richting de zakken. Daar haalde ze een zak vandaan en keek even om zich heen of ze Simon ergens zag. Ze zag hem wenken waarna ze met de zak zijn kant op liep “Wat een gezelligheid” merkte ze sarcastisch op waarna ze de zak naast die van Simon op de grond gooide. Even keek ze naar de lucht, gelukkig was het nu nog helder. “Hoorde dat ze voor de avond wel regen verwachten” vervolgde Lívia terwijl ze nog naar de lucht keek. Ze zuchte ietswat en zag Simon alvast beginnen met het opzetten van zijn tent. “Dit worden een paar gezelllige dagen” mompelde ze waarna ze de zak open maakte en uiteindelijk ook maar begon met het opzetten van haar tent.

Vayle had een rustig plekje opgezocht, de meeste bleven bij elkaar maar Vayle zag het niet zo zitten om dicht bij de andere te zijn. Met een zucht gooide hij de zak op de grond en maakte deze open om zijn tent op te zetten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Stacey het moeilijk had met het dragen van de zak. Hij kon zich alleen maar voorstellen dat dit meisje ook totaal hopeloos was als het aankwam op het opzetten van zo’n tent. Even bleef hij naar haar kijken, moest hij haar nu gaan helpen? Een paar minuten bleef hij zo zitten, bedenkend wat hij nou moest gaan doen. Uiteindelijk besloot hij het meisje te gaan helpen, hij was vrij bot tegen haar geweest in het begin dus dit was wel het minste wat hij kon doen. “Laat me raden, je heb geen idee hoe je het in elkaar moet zetten en hoe het eruit moet zien?” merkte Vayle op die achter Stacey verscheen. Hij knielde naast haar neer en opende de zak voor haar waarna hij de spullen eruit ging halen. “Jammer genoeg heb ik vaak gekampeerd, dus ik heb hem zo opgezet” ging hij verder zonder haar aan te kijken.

"Dat meen je niet."Zuchtte Simon vermoeid toen hij hoorde dat er regen werd voorspeld. Toen hij klaar was met het opzetten van zijn tent ging hij er demonstratief voor zitten. Zijn buik begon behoorlijk tekeer te gaan en de volgende stap was dus voedsel zoeken. Moesten ze serieus op een dier gaan jagen of was er hier ergens in de buurt een meer? Hij keek om zich heen of hij begeleiders zag maar die waren veilig in hun tenten gaan zitten. En waarschijnlijk was het niet de bedoeling dat ze hen voor hulp gingen vragen. Verdomme. Hij keek opzij naar Livia en keek hoe ze bezig was met haar tent. Niet veel meiden wisten het in hun eentje klaar te spelen, maar zij deed het prima. "Zullen we zo even op jacht gaan voor voedsel?"Opperde hij haar en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.

Stacey keek hem schaapachtig aan, maar al snel verscheen er een blik van dankbaarheid toen hij haar uit zichzelf hielp. "Ik snap dat ik nu niet slim over kom, maar ik weet wel hoe een tent er uit ziet. Thank you very much."Zei ze niet scherp maar met een glimlach. "Al heb ik zelf nog nooit gekampeerd, daar heb je wel gelijk in."Ze rommelde wat in haar tas en haalde er een fles water uit toen hij klaar was met haar tent. "Mijn ouders waren altijd aan het werk, ook in de grote vakantie. Dus vanzelfsprekend gingen we nooit kamperen."Ze stond op en veegde het gras van haar broek af. "Of deden we wat dat betreft helemaal geen leuke dingen. Je zult vast dorst hebben."Zei ze vervolgens en gaf hem het flesje water. "Maak het gerust op, ik heb genoeg."

Lívia grinnikte iets toen Simon zo reageerde op het feit dat er regen voorspeld was. Goed, Lívia kon niet zo snel als Simon een tent opzette maar vergeleken met de andere deed ze het nog behoorlijk goed. "Je hebt mazzel dat ik zo'n goed geheugen heb. Even terug zag ik een paar bessen struiken en een paar konijntjes. Jij doet het slachtwerk dan doe ik het kookwerk" ging Lívia verder met een glimlachje, natuurlijk grapte ze maar over het konijntje. "Er liggen voedselzakken verspreid en verstopt in het bus dus succes" riep een van de andere begeleiders die rond liep en vervolgens naar zijn eigen tent ging. "Nou gelukkig kunnen we dat konijntje laten leven, tenzij we geen voedsel zakken vinden dan moeten we toch echt een konijntje vinden" zei Lívia terwijl ze de overige spullen in haar tent gooide. "Zullen we dan maar?" opperde Lívia terwijl ze al een paar stappen verder het bos in deed.

Binnen no-time had Vayle de tent op staan en klopte zijn handen af van het vuil. "Geen probleem, kijk om je heen, je bent niet de enige" merkte Vayle op. Genoeg meiden waren aan het stuntelen om de tent op te zetten. Ietsjes verbaasd keek hij naar het flesje water wat ze hem aanbood maar besloot het aan te nemen "Dankje" zei hij waarna hij een paar slokken nam en het vervolgens terug gaf. "Echt kamperen kan ik het ook niet noemen als ik er nu over nadenk, was ook vaak kamperen in de achtertuin. Ook niet bepaald ideaal" zei Vayle en forceerde een klein lachje. Even keek hij om zich heen en zag Caroline die met een hatelijke blik naar Stacey keek. Die blik veranderde vervolgens in een verlangde blik die op Vayle gericht was. Vrijwel meteen draaide hij zich om, een rilling ging door zijn lichaam elke keer dat hij oogcontact maakte met dat meisje. "Ik krijg de rillingen van dat mens" merkte Vayle op, hij had het niet echt tegen Stacey maar het vloepte er min of meer gewoon uit.

Simon trok even een gek gezicht toen hij hoorde dat er gewoon voedsel was en dat het niet nodig was om te gaan jagen, maar dat dit een soort zoektocht was. "Oh."zei hij verbaasd, waarna hij knikte en met haar naar het bos liep. "Als het te lang duurt om een zak te vinden, ga ik toch echt achter de konijntjes aan hoor."Bromde hij wat waarna hij takken uit de weg duwden die anders in zijn gezicht zouden komen, wel keek hij uit dat Lívia niet achter hem liep. Hij zou niet willen dat zij die takken in haar gezicht zou krijgen. "ik mag hopen dat als we terug zijn niemand onze tenten heeft ingepikt."Zei hij en keek ondertussen rond of hij één van die beruchte zakken zag. Natuurlijk zouden die zakken niet makkelijk te vinden zijn. "Mis je je familie al?"Vroeg hij en keek haar even aan.

Stacey, nog steeds onder de indruk dat Vayle de tent zo snel had opgezet, keek even vluchtig over haar schouder alleen om Caroline te zien kwijlen. Ze vestigde haar bleek weer op Vayle en haalde luchtig een schouder op. "Zolang je er voor zorgt dat ze niet het idee krijgt dat je ook maar een beetje geïnteresseerd in haar bent, zal ze niet gauw 's nachts je tent in kruipen."Zei ze. "Maar je snapt toch wel waarom ze zo tegen je doet? Ik bedoel de 'damsel in distress' gedoe van eerder?"Zei ze zachtjes, ze wilde helemaal niet vervelend overkomen."zou me niks verbazen als meer meisjes dat gaan proberen."mompelde ze bijna geluidloos, zodra ze haar blik had afgewend. Toen ze hoorde dat ze voedsel zakken in het bos moesten gaan zoeken zuchtte ze even vermoeid. Ze kon zich er bijna niet toe brengen om zich te bewegen, laat staan over allerlei dingen heen te klimmen in het bos. Ze was zo moe.

Lívia liep rustig achter Simon aan terwijl ze goed om zich heen keek, echt zin had ze niet om te verhongeren. “Familie?” zei ze, lichtelijk verbaasd. “Nee die mis ik niet, ben eerlijk gezegt blij dat ik ze een tijdje niet hoef te zien. Ze hebben zogenaamd het beste met me voort, yeah right” merkte Lívia op. Het was duidelijk dat ze niet zo gesteld was op haar fmailie, maar ergens hield ze wel van hen. Aantal uur ging voorbij en het begon langzaam donker te worden. Lívia en Simon waren net terug, ze hadden samen maar één zak gevonden waar dat aan lag wisten ze ook niet. “Ach we hebben teminste één zak gevonden” merkte Lívia op terwijl ze in het gras neerplofte en de zak naast zich gooide. Lívia opende de zak en tuurde erin, veel was het niet. Wat fruit zat erin en wat andere kant en klare maaltijden maar echt voedzaam was het niet. “Dat wordt denk ik toch een konijntje braden” pruttelde Lívia die opzij keek naar Simon. Zoveel at ze normaal niet dus heel erg vond ze het niet om een avondje geen vlees te eten, ze at over het algemeen vrij weinig, maar dat kon je ook wel aan haar lichaam zien. Ze was dan wel niet mager of vies dun, maar ze was goed slank en ze zag eruit alsof ze nooit vette dinge naar binnen werkte.

Vayle was terug gekomen met twee zakken, beide lagen in zijn tent hij had geen zin dat andere bij hem zouden gaan bedelen als ze het zagen. Hij was al vrij snel terug gekomen en had ondertussen al een mooi vuurtje gemaakte. Hier en daar gooide hij nog wat takjes bij om het vuurtje wat groter te maken, het kamperen was hem aardig goed gelukt. Een paar van de begeleiders keken hem hoofdschuddend aan. De bedoeling was ook dat ze elkaar gingen helpen, maar Vayle was niet zo iemand die dan maar andere ging helpen. Het werd langzamer hand wat kouder, de lucht zag er grauw uit maar het was gelukkig nog niet gaan regenen. In zijn tent graaide hij naar een sweatshirt, in de tijd dat ze weg waren geweest hadden de begeleiders een sweatshirt in de tenten gelegt omdat het anders wel heel koud zou worden. Vluchtig trok hij deze aan en kroop hij wat dichter bij het vuurt. Even keek hij opzij richting Stacey, het zag er niet naar uit alsof ze veel geluk heeft gehad tijdens haar zoektocht. “Heey” zei hij haar kant op om haar aandacht te trekken, vervolgens klopte hij op de grond naast hem als teken dat ze bij hem moest komen zitten. “Neem aan dat je nog geen geluk hebt gehad met het vinden van iets?” merkte hij op waarna hij een zak uit tent haalde en deze op de grond voor haar neerlegde. “Eet wat van mij hier, stuk warmer dan daar” merkte hij op terwijl hij naar haar tent wees.

Simon keek op zijn beurt ook even naar de inhoud van de zak en was teleurgesteld. "Kies jij maar eerst, wat er overblijft eet ik wel op."Zei hij. Zijn maaltijden waren meestal veel uitgebreider dan dit kleine beetje waar ze keuze uit hadden, maar hij moest het er maar mee doen. Terwijl Lívia haar portie voedsel uit de zak haalde, maakte Simon een vuurtje om hen allebei een beetje warm te houden. De sweaters die ze in hun tent hadden gevonden waren niet genoeg voor deze frisse avond. Toen hij klaar was, ging hij weer naast Lívia zitten en at het gene op dat er was over gebleven. Echt vol zat hij niet toen hij eenmaal uitgegeten was. "Binnen een uur heb ik weer honger."Zei hij. Het begon al flink donker te worden, dreigende donkere wolken zweefden boven hun hoofden. Het zou niet lang meer duren voordat het ging regenen. Hier en daar waren er kleine vuurtjes die de open plek verlichtte, maar veel was het niet. Hij keek naar de andere jongeren en de meeste zagen er belabberd uit. Niet iedereen kon zo goed tegen de natuur, blijkbaar. Hij keek weer naar Lívia. Iets aan dit meisje zorgde er voor dat hij niet kon stoppen met naar haar kijken. "Heb je het koud?" vroeg hij aan haar.

Stacey had een poging gedaan om in haar eentje zakken te vinden, maar uiteraard was die poging in een mislukking uitgedraaid. Ze was over een boomwortel die ver boven de grond stak gestruikeld en ongelukkig neergekomen. Ze had een schaafwond op haar wang en haar elleboog deed pijn. Alleen zij was zo klunzig wanneer ze moe was. Ze zat nu al een tijdje honger te leiden voor de ingang van haar tent, toen ze zag dat Vayle haar uitnodigde om naast hem te komen zitten. Ze was zich er opeens heel erg van bewust hoe ze er uit zag. Haar haar zat in de war, haar kleren waren vuil, ze had een te grote sweater gekregen dus het leek net alsof ze er in verzoop en ze had schaafwonden. Maar het kon haar op het moment niet schelen, ze had zo'n honger, dus ging ze naast hem zitten en keek hem verbaasd aan toen hij de zak aan haar gaf. Stacey wist niet wat ze moest zeggen. Hij was al zo aardig geweest om haar tent op te zetten en nu had hij ook nog eten voor haar. Ze knikte en durfde hem niet aan te kijken, bang dat hij zag dat ze er best emotioneel van werd dat hij haar hielp. Emotioneel op de goede manier. Nooit eerder had een jongen dat voor haar gedaan zonder er iets voor terug te willen. Ze wreef geërgerd haar hand over haar ogen toen er een traan ontsnapte en trok een pijnlijk gezicht toen ze per ongeluk aan haar wond kwam. Wat was ze toch ook een wrak. Haar spieren deden pijn van de inspanning van vandaag, en ondanks het vuurtje en de sweater had ze het koud. Toen ze er zeker van was dat ze haar stem weer terug had keek ze Vayle aan "Ik snap niet waarom je hier bent... ik bedoel hier in dit kamp. Volgens mij mankeert er niks met jou."

Lívia pakte haar portie uit de zak en begon maar met een appel. "Neem maar joh, echt honger heb ik niet. En jij ziet eruit alsof je het harder nodig heb dan ik" zei Lívia met een glimlachje. Hij was wat groter dan haar en jongens aten altijd meer. Toen het kouder werd pakte ook zij een sweater en trok deze over haar hoofd "Genie" prutteldwe ze toen hij een vuurtje wist te maken. Ook zij keek even omhoog "Net wanneer dat vuurtje warm loopt wordt het gedooft, weet het zeker" murmelde ze waarna ze weer zijn kant op keek. "Geen zorgen, over een paar uur slaapt iedereen" zei ze en wees naar een tent "Die tent daar en die daar, en die daar hebben nog voedsel zakken. We wachten tot ze slapen en stelen wat" Lívia zette een onschuldige blik op waardoor je niet kon weten of ze het nou echt meende of gewoon aan het grappen was. "Nee hoor, het vuurtje en de sweater is goed genoeg voor mij, dankje" zei ze waarna ze haar aandacht weer op het vuurtje richtte. "Vergeet niet je tent dicht te ritsen! Er kunnen dieren rondlopen snachts!" was de volgende melding van een begeleider "Helemaal mooi, kunnen we straks ook een beer omleggen. Dan hebben we goed vlees joh" merkte Lívia op waarna ze wat dichterbij het vuur kroop. "Al hoop ik toch echt dat er geen beren zijn.." murmelde ze zachtjes terwijl ze om zich heen keek. Af en toe had ze een goed poker face op, niet willen toegeven dat ze bang ergens voor was terwijl ze dat wel was.

Vayle bekeek het meisje toen ze de zak aannam en naast hem kwam zitten. Ook hij bleef zwijgzaam zitten, hij was nooit van zoveel woorden dus waarom nu wel. Rustig bleef hij zitten terwijl hij naar het vuur staarde. Hij wist ook wel dat Stacey niet lekker in haar vel zat momenteel maar hij was niet dat soort jongen die erover ging praten. "Er is genoeg mis met mij" zei hij als antwoord op haar vraag. "Je ziet het allen niet" zei hij vervolgens waarna hij zijn blik weer op haar vestigde. Ditmaal had hij een zachte uitstraling, niet meer dat ruige en botte dat hij voorheen had. Vayle kon af en toe best aggresief zijn, zo heeft hij wel eens flinke dreunen uitgedeeld ook aan meisjes. "Als je het echt wilt weten.." ging hij verder omdat hij wist dat ze nieuwschierig was. "Ik ben niet sociaal ingesteld en kan af en toe nogal ... aggresief uit de hoek komen" merkte Vayle op. "Het liefst had ik die jongens daarnet achter mijn zonnebril aan van de clif gegooit" vervolgde hij waarna hij haar aankeek, ergens verwachte hij dat ze nu zou opstaan en weg zou gaan. Net als ieder ander, iedereen liet hem altijd in de steek. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij het haar vertelde, ze zou hem toch verlaten dus waarom zou hij verbergen wie hij werkelijk was.

Simon lachte zachtjes. "Ik zal je wel beschermen mocht er zo'n grote beer in je buurt komen."Hij trok z'n knieën op en sloeg zijn armen er om heen. "Al betwijfel ik het." Hij liet zijn blik naar de hemel gaan en bleef een tijdje zo zitten. "Jij zei dat je je familie niet mist"begon hij zachtjes "maar ik moet eerlijk toegeven dat ik me moeder mis."Hij ontweek Lívia haar blik, hij wist ook niet waarom hij het nu vertelde en hij wist ook niet waarom hij het tegen haar zei. "ze zit nu thuis met matt, haar huidige vriend." de naam van zijn moeders vriend kwam er moeilijk uit, aangezien hij een pure woede door zich heen voelde stromen wanneer hij aan hem dacht. Hij keek even zijn zijn handen die tot vuisten waren gebald. "hij mishandelt me moeder."zei hij nog zachter. Dit was de eerste keer dat hij uit zichzelf zoveel aan een vreemdeling vertelde. "Ze heeft me hier naartoe gestuurd omdat ze vond dat ik ondanks alles me woede onder controle moest krijgen.... maar ik denk ook dat ze het heeft gedaan zodat Matt me niks kan doen.." hij strekte zijn vingers in een poging om ze te ontspannen. "Ik wil je niet vervelen met mijn verhalen, maar ik denk sinds gister zoveel aan me moeder."nadat hij dat had gezegd zweeg hij verder en toen hij zag dat de meeste zo langzamerhand in hun tent zaten leek het hem verstandig om ook bijna te gaan. "ik denk dat ik je zometeen maar met rust laat. Voordat ik je nog meer verveel met mijn gezeur."Grijnsde hij ietwat.

Even keek Stacey hem alleen maar aan zonder iets te zeggen.Ze had niet verwacht dat dit zijn probleem zou zijn. "Ik zou je hebben geholpen om die jongens van de clif af te gooien."zei Stacey zachtjes "die vragen gewoon om een pak rammel." maar Stacey bekeek hem wel even op een andere manier. Ze zag een knappe jongen die niet agressief oogde. Maar ze had hem dan ook nog nooit boos gezien en ze zou dat ook nooit willen meemaken. Het was een gespierde en grote jongen, hij zou vast behoorlijke klappen uit kunnen delen, maar stacey deinsde er niet van terug. "Je kropt alles op?"Raadde ze en trok de mauwen van haar trui wat meer over haar handen heen, waarna ze haar armen probeerde op te warmen met haar handen. Ze zweeg even en wist niet echt zeker of hij er verder op in wilde gaan. "Ik heb in het verleden te maken gehad met een jongen met losse handen. Maar hij was puur slecht. Hij-" ze slikte de woorden in die ze wilde zeggen. Toen de jongen, haar toenmalige vriend, haar voor de eerste keer sloeg was ze meteen bij hem weggegaan.

Lichtelijk verbaasd keet Lívia toen Simon haar vertelde dat hij zijn moeder miste maar al gauw kwam er een zachtaardige glimlach op haar gezicht die net zo snelweer verdween. "Wat erg"murmelde ze, niet wetend wat ze erop moest zeggen. Voorzichtig gleed ze met haar hand even over zijn schouders, als een troostend teken was. "Je verveeld me niet, maak je daar maar geen zorgen om" zei Lívia en glimlachte ietswat. Ze rilde even bij het idee dat zijn moeder mishandeld werd, wat een wrede wereld leefde ze in. "Heeft de politie niks gedaan dan?" vroeg ze terwijl ze hem vragend aan keek, niet wetend of hij het er verder over wilde hebben. "Ik bedoel, die moeten toch wel iets kunnen doen?" zei ze vervolgens waarna ze de eerste druppels op haar wang voelde. Haar blik ging naar de lucht terwijl ze haar hand terug trok van zijn schouder. Het as nu donker en het begon langzaam te regenen.

"Zoiets" antwoorde Vayle waarna hij zijn aandacht weer op het vuur richtte. Hij was lichtelijk verbaad dat ze hier nog zat. Plots hoorde hij een bepaalde trilling in haar stem toen ze over zichzelf begon te vertellen. Vanaf toen kreeg hij een heel ander beeld van haar. Haar eerste indruk was dan ook niet zo denderend toen ze hem besprong. Maar nu zag hij een breekbaar meisje naast hem, eentje die het een en ander wel had meegemaakt. "Sorry, ik wilde je niet herinneren aan dingen" zei hij na enige tijd van stilte terwijl hij naar haar keek."Heb je het nog koud?" vroeg toen hij zag dat ze de mauwen van haar trui over haar handen trok. "Je mag mijn sweatshirt wel gebruiken, als extra" merkte hij op waarna hij al zijn sweatshirt uit wilde trekken. Het was de eerste keer dat hij zich bekommerde om iemand anders.

Simon keek even schuin naar de hand die op zijn schouder rustte en fronste even toen ze haar hand weer terug trok. Ook hij voelde de regendruppels. "Nee, mijn moeder heeft nooit aangifte gedaan. Mij neemt de politie niet serieus omdat ik zelf nogal een slechte reputatie heb daar."Zei hij betreurd, waarna hij even met zijn hoofd schudde om zijn plotselinge bui weg te krijgen. "Maar goed, ik zit hier niet om medelijden met mezelf te hebben."Hij toverde een grijns tevoorschijn. "dat is me vaak genoeg gezegd door Marco de begeleider." hij keek weer naar Lívia, dankbaarheid dat ze hem niet had uitlachtte nadat hij zich ietwat kwetsbaar had opgesteld. Iets wat totaal niet bij hem paste. "Lijkt me niet verstandig als we buiten blijven zitten. Moet ik buiten je tent blijven zitten om je te beschermen tegen de boze beren?"Grapte hij en keek haar met een halve grijns aan.

Stacey schudde haar hoofd. "Zeg geen sorry."zei ze waarna ze hem ervan weerhield om zijn sweater uit te trekken. "Nee joh, dan kan ik me zo meteen niet meer bewegen, ik draag al genoeg lagen met kleding." automatisch keek ze naar boven toen ze een aantal druppels water voelde. Uiteraard kon ze niks zien, het was te donker. "Al kijk ik er eerlijk gezegd niet naar uit om in me tent te gaan slapen." zei Stacey. Alleen, maakte ze haar zin in haar gedachte af. Ze hield haar handen uitgestrekt naar het vuur dat langzaam werd gedoofd. "Zou ik ziek worden? Zo koud is het toch ook weer niet?"Vroeg ze zich hard op af waarna ze weer naar Vayle keek en hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Ze drukte haar hand tegen haar eigen voorhoofd aan en haalde haar schouders wat op, ze voelde wel wat warm aan, maar ze had dan ook koude handen. Dus dat was niet helemaal eerlijk.

Lívia knikte even "Als je wil praten, weet je me tent te vinden" zei ze en grinnikte iets om de bui wat om te zetten. "Je hebt gelukt, binnen is beter" murmelde ze waarna ze aanstalte maakte om haar tent in te gaan "Nou je hoeft niet de hele tijd buiten te blijven hoor" begon Lívia terwijl ze hem aan keek "Maar ik verwacht wel dat je zo nu en dan je tent uit komt en mij bewaakt" grinnikte ze terwijl ze opstond en naar haar tent liep "Thanks voor het gezelschap" murmelde ze met een glimlachje waarna ze haar tent losritste. "Tot morgen denk ik? En hou de beren graag weg aub" zei ze grinnikend waarna ze haar tent inging en deze weer dicht deed.

Vayle bleef nog steeds haar kant op kijken, hij merkte ook dat ze zich wat ongemakkelijk voelde bij het idee. "Er zullen hier vast geen wilde dieren rondlopen zoals beren of wat dan ook dus maak je daar maar geen zorgen om" zei hij om haar wat gerust te stellen. "Hier.."z ei hij waarna hijt och zijn sweatshirt uit trok en het aan haar gaf. "Wil niet dat je ziek wordt, laat je morgen anders even bekijken door een van de begeleiders" zei Vayle, al had hij vrij weinig vertrouwen in de kennis van de begeleiders. Hij doofde het vuur met een beetje zand waarna hij opstond. "Slaap lekker" zei hij uiteindelijk waarna hij even wachte totdat ze naar haar tent zou gaan. Hij wist momenteel niet goed wat hij moest zeggen of doen.

De volgende dag werden ze alweer vroeg gewekt door de begeleiders. Eentje liep al fluitend door het open gebied heen om ervoor te zorgen dat hij overal evenveel herrie had gemaakt voordat hij naar het midden liep "Over een half uur verwacht ik dat iedereen wakker is en zich verzameld bij de tent van de begeleiders."Zei hij met een luide stem door een megafoon heen. Toen iedereen aanwezig was werd er verteld dat ze hier nog een dagje zouden blijven, maar dat vandaag in het teken stond van samenwerking. Er was in de buurt een meer met een open veld waar ze vandaag een aantal stormbanen zouden moeten doen, in teamverband. Het team dat zou winnen kreeg een prijs. Veel mensen keken er niet bepaald naar uit, waaronder Stacey. Ze had vervelend geslapen in de tent en was nog steeds rillerig, ook al had ze en haar eigen sweater en die van Vayle aan. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Caroline het in de gaten had en haar vuil aankeek. O jee, dat zou wat worden als ze zo met haar in het team zat. Wat ongemakkelijk keek ze weg en toen het signaal werd gegeven dat ze konden ontbijten liep ze naar het uitklapbaar tafeltje dicht bij de tent waar eten op lag.
Simon liep ook naar het tafeltje en pakte een paar voorgesneden en belegde broodjes waarna hij in de menigte naar Lívia zocht. Hij kon haar niet zo snel vinden en liep naar haar tent waar hij voor ging zitten.

Lívia kwam wat later uit haar tent dan de anderen, wat slaperig opende ze de tent en wilde naar buiten stappen. Ze schrok zich rot toen ze Simon zag en struikelde over de ingang en viel op de grond "Ook een goede morgen" murmelde ze terwijl ze zich omhoog hees. "Ik bedoelde het niet letterlijk dat je voor mijn tent moest gaan zitten om de beren weg te houden"murmelde ze waarna ze rechtop ging zitten en hem wt slaperig aankeek "Wat is het ontbijt van vandaag?" vroeg ze terwijl ze keek naar wat hij at "Eetbaar of alleen maar vloeibaar voedsel en fruit" prutteldee ze terwijl ze om zich heen keek. Ze begon nu toch wel aardig honger te krijgen, ook omdat ze de avond daarvoor nog niet veel had gegeven.

Vayle kwam alngzaam uit zijn tent en rekte zich even uit, het was best koud die nacht maar daar trok hij zich niet veel van aan. Goed slaen had hij niet gedaan omdat het ook niet bepaald lekker lag. Even keek hij om zich heen, was Stacey nou naar de begeleiders geweest? Wellicht was ze wel mee terug gekomen? Langzam liep hij naar de ontbijt tafel en pakte daar ook wat voedsel, hij had namelijk reuze honger.

Simon keek haar met een grijns aan terwijl hij haar overeind hielp en wat vuil van haar armen klopte. "Dan had je dat wat duidelijker moeten zeggen, gaat het?"Speelde hij mee en gebaarde naar de ontbijttafel toen ze ernaar vroeg. "Ze hebben gelukkig van alles qua ontbijt, dus leef je uit. Ik wacht hier wel op je."zei hij en wachtte geduldig met eten totdat ze terug was. "Je hebt gemist wat de begeleiders hebben verteld. We mogen ons zo meteen gaan uitsloven door middel van een stormbaan. En quess what? We moeten in teamverband werken.” Hij nam een grote hap van zijn boterham. “We hebben nog niet gehoord met wie we in het team zitten, maar ik denk dat ze dat leuke nieuws voor het laatst houden.”

Stacey liep met haar ontbijt naar een van de begeleiders, op zijn naambordje stond Marco. Ze legde aan hem uit dat ze niet goed had geslapen en dat ze zich niet zo lekker voelde. Marco was er echter niet van onder de indruk en zei tegen haar dat ze het maar gewoon moest proberen, als het echt niet ging moest ze dat maar zeggen. Met een neerhangende schouder sjokte ze weer naar haar tent en probeerde wat voedsel naar binnen te krijgen. Ze had totáál geen honger, maar wist dat het niet verstandig zou zijn om niet te ontbijten. Zeker niet omdat er een zware dag voor de boeg lag.