Troubled Camp

Hola schats! Hierbij mijn eerste re, ik heb nog niks verzonnen voor de jongen dus ik begin hier maar mee =3 Hopeling vind je het wat

------
Het was een zomerse dag op het kamp, maar niet voor alle jongeren hier zag het er zonnig uit. Vele ouders die problemen hadden met hun kinderen stuurden hun kinderen naar dit kamp. Het was een soort van her-opvoeding. Onder strenge begeleiding werden deze problematieke kinderen onder handen genomen door een team professionals. Altans, deze mensen noemden zichzelf professionals. De ouders betalen bakken met geld om hun kinderen weer op het ´juiste´ pad te krijgen. Livia was één van die ´problematische´ tieners, ze vond het belachelijk dat haar ouders haar hierheen stuurde maar om nou te zeggen dat ze een perfecte dochter was, vond zij zelfs te ver gaan. Livia, ook wel Liv genoemd, had lang bruin haar en was tot kort het populairste meisje op school. Livia had haar eigen ‘clubje’ wat altijd achter haar aan liep en deed wat ze vroeg. Zo ongeveer een jaar geleden kwam ze in aanraking met een jongen waar ze vervolgens smoorverliefd op werd. Livia spijbelde veel, werd opstandig en was zelfs begonnen met drugs. Uiteindelijk ging ze ook niet meer naar school toe, kort daarna was ze ook officieel van school getrapt. Haar ouders waren hier niet blij mee en probeerden er alles aan te doen om haar weer het ´rechte´ pad op te laten komen. Omdat geen van hun pogingen is gelukt besloten ze haar weg te sturen naar het kamp. Haar ouders hadden haar net afgezet, maar Livia had geen behoefte om afscheid te nemen. Daar stond ze dan, bij huisje nummer 14. Geïriteerd deed ze de deur open en staarde ze naar binnen “Geweldig” mompelde ze waarna ze haar koffer naar binnen sleurde en op de grond liet vallen. Ze was de enige in het huisje maar zo te zien waren er al andere hier geweest. Haar jas gooide ze op één van de bovenste bedden die nog vrij was waarna ze weer rechtsomkeer het huisje uit liep. Het was sinds een paar weken uit met Tristen, hij had haar geslagen wat voor haar een serieuze wake-up call was. Rustig liep ze door het kamp heen, hier en daar zag ze groepen jongeren die spelletjes aan het spelen waren of gewoon ergens in het gras zaten te eten. Natuurlijk had je ook de ‘loners’ de jongeren die helemaal alleen zaten en geen moeite deden om andere te leren kennen. Het zonnetje scheen dus besloot Livia in het gras te zitten en te kijken naar een groep jongeren die voetbal aan het spelen waren.

Simon was één van die jongeren die mee deed aan een potje voetballen in de stralende zon. Merendeels van het potje was hij degene die de bal in zijn bezit had. Alle voeten die hem probeerde de bal af te nemen ontweek hij met gemak. Tot op het laatste moment hij een zet in zijn rug kreeg en hij met een lelijk smak op de grond kwam. De jongen die hem had geduwd pikte de bal en scoorde zonder op Simon te letten. Die was inmiddels overeind gekomen en zag er niet bepaald vredig uit. Met grote stappen liep hij naar de jongen toe, waar hij zeker twintig centimeter bovenuit stak en gaf hem een duw tegen zijn schouder. "Als je dat nog één keer flikt, zal ik ervoor zorgen dat je nooit meer zult voetballen. Begrepen?" met een vinger porde hij de jongen in zijn borst. Maar zoals verwacht liet de jongen zich niet zo snel bang maken. Niet veel later zaten ze elkaar flinke klappen uit te delen en voordat de begeleider tussen beide was gekomen, had Simon een dikke lip en de jongen een blauw oog en een bloedneus. "Ga onmiddellijk aan de kant staan, Simon. Wanneer ik klaar ben met Dorian kom ik naar jou toe."Sprak de man dreigend. Simon wist wel beter dan een weerwoord te geven en liep naar de kant toe. Waar toevalligerwijze een andere meisje rustig aan het zitten was. "Hey" zei hij droogjes en nam iets verder van haar plaats in het gras. Hij wreef met de rug van zijn hand langs zijn lip en zag dat hij een beetje bloedde. De reden waarom Simon hier zat was overduidelijk. Hij kon niet met woede of frustratie omgaan en uitte dat meestal op een fysieke manier. Iets waar hij pas in zijn puber jaren last van kreeg, sinds dat zijn zusje was omgekomen in een ongeluk. Het vreemde was echter dat hij alleen bij mensen van zijn eigen leeftijd deze woedde had. Maar hij werd door de begeleiders als gevaarlijk beschouwd. Zijn straf zou ook niet licht worden.

Livia keek naar de jongens die aan het spelen waren, maar al gauw zag ze wat ze verwachtte. Een vechtpartij zorgde ervoor dat het voetballen tot z'n einde kwam. Met haar ogen volgde ze de jongen die uiteindelijk een soort van naast haar kwam zitten. "Hey" antwoorde ze terwijl ze hem even aankeek. "Is dit het enige leuke wat er op dit kamp te vinden is?" vroeg ze vervolgens terwijl ze weer voor zich keek. Na even richtte ze haar blik weer op de jongen naast haar die blijkbaar Simon heette. "Ik neem aan dat je hier al een tijdje zit?" vroeg ze vervolgens terwijl ze hem aankeek. Haar haar zat in een hoog knotje en ze had een wit jurkje aan die mooi stond bij haar (zon)gebruinde lichaam. Haar beige hakken lagen in het gras naast haar, was lastig om die aan te houden aangezien je dan steeds zou wegzakken.

Simon keek het meisje even schuin aan waarna hij rustig knikte toen hij weer een beetje bij zinnen was. "Te lang als je het mij vraagt."Zuchtte hij wat en wendde zijn blik weer van haar af. Hij streek even met zijn hand over zijn voorhoofd. Weer was het hem gelukt om zichzelf in moeilijkheden te werken. Waarschijnlijk moest hij weer voor een paar dagen afzonderlijk van de rest eten en slapen. "T was gewoon een vuile streek van Dorian."Mopperde hij wat en keek even naar het groepje dat om Dorian was gevormd. "Ze kunnen me wat. Ik leer het toch nooit."Hij keek weer naar het meisje. "Jij bent hier net aangekomen? Denk ik zo?" vroeg hij aan haar. Ze viel hem nogal op in haar witte jurkje en blote voeten.

Vayle zat bij een riviertje, hij was tot nu toe nog de enige die er was wat hij wel fijn vond. Hij gooide een steentje in het water om de stilte te verstoren. Vayle was een jongen van weinig woorden. Hij had kastanje bruin haar, was gemiddelde grote en had een normaal lichaam met een goed aantal spieren. Toen hij 12 jaar was, kwamen zijn ouders om in een auto ongeluk. Zijn oom en tante hadden hem toen in huis genomen maar besteedde vrij weinig aandacht aan hem. Hij was niet de enige in het huis, hij had nog 3 neefjes en 2 nichten die er ook woonden. Vayle ging niet naar school, niet persee omdat hij dat niet wilde maar omdat zijn oom en tante hem niet naar school wilde gaan. Voor zover hij zich kan herinneren heeft hij alleen maar gewerkt en nooit echt lol gehad. Vrienden had hij weinig aangezien zijn oom en tante hem nooit vrije tijd gaven. Langzaam stond Vayle op, trok zijn shirt en broek uit waarna hij het water in dook. Op zijn borstkas had hij een groot litteken zitten die hij had gekregen toen hij 17 was. Alles wat er die avond was gebeurd heeft hij voorgoed verbannen uit zijn gedachten. Eerder heeft Vayle wel eens geprobeerd zelfmoord te plegen, zijn oom en tante haalde hem zo naar beneden dat hij een tijdje in depresieve tijd had gezeten. Op begeven moment wisten zijn oom en tante niet meer wat ze met hem aanmoesten en stuurde ze hem hierheen. Na enige tijd kwam Vayle weer boven water en gleed met een hand door zijn haar waarna hij langzaam naar de kant zwom.

Livia knikte "Net gedumpt door de ouders" merkte ze geïriteerd op. Na enige tijd trok een groepje jongeren haar aandacht. Ze staarde er een tijdje naar voordat ze wist wie het water. Een aantal van die jongeren zaten ook bij haar op school en zagen haar voor het eerst sinds een jaar weer. Het enige wat ze konden doen was wijzen en fluisteren. "Great, zelfs hier geen rust" mompelde ze zachtjes waarna ze haar blik weer afwende. "Losse handjes?" concludeerde ze terwijl ze weer opzij keek. Misschien was het maar beter als ze bij deze jongen weg bleef. Als hij net zoals haar ex was dan kon dat niet veel goeds betekenen. Goed, Tristen had haar maar één keer geslagen maar dat was net één keer te veel. "Ik heet Livia" stelde ze zichzelf voor terwijl ze hem even aankeek. Vluchtig observeerde ze de omgeving "Het is zeker niet makkelijk om hier weg te komen he?" opperde ze terwijl ze rond keek. Overal zag ze begeleiders lopen en overal hingen camera's wat het moeilijk maakte om weg te gaan. Het park zelf werd omringt door een bos waardoor het zowizo geen verstandig idee was om er alleen op uit te gaan.

Simon reageerde niet meteen op haar opmerking en keek eventjes voor zich uit. Even wist hij niet of hij wel met het meisje moest praten, maar waagde het er maar gewoon op. "Alleen bij jongens."Zei hij vervolgens rustig en trok een been op waar hij zijn arm op legde. En hij maakte een vermoeide indruk. Hij had al zo vaak buiten moeten slapen dat het zijn slaappatroon had verstoord en hij gewoon niet goed sliep. "Simon."Zei hij op zijn beurt. "Onmogelijk."Antwoordde hij op haar vraag of ze kon ontsnappen. Wat hij vrij komisch vond, want dat was ook zijn eerste vraag geweest toen hij hier was gearriveerd. Hij had al een keer geprobeerd om weg te komen, maar helaas had hij het onderschat. Niet veel later toen hij zijn poging was gestart werd hij in de kraag gepakt door de strengste begeleider die er was. Dezelfde die hem vandaag toevallig van Dorian had gesleept. Hij zuchtte even. Ja, hij zou een zware straf krijgen. Hij had opgemerkt dat een groepje mensen verderop naar Livia aan het kijken was en fronste even. "Jij bent één of andere celebrity?"Kon hij niet laten te vragen, waarna hij een klein lachje liet zien. Wat zeldzaam was.

Stacey zat aan een tafeltje in de buitenlucht die een prachtig uitzicht op de rivier had. Het bruinharige meisje zat wat dromerig voor zich uit te staren toen ze een jongen de rivier in zag duiken. Was dat toegestaan? Haar mond viel open van verbazing. Vayle zag er goed uit! Even overwoog ze het om mee te doen, maar bedacht toen dat ze voorlopig niet in de buurt mocht komen van aantrekkelijke jongemannen. Dat was wat de begeleider vorige week tegen haar had gezegd. Maar wat maakte het nou uit als ze hééél eventjes een frisse duik zou nemen? Ze had het toch zo warm! En haar kleding plakte aan haar lijf. Met die gedachte in haar hoofd gooide ze haar benen over het bankje heen en liep de kant van de jongen op. Het was duidelijk dat Stacey gek was van jongens. Misschien een beetje te gek. En vanwege haar uiterlijk was het ook zeker niet moeilijk om er voor te zorgen dat ook jongens voor haar vielen. Haar slanke lichaam en rondingen maakte de jongens helemaal wild, en daar maakte ze maar al te graag gebruik van. Niet dat ze een slet was. Ze wist niet hoe ze op een normale manier aan een jonge kon uitten dat ze hem leuk vond. En Vayle had ze al veel eerder opgemerkt. Geduldig wachtte ze aan de rand van de rivier totdat hij haar zou opmerken. Haar haar hing los tot midden haar rug en haar korte rok en topje wilde graag uitgetrokken worden.

Livia keek nieuwschierig Simon's kant op toen hij antwoord gaf op haar vraag. Maar voordat ze er verder over na kon denken werd ze alweer afgeleid. "Ach, vroeger" zei ze met een klein glimlachje zijn kant op. "Dus wat doen ze hier met je als je je niet aan de regels houdt?" vroeg ze waarna ze weer even rondkeek. Ze was nu al bezig met het uitvogelen hoe ze hier weg kon komen. "Geen eten? Sluiten ze je op?" nadat ze dat laatste zei begon ze ietswat te lachen, zouden ze je echt ergens opsluiten? Het leek wel waanzin, dit was een kamp geen slavenhandel. "Ik geloof dat je voorlopig nog niet van hem af bent" ging ze verder, doelend op de anddere jongen, Dorian die nogal kwaad zijn kant op keek. "Dus ik mag aannemen dat jullie geen beste vrienden zijn?"

Nogmaals ging Vayle onder water, alleen toen hij dit keer omhoog kwam stond er iemand naar hem te kijken. Al gauw had hij in de gaten dat het om Stacey ging, het was wel vaker gebeurd dat hij haar naar hem zag kijken. Nog nooit had hij iets tegen Stacey gezegt, wat wilde ze van hem? Goed hij had ook wel opgemerkt dat ze er goed uitzag, maar hij was niet dom. Dit meisje was geobsedeerd door jongens, altans dat is wat begeleiders hem vertelden. Langzaam zwom hij naar de kant waar zijn kleding lag. Daar duwde hij zichzelf op de kant en trok zijn broek hij. Zijn t-shirt gebruikte hij als handdoek en depte zijn gezicht droog zonder Stacey ook maar enige blik te geven.

Simon strekte zijn hand waarna hij deze weer in een vuist balde, alsof hij aan het kijken was of zijn hand nog normaal functioneerde na de vechtpartij. "Het varieert. Je mobiel mag je twee keer in de week gebruiken voor een uurtje. Daar kunnen ze een verbod op doen. Of je slaapt buiten in een tent in plaats van een lekker zacht bedje in het huis. Noem maar op."Zei hij en hij grimaste even. "Buiten slapen wil je ten alle tijden vermijden. Het kan hier s nachts nogal frisjes worden buiten." Hij keek weer naar Dorian en haalde zijn schouders op. "Sinds het begin dat hij hier kwam was er niet echt een goeie klik tussen ons. Ik heb reden genoeg om die jongen af te ranselen."Daar liet hij het bij en keek weer naar Livia. "Als je zo min mogelijk opstandig bent, zal je tijd hier een hele boel gemakkelijker worden."zei hij tegen haar.

Stacey kon het niet hebben dat Vayle haar de rug toe had gekeerd en trok haar topje uit, wat een volle boezem in een beige satijn beha onthulde. Welke jongen kon dat nou weerstaan? Aangezien Vayle niet van de woorden was, besloot Stacey zich daar ook maar aan te houden. Met haar topje in haar hand sloot ze de afstand tussen hen en knielde ze naast hem neer. Nadat hij haar had opgemerkt, begon ze met haar topje zijn bovenlichaam droog te deppen. Nog nooit had ze in de paar weken dat ze hier al zat, een jongen zo direct benaderd. Het was dan ook duidelijk dat ze een oogje op Vayle had. Voorzichtig keek ze hoe hij reageerde op haar aanrakingen en toen hij grotendeels weer opgedroogd was gooide ze haar topje wat verderop in het gras en liet een hand ongestoord over zijn ruggengraat gaan. Met grote blauwe ogen keek ze hem aan en wachtte op het ergste.

Livia grinnikte iets “Zo min mogelijk opstandig” herhaalde ze terwijl ze in het gras ging liggen en even haar ogen sloot zodat ze de zon lekker op haar gezicht kon voelen. “Klinkt onmogelijk” vervolgende ze met een glimlachje op haar gezicht. Livia was de laatste tijd alleen maar opstandig en was nu al aan het verzinnen hoe ze hier weg kon komen. “Mag hieruit opmaken dat je wel vaker buiten hebt geslapen?” met dat draaide ze haar hoofd en opende haar ogen weer zodat ze hem aan kon kijken. Ze vond de jongen interesant, waarom wist ze niet. Echter zat het haar niet lekker dat hij nogal, aggresief kon zijn. Maar misschien viel dat alles wel mee. “Livia Taylor” hoorde ze vervolgens waarna ze rechtop kwam te zitten en even achterom keek. Het was één van de begeleiders die op haar stond te wachten “Wil je even meekomen?” vroeg de begeleidster, het was niet echt een vraag meer een bevel. “Nu al? Ik heb nog niks gedaan” bromde ze waarna ze overeind kwam, haar jurkje schoon klopte en haar hakken pakte “Was leuk je te ontmoeten” zei ze met een glimlachje tegen Simon waarna ze richting de begeleidster liep en in één van de huisjes verdween. Liv moest een drugstest doen om te zien of er momenteel enige druks in haar lichaam zat, vervolgens gingen ze naar huisje om daar haar tassen te doorzoeken naar enige drugs of andere verboden middelen hier op het kamp.

Vayle deed zijn best om Stacey geen aandacht te geven, het lukte ook aardig todat ze naast hem was gaan zitten en zijn bovenlichaam droogte met haar shirtje. Lichtelijk in shock bleef hij stil zitten, wat wilde ze van hem? Voorzichtig draaide hij zijn hoofd zodat hij in haar grote blauwe ogen kon kijken. Pas toen hij merkte dat haar hand over zijn ruggengraat ging, vond hij dat hij actie moest ondernemen. Vluchtig draaide hij zijn lichaam van haar weg en pakte haar pols vast zodat hij deze weg kon halen van zijn lichaam. “Wat denk je dat je aan het doen bent? Wat wil je van me” zei hij vervolgens terwijl hij het meisje aankeek. Aandacht van meisjes had hij nooit echt gehad, goed er waren natuurlijk meisjes die hem weleens aanstaarden maar daar bleef het ook bij. Vayle was ook niet echt bepaald het type wat makkelijk aanspreekbaar was. Ergens maakte dit meisje hem bang, niemand was ooit zo direct tegen hem geweest waardoor hij nogal van slag was.

Simon keek het meisje even na en vroeg zich af wat er loos was. Maar heel lang om daar over na te denken had hij niet. Voor dat hij het wist stond de begeleider van eerder voor zijn neus. Beidde handen in zijn zij. Marco heette hij. Marco bestudeerde hem even "Geen reden voor jou om naar de arts te gaan. Pak je kussen en wat kleren. Je wordt voorlopig weer afgezonderd van de rest."Simon vroeg maar niet wat Dorian z'n straf werd en liep gehoorzaam naar het huisje waar zijn spullen lagen. Waar hij pakte wat hij nodig had en bij zich mocht hebben. Met zo weinig mogelijk woorden liep hij achter de begeleider over het veld heen. Ze liepen richting een tent die ver van de rest af lag. Wat merkwaardig was, was dat er een kring van stenen om het tentje heen lag. Die gaf de grens als het ware aan. Niemand mocht er over heen. Simon gooide zijn spullen voor de tent en nam plaats op de harde grond. Hij hoorde de preek van de begeleider aan en keek hem na toen die weg liep. Dit werd een lange week zonder enig vermaak.

Stacey haar ogen werden groter toen Vayle een plotselinge beweging maakte en haar pols vast pakte. Ze was niet gewent dat jongens zo reageerde. Zonder zelf wat te zeggen maakte ze haar pols los uit zijn greep en verschoof zich zo dat ze op zijn schoot zat. "Ik.. ik vind je leuk."zei ze zachtjes en streelde weer met haar vingers langs zijn nek. Ze voelde dat hij gespannen was en vroeg zich af waarom. Ze liet haar armen om zijn nek gaan en drukte haar borsten tegen zijn borstkas aan. "Mag ik je zoenen?"Fluisterde ze aarzelend in zijn oor. Stacey kwam misschien over als een of ander spontaan meisje die met iedere jongen in bed zou duiken. Maar dat was ze niet. Ze was enorm onzeker.

Livia keek toe hoe er door haar spullen geraasd werd door twee begeleiders “Kijk dit is wat ik zocht..” zei een van de begeleidsters terwijl ze wat joints uit haar koffer haalde. “Nu kom je er nog mee weg, maar als we je een tweede keer betrappen ziet het er niet zonnig uit voor jou jonge dame” zei ze streng waarna ze door de laatste spullen heen ging. Livia zuchte iets en liet de twee hun gang gaan terwijl ze naar buiten staarde. Daar zag ze de jongen van net, Simon, met een aantal spullen weg lopen. Toen ze wat dichterbij het raam kwam zag ze dat hij naar een tent werd gebracht die nogal verlaten was. Dat was dus de straf als ze iets verkeerds zou gaan doen. “Zijn jullie dan nu klaar?” mompelde ze terwijl het huisje onderlag met haar kleding en spullen. “Alles is goed doorzocht, nou hup ruim het op voordat je andere huisgenoten komen” zei de begeleidster en samen verdwenen ze. Met een hoop gemompel gooide Livia alles op een hoopje. Ze zou vanavond wel even langs Simon gaan om te kijken in wat voor horror hij was beland.

Vayle wist niet wat hem overkwam waardoor hij uit shock bleef zitten. Pas toen ze haar lichaam tegen de zijne drukte en in zijn oor fluisterde legde hij zijn handen in haar zij. “Ga van me af” merkte hij op waarna hij haar met een snelle beweging van zich af kon zetten. Vrijwel meteen stond hij op en deed een paar stappen achteruit. Dit was zo ongeveer wel het vreemste meisje wat hij ooit had ontmoet, nou kende hij dan wel niet veel meisjes. Zijn ogen schoten heel even naar haar shirtje wat nat op de grond lag, dat kon ze niet meer aantrekken. “Hier, trek wat aan” mompelde hij terwijl hij zijn shirt naast haar neergooide. Wat verward keek hij haar aan, dit meisje kon hem niet leuk vinden, ze kende hem niet eens. Als ze hem wel kende dan vond ze hem waarschijnlijk niet eens interesant. Ietswat verward deed hij een stap naar achter en keerde haar de rug toe. Hij wilde nog iets zeggen maar besloot dat het beter was om dat niet te doen en begon langzaam te lopen richting de huisjes.

Simon zat wat voor zich uit te staren in de tijd dat iedereen samen wat ging eten. Zijn buik rommelde hard en pas toen iedereen had gegeten kwam Marco met een bord zijn kant op gelopen. "Het is weer helemaal aan jezelf te danken dat je hier voor de zoveelste keer weer zit."Zei hij simpel en legde het bord in de kring. "Dorian is er behoorlijk slecht aan toe, en waarvoor? Omdat hij een doelpunt maakte." Marco zuchtte even en ging gewoon verder toen Simon aan z'n eten begon. Die deed niet eens de moeite om Marco te corrigeren en te zeggen dat Dorian een gluiperige jongen was die hem met opzet tegen de grond had gewerkt. Niemand zou hem geloven. Hij knikte wat en zei ja en amen. Hoofdschuddend liep Marco weer weg met het bord toen Simon zijn eten op had gegeten. Eenmaal uit zicht ging Simon in de opening van zijn tent zitten. Met een zucht leunde hij voorover en sloot zijn ogen. Zijn lip voelde opgezwollen en zijn humeur was ook niet al te best.

Stacey was achterover gevallen door de kracht waarmee Vayle haar van zich had afgeworpen. Ze bleef zo liggen en hoorde hem weglopen. Ze besteedde totaal geen aandacht aan het shirt dat hij bij haar had achtergelaten en kon alleen maar denken aan het feit dat hij haar diep had gekwetst. Niemand had haar ooit zo opzij gegooid alsof ze niets was. Ze wist ergens in haar hoofd dat het ook niet juist was om je zo op te dringen aan een jongen, maar zo ging ze er nu eenmaal mee om. Daarom zat ze hier ook. Met een bedroefd gezicht keek ze naar de hemel. Hij vond haar dus niets. Hij vond haar lelijk. Allemaal van die gedachtes gingen rond in haar hoofd. Het was dan ook niet moeilijk om uit te vinden dat ze totaal geen zelfrespect had.

Paar uur later ...
Livia had weinig gegeten, ze zat merendeel in haar eten zitten wroeten dan dat ze het daadwerkelijk had gegeten. Ze was een van de laatste die weg ging uit de eetzaal en besloot even een rondje te lopen buiten. Langzaam begon het al donker te worden, wat opzich wel fijn was na zo'n hele dag felle zon. Na een tijdje lopen zag ze wat ze al eerder zag, een eenzaam tentje verderop. Zonder verder na te denken liep ze die kant op, ze wist dat Simon daar zou zijn en waarschijnlijk eenzaam zou zijn. "Simon?" zei ze toen ze de tent naderde. Toen ze er eenmaal was keek ze vragend naar de stenen op de grond die een of andere cirkel om de tent vormde. "Is dit serieus een grenslijn..." merkte ze op, meer tegen zichzelf dan tegen Simon.

Vayle was de rest van de dag in de war geweest, het meisje spookte maar door zijn hoofd en hij kon niet plaatsen wat ze van hem wilde. Dezelfde scene wat er die middag was gebeurd, speelde door zijn gedachten heen. Misschien was het beter als hij bij het meisje uit de buurt bleef, of misschien bleef ze wel bij hem uit de buurt nadat wat er die middag was gebeurd. Met een zucht kwam hij van zijn bed af, hij deelde een huisje met nog één andere jongen. Echter was de jongen heel veel weg, god mocht weten wat hij allemaal uitspookte. Uit de hoek pakte hij zijn gitaar en ging naar buiten waar hij ergens ging zitten. Gitaar spelen was iets wat Vayle graag deed, vooral omdat het hem rust bracht. Langzaam speelde hij een melodietje terwijl het steeds donkerder werd.

"Ja, en denk maar niet dat die daar voor de sier ligt. " Kwam de stem van Simon van binnenuit de tent. Langzaam kwam hij naar buiten gekropen in zijn pyjama. Normaliter sliep hij alleen in zijn onderbroek, maar dat was niet slim om te doen hierbuiten en dus had hij zijn donkerblauwe pyjama aangedaan. "Het is niet de bedoeling dat je hier bent.." Zei hij en krabde in verbazing aan z'n hoofd. "Als ze erachter komen zul je zelf merken hoe leuk het in een tentje is. En mag ik waarschijnlijk ook nog gaan schoonmaken hier en daar."Zei hij en ging voor zijn tent zitten in kleermakerszit. Zijn ogen moesten even wennen aan het donker en het duurde even voordat hij haar kon onderscheiden van de omgeving. Waarom was ze naar hem toegekomen? En waarom vroeg hij haar dat niet gewoon? Omdat hij waarschijnlijk niet wilde dat ze wegging.

Stacey stond in haar nachtjapon voor het raam een beetje voor zich uit te staren. Sinds het akkefietje van eerder was ze niet meer in de buurt gekomen van jongens. Hoe gemeen konden die wel niet zijn? Het meisje met wie ze een kamer deelde was al iets eerder naar buiten gegaan zonder iets te zeggen. Maarja, ze hadden dan ook niet veel woorden gewisseld sinds dat die nieuweling hier was gekomen. Het raam stond half open en ze moest zich inspannen om geluid te horen die van de krekels afkomstig was. Onbewust zochten haar ogen het huisje waar Vayle in verbleef en tuurde door het raam heen. Wat best moeilijk was aangezien het huisje niet bepaald dichtbij stond. Ze pakte een stoel en zette die voor het raam waarna ze een deken en een boek pakte. De deken wikkelde ze om zich heen en in de stoel plofte ze neer. Het licht stond gewoon aan, dus lezen was te doen. Ze zou nog wel een tijdje wakker blijven, gokte ze.

Een klein glimlachje verscheen op Liv’s gezicht toen ze zijn stem hoorde. Vluchtig gleden haar ogen even over de pyjama die hij aan had voordat ze zich weer richtte op zijn gezicht. “Als je wil dat ik weg ga, dan ga ik wel?” opperde Liv die hem wat vragend aankeek. Ergens wilde ze dat ze in de problemen kwam, zodat haar ouders dat te horen kregen. “Kamperen vond ik nooit zo erg, dus een paar nachten in zo’n eenzaam tentje als dit moet wel lukken” zei ze vervolgens terwijl ze in het gras ging zitten. Languit ging ze in het gras liggen terwijl ze naar de lucht staarde “Hoe lang zit je hier eigenlijk al?” vroeg ze. Ze was nieuwschierig naar hoelang ze iemand hier konden houden. Als ze iemand geen verstand bij kunnen brengen dan is het toch ook nutteloos om hem of haar hier te houden? Langzaam draaide ze haar hoofd zodat ze hem kon zien. Als hij wilde dat ze weg ging dan ging ze wel, maar dat liet ze even aan hem over.

Vayle werd abrupt verstoord door de stem van een van de begeleiders. “Vayle, het is negen uur. Iedereen moet nu in zijn of haar huisje zijn, hup aan de slag” zei de man die vervolgens een paar papieren en een pen naast hem in het gras gooide. Vayle mompelde iets en stopte met gitaar spelen. Er waren altijd klussen die iemand moest doen, dan moesten ze weer in groepjes afwassen of koken en de andere keer moesten ze klussen zoals dit doen. Controleren of iedereen wel in zijn of haar huisje zat. Zuchtend liep Vayle terug naar zijn huisje waar hij zijn gitaar neerzette. Zijn kamergenoot was er nog steeds niet maar dat schreef hij niet op, lekker rustig vondt hij. Één voor één ging hij de huisjes af “Miranda, Semm, Alice en ... waar is Liv? “ vroeg hij toen hij bij het huisje van Liv was. Alledrie de meiden haalden hun schouders op en keerde weer terug naar hun bezigheden. Met tegenzin noteerde Vayle dat Liv er niet was en ging op naar het volgende huisje. Vervolgens kwam hij uit bij het huisje van Stacey waar hij binnen stapte “Negen uur check” merkte hij op toen hij de deur open had gedaan om aan te kondigen waarvoor hij hier was. Meteen toen hij het meisje zag bleef hij in de ingang stilstaan. Dit was het meisje van eerder die middag, dat meisje wat zichzelf zo opdrong. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, misschien was het beter als hij gewoon aankruiste dat ze er was en meteen weg liep. Na enige stilte schraapte Vayle zijn keel en keek vluchtig naar zijn papiertje “Waar is je kamergenoot?” vroeg hij tenslotte maar terwijl hij zijn ogen op zijn papiertje gericht hield.

Simon keek naar Livia en glimlachte een beetje. "Meer dan een maand denk ik zo."Zei hij zonder antwoord te geven op haar eerste vraag. "Ik hou de tel niet echt bij. Dat maakt het alleen maar erger om hier te zitten." Hij keek ondertussen rond om te zien of iemand Livia's afwezigheid al had opgemerkt. Dat leek niet zo snel het geval te zijn. "Ik weet wat je denkt. Wat maakt het nou uit om hier in m'n eentje te zitten voor een paar dagen? Maar dat breekt je lelijk op."Hij zuchtte even "Je mag niets anders dan wat kleding bij je hebben. Geen horloge om te zien hoe lang je hier al gevangen zit. .Je zit hier alleen met je gedachtes eventuele gevoelens. En zo af en toe komen ze hier naartoe om met je te praten over die gevoelens."Hij trok zijn neus op in een gebaar dat zei dat hij daar niets van moest hebben.

Stacey was net een beetje in het verhaal toen ze een, helaas, bekende stem hoorde. Automatisch trok ze de dunne deken wat meer omhoog en keek ze voorzichtig Vayle zijn kant op. Ze wist niet of ze zich nou moest schamen of boos moest zijn. "Weet ik niet."Zei ze simpeltjes en bleef hem schuin aankijken totdat hij iets zou zeggen. Eigenlijk zat ze te wachten totdat hij zonder woorden weer naar buiten zou racen. Plotseling herinnerde ze dat ze zijn shirt nog had. Zwijgzaam stond ze op van haar stoel en liep achter hem om die te pakken, waarna ze weer terug naar haar stoel liep en zijn shirt naar hem toegooide. Ze had er niet eens erg in dat hij haar in een nachtjapon zag. Hij zag haar toch niet staan, dacht ze bitter. "Die was je vergeten."Zei ze zachtjes en liet zich weer op haar stoel zakken.

Livia grinnikte iets toen hij over gevoelens begon, dat moest ze echt niet hebben een aantal mensen die haar vertelden hoe ze zich voelde. "Klinkt als dolle pret" merkte ze op waarna ze even naar de hemel staarde en de sterren die langzaam zichtbaar werden. Het was niet koud buiten waardoor het best aangenaam was om buiten te zitten. Met een vermakelijk glimlachje haalde ze een mobieltje uit haar broekzak "Regels zijn om gebroken te worden" murmelde ze terwijl ze even opzij keek naar Simon. Deze mobiel had ze goed weten te verstoppen, ze had er namelijk twee waarvan één al was ingenomen. Deze hadden ze nog niet ontdekt. "Wat deed je, voordat je hierheen kwam" vroeg ze toen geïntereseerd, al wist ze niet waarom ze geïntereseerd in hemw as.

Vayle bleef stil staan toen Stacey langs hem heen liep. Dit keer was het meisje heel anders dan dat hij haar eerder die dag had gezien. Misschien had hij het zich verbeeld? Of anders ingebeeld dan het werkelijk was geweest. Rustig raapte hij zijn shirt op en keek er even naar voordat hij zijn aandacht weer op Stacey richte "Dankje" begon hij terwijl hij nog even bleef staan. Na een ongemakkelijke stilte draaide hij zich uiteindelijk om zodat hij weer naar buiten kon lopen. "Sorry als ik wat bot overkwam vanmiddag, je .. liet me gewoon schrikken" zei hij nog zachtjes terwijl hij haar even aankeek. Waarom zei hij sorry? Het sloeg helemaal nergens op. Voordat hij nog meer vage dingen zou zeggen liep hij naar buiten om zijn werk af te maken.

"Ik was net klaar met studeren en wist niet zo snel wat ik met mijn leven moest doen. Dus ben ik gaan werken als glazenwasser terwijl ik in de tussentijd bedacht wat voor beroep ik de rest van me leven wilde gaan doen.Maar ik moest ook werken omdat ik toch geen geld had om verder te studeren."Simon zuchtte eventjes "Ben er nog steeds niet achter, maar ik weet wel dat ik niet altijd glazenwasser wil zijn. "Hij keek even naar zijn handen waarna hij Livia weer aankeek. "Ik neem aan dat jij nog op school zit?"Vroeg hij haar en keek naar de tweede mobiel die ze soepeltjes tevoorschijn had gehaald. Daarop schudde hij zijn hoofd eventjes afkeurend, maar een klein grijnsje was te zien op zijn gezicht.

Stacey keek hem even vol ongeloof aan toen hij zich had omgekeerd en wegliep. Ze had hem laten schrikken? Langzaam stond ze weer op en liep naar de deur waar hij drie seconden eerder doorheen was gegaan. "Ben ik niet degene die sorry zou moeten zeggen?"Zei ze tegen hem, niet al te luid aangezien ze niet wilde dat roddelaars mee zouden luisteren. En die waren hier genoeg. "Ik had je een waarschuwing moeten geven voordat ik je besprong."Ze wendde haar ogen af, dit was gewoon te gênant voor woorden. "Maar ik weet tenminste hoe je over me voelt. Het zal niet meer gebeuren. Oke?"zei ze waarna ze het weer waagde om naar hem te kijken, haar hoofd lichtelijk gebogen zodat ze door haar wimpers naar hem keek.

Aandachtig luisterde naar wat hij te vertellen had, glazenwasser was niet bepaald een beroep om trots op te zijn. Lív had grote ambities, maar tot kort geleden leken die dromen erg ver weg te zijn. “Niet.. bepaald” merkte Lív op toen hij over school begon. “Ik ben ervan afgetrapt paar werken terug” ging ze verder terwijl ze even naar beneden keek. Ze was er niet trots op maar het was niet anders. “Ik was bijna klaar met school, wilde rechten gaan studeren maar dat is vrijwel onmogelijk nu” pruttelde ze terwijl ze weer omhoog keek naar de lucht. “Het blijkt dat mensen die niet naar school komen ook niet kunnen slagen” zei ze met een klein glimlachje tegen hem. Langzaam kwamen tekens van de oude Lív weer omhoog. Waarschijnlijk was het omdat ze niet meer rond haar ex-vriend hing. Die stuurde haar alleen maar het slechte pad op. Geschrokken ging ze rechtop zitten toen ze haar mobieltje voelde trillen. Even staarde ze naar het beeldscherm wat ‘Tristen’ aangaf. Wat wilde hij nu nog van haar? Ze besloot om niet op tenemen en drukte hem weg. Niet veel later kreeg ze een smsje met de vraag daarin of hij even moest langskomen om haar drugs te geven. Lív wilde geen drugs meer maar op de een of andere manier wist de jongen haar altijd te vinden. “Dus ik ga niet naar school en ben werkloos” zei ze toen ze haar aandacht weer op Simon vestigde.

Vayle bleef staan toen hij haar stem weer hoorde en draaide zich langzaam om. Voor even leek ze een heel ander meisje dan die middag. Wat vragend keek hij naar het meisje, hoe kon ze nou weten wat hij voor haar voelde? Ze kenden elkaar niet eens. Uit verwarring schudde hij zijn hoofd en deed zijn best om een vriendelijke blik op te zetten “We doen gewoon net alsof vanmiddag niet is gebeurd” zei hij waarna hij wat ongemakkelijk zijn hand opstak als teken dat hij weg ging. “Weltrusten” zei hij toen uiteindelijk waarna hij verder liep. Deze dag moest niet vreemder voor hem worden, hij was niet gewend dat meisjes hem besprongen. Altans niet zulke meisjes, de meisjes die hem wel besprongen waren zelfverzekerde, make-up barbie poppen. Maar dit meisje was anders.

Simon wilde vragen waarom Livia dan van school af was getrapt, maar op dat moment had ze geschrokken op het schermpje van haar mobiel gekeken. Hij had geprobeerd om de naam van de beller van het scherm af te lezen, maar hij was niet succesvol. Niet veel later keeg ze een smsje. "Je vriendje?"Grapte hij wat "Mist hij je nu al?"Hij wist niet of ze er om kon lachen door de blik op haar gezicht. Hij besloo er maar nie te lang op door te hameren. "Ik denk nu wel dat het tijd voor jou is om snel terug te gaan naar je huisje. Ze zijn nu waarschijnlijk bezig met de lijst waar ze aanvinken of iedereen afwezig is."Hij glimlachte "Vertrouw me, je wil niet nu al aan de slechte kant van de begeleiders staan."Zei hij waarna hij zelf wat meer naar achteren schoof zodat hij nu voor de helft in de tent zat. "Twas leuk om met je te praten."vond hij wel nodig om te zeggen.

Met sloffende voeten ging Stacey weer terug naar binnen en nam ze weer plaats in haar stoel. Met een zucht pakte ze zich weer warm in en begon weer in het boek te lezen waar ze mee bezig was. Al waren haar gedachtes er totaal niet bij. Die bleven richting Vayle zweven. Die zou haar nooit meer aanspreken. Achja, ze wist nu tenminste dat ze wat minder last zou hebben van haar jongenskriebels, de leukste had haar afgewezen.

Next morning ...
De volgende ochtend was Lív al vroeg op, de bedden waren niet super comfortable en haar kamergenoot kon nogal luid snurken. Momenteel stond ze buiten op het speelveld. Ze had haar haar in een hoge staart en trapte de bal recht in het doel. Vroeg was ze behoorlijk sportief, ze kon goed voetballen maar het was alweer enige tijd geleden dat ze een wedstrijdje had gespeeld. Even keek ze naar de meiden met wie ze aan het voetballen was, vele waren gewoon freaks vond ze. Na enige tijd liep ze maar naar de kantine om aan te schuiven voor ontbijt.

Stacey zat buiten aan een houten tafel met een bijpassend hout bankje. Hier at ze altijd als het mooi weer was. Met haar elleboog leunde ze op de tafel terwijl ze langzaam wat eten naar binnen werkte. Vanmiddag zouden ze een wandel gaan maken, met aan het einde een stormbaan. Het was dan de bedoeling dat ze gingen samenwerken zonder ruzie. Ze had er nu al zin in. Stacey had haar haar in een lange vlecht gebonden en een trainingsbroek aan met een zwart topje erboven. Ze was vanmorgen met hoofdpijn opgestaan en ze verheugde zich totaal niet op vanmiddag. Met een zucht wreef ze over haar voorhoofd en liet haar hoofd wat hangen. Het zonnetje scheen al scherp in de vroege ochtend en ze moest zich zelf eraan herinneren dat ze zo meteen een zonnebril moest pakken.

Simon had weer een preek aan moeten horen van Marco toen hij hem zijn ontbijt bracht. Had hij goed nagedacht over waarom hij hier zat? Had hij bedacht wat voortaan beter moest? Tuuurlijk, had Simon geantwoord. Marco had gezegd dat hij ondanks alles toch vanmiddag mee moest met de wandeling. Verdomme. Daar had hij dus absoluut geen zin in. Maar hij had nu eenmaal weinig te zeggen.

Vayle zat zoals iedere morgen in het ‘zit gedeelte’ van het park, vlakbij Stacey. Ook hij had een grijze trainingsbroek aan met een wit t-shirt erboven. Op zijn schoot zat een gitaar waar een zacht melodietje uit kwam. Af en toe kwamen er een aantal meisjes op af die bij hem gingen zitten en tegen hem gingen praten. Maar het kwam haast niet voor dat Vayle ooit iets terug zei, hij merkte ze niet eens op. Dit zorgde er natuurlijk voor dat de meeste meisjes al gauw weer weg gingen. Op ééntje na, haar naam was Caroline en ze had haar zinnen mar op één ding gezet en dat was Vayle. Constant was ze bij hem in de buurt. In het begin ging ze vaak tegen hem praten maar toen ze merkte dat hij niks terug zei bleef ze gewoon in zijn buurt en zei verder niks. Ze was gefrustreerd dat ze zijn aandacht niet kreeg maar hoopte op wat één op één tijd met hem tijdens de wandeling. “Wat zal ervoor nodig zijn om hem aan het praten te krijgen?” vroeg Caroline die bij Stacey aanschoof en knikte even naar Vayle. “Het is alsof er een soort muur om hem heenzit waar niemand door heen komt” vervolgde ze lichtelijk geïriteerd dat ook zij niet door die muur heen kwam. Caroline had lang bruin haar en een slank lichaam. Meeste jongens deden er een moord voor maar degene die ze wilde negeerde haar. Ze was tevens ook het kamergenootje van Stacey.

Lív gaf de bal een harde trap ‘perongeluk’ richting Simon’s kant, wat haar weer een reden gaf om even langs te gaan. In een rap tempo rende ze erheen en wist de bal nog net tegen te houden voordat hij over de ‘grenslijn’ bij Simon rolde. “Goeiemorgen” zei ze wat opgewekt tegen Simon toen ze hem zag zitten. “En heeft het nachtje hier geholpen? Ben je al veranderd in het brave jongetje dat zij willen dat je bent?” waarna ze ietswat grinnikte. “Wanneer mag je hier vandaan?” vroeg ze vervolgens terwijl ze hem even observeerde. Ook zij had iets gehoord over de pra chtige wandeling die ze vanmiddag zouden gaan maken. Veel zin had ze er niet in maar het zag er niet naar uit dat ze eronderuit zou komen. “Je hoeft waarschijnlijk niet mee met de wandeling vanmiddag?” vroeg ze vervolgens. Maar al gauw merkte ze dat zij teveel aan het praten was en hij nog niks had gezegt. Misschien schrok hij van haar enthousiasme en directheid. Misschien moest ze wat meer afstand van hem nemen en zichzelf niet zo opdringen. Met een vaag lachje op haar gezicht bleef ze even staan. Als hij wilde dat ze weg ging zou hij dat wel zeggen.

Stacey schoof haar bord opzij toen die leeg was en keek even op toen Caroline naast haar kwam zitten. Het meisje was mooi en het was maar al te vervelend dat ze op dezelfde jongen viel als haar. Het irriteerde haar eigenlijk dat heel veel meisjes hier op dezelfde jongen viel als haar. "Misschien komt het omdat hij niet op bruinharige meisjes valt."Fluisterde ze zachtjes, en grinnikte zachtjes waarna ze haar lang vlecht tussen haar vingers liet glijden. De zachte melodie die Vayle iets verder weg van hun aan het spelen was zorgde ervoor dat er een glimlach rond haar lippen kwam. Ze liet het misschien niet meteen merken maar ze vond het absoluut geen leuk idee dat iemand anders dan haar misschien iets zou kunnen krijgen met Vayle. Maar ze vond het ook geen stijl om Vayle meteen als haar eigendom te zien. Uiteindelijk was het toch zijn beslissing wie hij koos. "Ik denk dat hij pas tegen je praat als hij geïnteresseerd in je is."Zei ze afwezig waarna ze langzaam Caroline aankeek, alsof ze haar duidelijk wilde maken dat Vayle niet geïnteresseerd was in Caroline. Maar helaas gold hetzelfde voor haar. "Ik weet niet. Misschien is hij gewoon verlegen. Ik heb gister misschien niet al te subtiel contact met hem geprobeerd te leggen."Vertelde ze verder in fluistertoon. Ze voelde haar wangen warm worden. Hoe kon het toch dat ze zich nu schaamde en niet toen ze haar topje gister had uitgetrokken? Ze had echt hulp nodig.

Simon kon het niet helpen een grijns te onderdrukken toen er eerst een bal zijn richting op kwam, snel gevolgd door een slank meisje dat hij herkende. Hij vond het grappig dat ze niet weg kon blijven, en hij vond het tot zijn verbazing, helemaal niet erg. "Ik heb de hele nacht liggen draaien. Het vervelende is dat als je de hele dag niks anders kan doen dan op je reet zitten, je fysiek niet moe genoeg bent om te slapen."Hij zuchtte even en stroopte de mauwen van zijn dunne trui op. "Ik moet wel mee.'Pruilde hij wat "Ik had eigenlijk verwacht van niet, maar die wandeling zelf is al marteling genoeg denk ik. Het klinkt in ieder geval niet als dikke pret."Hij stond op en veegde het gras van zijn broek af. Hij strekte zich even goed uit en keek het veld in. Hij kon niet goed zien wie er allemaal in het veld stonden, ook deels door de zon die in zijn ogen scheen. "Hmm, jammer dat het zonnetje zo goed schijnt. Nu kan ik de wedstrijd niet goed volgen. Maak je ze een beetje in zo op je tweede dag?"Vroeg hij aan haar. Ze zag er wel uit als het typetje dat zich volledig inzette voor een potje voetbal.

"Grapjas" opperde Caroline toen Stacey zei dat Vayle niet op bruinharige viel. "Hij moet gewoon wennen aan mijn aanwezigheid" vervolgde ze terwijl ze Vayle bestuudeerde. Zelf had Caroline geen flauw benul van dat Stacey ook Vayle leuk vond. Vervolgens richtte ze haar aandacht weer op Stacey "Had je met hem gepraat gister?" vroeg Stacey ietswat verbaasd. Waarom zou hij wel tegen Stacey praten en niet tegen haar? Stacey was opzich wel een mooi meisje om te zien maar uiteraard vond ze zichzelf stukken mooier. "Wat heb je gedaan Stace?" vroeg Caroline toen ze zag dat Stacey's wangen wat rood werden. "Heb je jezelf weer eens voorgek gezet bij jongens? Opgedrongen?" merkte ze op. Caroline wist half wat er met Stacey aan de hand was maar schonk er nooit zoveel aandacht aan aangezien ze wel andere dingen aan haar hoofd had.

"Lijkt me beter om een wandeling te maken dan dat je hier alleen moet achter blijven" merkte Lívia op. "Je kan je benen strekken en met andere mensen praten. Of moet je helemaal achteraan lpen in je uppie" vervolgde ze met een klein grijnsje. Haar grijnsje werd nog ietsjes breder toen hij over voetbal begon. "Ik maak zelfs alle jongens hier in" zei ze vol zelfvertrouwen. "Dus wanneer jij uit je holletje hier mag, verwacht ik wel een goed wedstrijdje" zei ze tegen hem met een knipoog. Niet veel later klonk er een fluitje wat het signaal was dat iedereen zich moest gaan verzamelen.